Πολύ θα ήθελα να ξεκινήσω αναφέροντας πριν από πόσα χρόνια το πρωτοείδα. Δεν θα το κάνω όμως, για τον απλούστατο λόγο πως δεν θυμάμαι. Είμαι σίγουρος πως είναι πάνω από δέκα χρόνια, αλλά μήπως είναι και πάνω από δεκαπέντε; Μπορεί ναι, μπορεί και όχι· και τελικά συνειδητοποιώ πως δεν είμαι καθόλου σίγουρος.
Αφήνοντας λοιπόν στην άκρη το πότε, αυτό που θυμόμουν από εκείνη την πρώτη φορά που το είδα ήταν πως επρόκειτο για ένα βιβλίο τεράστιο με έναν πρωτότυπο τίτλο που μόνο ερωτηματικά δημιουργούσε. Υπόθεση δεν θυμόμουν, επειδή υπόθεση δεν είχα διαβάσει. Ίσως να θυμόμουν και την εικόνα του εξωφύλλου, αλλά αυτή η ανάμνηση μάλλον προστέθηκε κάποια χρόνια αργότερα, όταν...
...έμαθα πως το βιβλίο είχε γυριστεί και σε ταινία. Επιμένοντας να μη γνωρίζω την υπόθεση, το νέο στοιχείο ήταν πλέον εκείνη η χαρακτηριστική φιγούρα που βλέποντάς την δημιουργείται μια αίσθηση χαράς, γέλιου, μια επιστροφή στην παιδική ηλικία. Εν πάση περιπτώσει, ακόμα και με αυτά τα ελάχιστα που γνώριζα (ή ακριβώς επειδή ήταν ελάχιστα), ήταν ένα βιβλίο που ήθελα να διαβάσω και μια ταινία που ήθελα να δω· κάποια στιγμή.
Πριν από δυο-τρία χρόνια, σε μια κουβέντα περί ανέμων, υδάτων, αλλά και ταινιών φαντάζομαι, είπαμε να μαζευτούμε σε ένα σπίτι να δούμε τη συγκεκριμένη ταινία· ακόμα βρισκόμαστε στη φάση του μαζέματος. Έτσι, εκείνη η κάποια στιγμή δεν είχε έρθει.
Πριν ένα μήνα, μπήκα σε ένα σπίτι την ώρα που στο dvd player στριφογυρνούσε, σχεδόν κατά τύχη, η συγκεκριμένη ταινία. Σχεδόν κατά τύχη σημαίνει πως ήξερα ότι θα έβλεπαν ταινία, αλλά όχι ποια, και πως υπέθετα πως όποια κι αν ήταν η ταινία θα είχε τελειώσει εδώ και ώρες - αλλά το πρόγραμμα είχε κυλήσει διαφορετικά. Έτσι, βρέθηκα να παρακολουθώ την ταινία, έχοντας χάσει το πρώτο μισάωρο, και με ολοένα αυξανόμενη περιέργεια για το πού θα κατέληγε. Τελικά κατέληξε σε ένα εντελώς απροσδόκητο τέλος (σε σχέση με ό,τι περίμενα), σε ένα τέλος που το πρόβλημά του ήταν πως δεν έμοιαζε με τέλος, πως δεν ήταν δυνατόν να είναι έτσι ένα τέλος.
Αποφάσισα να το ελέγξω στο Internet, και τα πράγματα είχαν ως εξής: η ταινία αποτελείτο από δύο dvd, αλλά κανείς δεν το ήξερε όταν νοικιάστηκε η ταινία, ούτε οι πελάτες ούτε(;) η υπάλληλος, με αποτέλεσμα να νοικιαστεί η μισή ταινία. Επομένως αυτό που νομίσαμε ως τέλος της ταινίας δεν ήταν το τέλος, και άρα χρωστούσαμε στους εαυτούς μας να δούμε την υπόλοιπη μισή ταινία.
Έχοντας όρεξη για χειροτεχνία, αποφάσισα να κάνω σπιτική δουλειά. Δεν έψαξα να κατεβάσω την ταινία από το Internet, ούτε κατέβασα δυο-τρεις διαθέσιμους ελληνικούς υπότιτλους. Στη συνέχεια δεν έχασα μερικά βράδια συγχρονίζοντας και δοκιμάζοντας υπότιτλους και ταινία, ούτε την έβλεπα ξανά και ξανά για να διορθώνω κάποια ορθογραφικά και άλλα λάθη που έβρισκα στους υπότιτλους κατά την παρακολούθηση. Αφού λοιπόν δεν έκανα όλα τα προαναφερθέντα, ήρθε η ώρα να μη γράψω το αποτέλεσμα σε dvd και να μη δω την ταινία με την ησυχία μου ως θεατής - και έχοντας μάθει πια νεράκι τους διαλόγους.
Ύστερα από περίπου τρεις ώρες λοιπόν, κι έχοντας παρακολουθήσει μια πολύ ωραία (και αξέχαστη) ταινία, κάτι με ενοχλούσε ακόμα· και δεν ήταν το κάθισμα. Ήταν ξανά το τέλος της ταινίας! Ή μάλλον όχι ακριβώς το τέλος, αλλά η αναμέτρηση πριν από το τέλος· αν και απίθανη εφόσον φανταστική, μου φάνηκε τόσο γήινη και τόσο χειροπιαστή που λες κι ερχόταν σε αντίφαση με τον ίδιο της τον εαυτό. Πέρα από αυτή την ενόχληση όμως, σε αρκετά σημεία της ταινίας ένιωσα πως υπονοούνταν διάφορα στοιχεία που όμως ποτέ δεν είχαν αναφερθεί, συνδετικοί κρίκοι που χάθηκαν στη διαδρομή, γεγονότα που θα έκαναν την οπτική αφήγηση περισσότερο πλήρη. Έχοντας λοιπόν την πεποίθηση πως στην ταινία είχε χωρέσει αξιοπρεπώς ό,τι μπορούσε να συμπυκνωθεί σε τρεις ώρες, την επόμενη εργάσιμη ημέρα έκανα το αναμενόμενο επόμενο βήμα, πήγα και...
...αγόρασα το βιβλίο. Αυτό:
Ξεκίνησα την ανάγνωση και δεν ήθελα να σταματήσω. Οι χαρακτήρες εντυπωσιακοί και οι μεταξύ τους σχέσεις να συμπληρώνουν τις λεπτομέρειες του προφίλ τους. Η πόλη στην οποία διαδραματίζεται η ιστορία να γεμίζει αθόρυβα, γρήγορα, και πλήρως το μέρος στο οποίο ήμουν όταν διάβαζα! Και βέβαια κάθε φορά που άφηνα από τα χέρια μου το βιβλίο, να περιμένω πώς και πώς την επόμενη φορά που θα το ξανανοίξω.
Επίσης, καθώς λίγες μόνο μέρες νωρίτερα είχα δει την ταινία, ήταν αναπόφευκτο να κάνω διαρκώς συγκρίσεις και αναγωγές από το βιβλίο στην ταινία. Πολλά στοιχεία του βιβλίου είχαν παραλειφθεί στην ταινία, πολλές σκηνές του βιβλίου συγχωνεύονταν σε μία στην ταινία (η οποία περιελάμβανε τα χαρακτηριστικότερα σημεία των αρχικών σκηνών), οι ήρωες στην ταινία εμφανίζονταν να πρωταγωνιστούν σε διαφορετικές σκηνές απ' ό,τι στο βιβλίο, το σουλούπι τους στην ταινία ήταν σαφώς ομορφότερο απ' αυτό που μου δημιουργούσε η ανάγνωση του βιβλίου, και η καταστροφή στο βιβλίο ήταν πολύ μεγαλύτερη. Όσο για τους χαμένους συνδετικούς κρίκους στην ταινία, το βιβλίο ευτυχώς συμπλήρωσε όλα τα κενά, κι έδιωξε τη θολούρα από τα ασαφή μέρη της ταινίας!
Η αναμέτρηση λίγο πριν το τέλος της ταινίας, που μου είχε αφήσει μια περίεργα αρνητική αίσθηση, στο βιβλίο ερχόταν πολύ ομαλά ως αποδεκτή εξέλιξη της ιστορίας (και αφού πλέον γνώριζα σε περισσότερο βάθος τις αντιμέτωπες δυνάμεις). Ίσως όμως η κυριότερη διαφορά μεταξύ ταινίας και βιβλίου να έγκειται στο γεγονός πως στο βιβλίο η ίδια η πόλη (ως τόπος αλλά και ως σύνολο ανθρώπων) είναι τόσο σημαντική όσο και ο καθένας από τους υπόλοιπους χαρακτήρες. Όσο για το βιβλίο αυτό καθαυτό, το πέμπτο και τελευταίο μέρος του ήταν καταπληκτικό και ως γραφή και ως εξέλιξη των γεγονότων (και με απίστευτη ταχύτητα), που έκανε ακόμα ισχυρότερη την βεβαιότητα πως άξιζε η ανάγνωση όλων αυτών των εκατοντάδων σελίδων που είχαν προηγηθεί.
Μειονέκτημα του βιβλίου, κάποια ενοχλητικά λάθη: ο Μπεν που ξαφνικά αναφέρεται ως Μπιλ, ή ο Χένρι ως Πάτρικ, το σπρέι που αντιμετωπίζεται επανειλημμένως ως ουδέτερο αλλά και ως αρσενικό στην ίδια πρόταση (και δυστυχώς υπήρχε σε πάρα πολλές προτάσεις), λέξεις που που είχαν διπλοτυπωθεί σε σε αρκετά σημεία· ίσως έχω μια εμμονή με αυτά τα πράγματα, καταλαβαίνω πως το βιβλίο είναι τεράστιο (άρα κάποιοι έλεγχοι πλημμελείς;), αλλά είναι κρίμα.
Πάντως, σκέφτομαι να το ξαναδιαβάσω. Όχι σύντομα όμως· ίσως σε είκοσι εφτά χρόνια. Ποιος ξέρει;
Αφήνοντας λοιπόν στην άκρη το πότε, αυτό που θυμόμουν από εκείνη την πρώτη φορά που το είδα ήταν πως επρόκειτο για ένα βιβλίο τεράστιο με έναν πρωτότυπο τίτλο που μόνο ερωτηματικά δημιουργούσε. Υπόθεση δεν θυμόμουν, επειδή υπόθεση δεν είχα διαβάσει. Ίσως να θυμόμουν και την εικόνα του εξωφύλλου, αλλά αυτή η ανάμνηση μάλλον προστέθηκε κάποια χρόνια αργότερα, όταν...
...έμαθα πως το βιβλίο είχε γυριστεί και σε ταινία. Επιμένοντας να μη γνωρίζω την υπόθεση, το νέο στοιχείο ήταν πλέον εκείνη η χαρακτηριστική φιγούρα που βλέποντάς την δημιουργείται μια αίσθηση χαράς, γέλιου, μια επιστροφή στην παιδική ηλικία. Εν πάση περιπτώσει, ακόμα και με αυτά τα ελάχιστα που γνώριζα (ή ακριβώς επειδή ήταν ελάχιστα), ήταν ένα βιβλίο που ήθελα να διαβάσω και μια ταινία που ήθελα να δω· κάποια στιγμή.
Πριν από δυο-τρία χρόνια, σε μια κουβέντα περί ανέμων, υδάτων, αλλά και ταινιών φαντάζομαι, είπαμε να μαζευτούμε σε ένα σπίτι να δούμε τη συγκεκριμένη ταινία· ακόμα βρισκόμαστε στη φάση του μαζέματος. Έτσι, εκείνη η κάποια στιγμή δεν είχε έρθει.
Πριν ένα μήνα, μπήκα σε ένα σπίτι την ώρα που στο dvd player στριφογυρνούσε, σχεδόν κατά τύχη, η συγκεκριμένη ταινία. Σχεδόν κατά τύχη σημαίνει πως ήξερα ότι θα έβλεπαν ταινία, αλλά όχι ποια, και πως υπέθετα πως όποια κι αν ήταν η ταινία θα είχε τελειώσει εδώ και ώρες - αλλά το πρόγραμμα είχε κυλήσει διαφορετικά. Έτσι, βρέθηκα να παρακολουθώ την ταινία, έχοντας χάσει το πρώτο μισάωρο, και με ολοένα αυξανόμενη περιέργεια για το πού θα κατέληγε. Τελικά κατέληξε σε ένα εντελώς απροσδόκητο τέλος (σε σχέση με ό,τι περίμενα), σε ένα τέλος που το πρόβλημά του ήταν πως δεν έμοιαζε με τέλος, πως δεν ήταν δυνατόν να είναι έτσι ένα τέλος.
Αποφάσισα να το ελέγξω στο Internet, και τα πράγματα είχαν ως εξής: η ταινία αποτελείτο από δύο dvd, αλλά κανείς δεν το ήξερε όταν νοικιάστηκε η ταινία, ούτε οι πελάτες ούτε(;) η υπάλληλος, με αποτέλεσμα να νοικιαστεί η μισή ταινία. Επομένως αυτό που νομίσαμε ως τέλος της ταινίας δεν ήταν το τέλος, και άρα χρωστούσαμε στους εαυτούς μας να δούμε την υπόλοιπη μισή ταινία.
Έχοντας όρεξη για χειροτεχνία, αποφάσισα να κάνω σπιτική δουλειά. Δεν έψαξα να κατεβάσω την ταινία από το Internet, ούτε κατέβασα δυο-τρεις διαθέσιμους ελληνικούς υπότιτλους. Στη συνέχεια δεν έχασα μερικά βράδια συγχρονίζοντας και δοκιμάζοντας υπότιτλους και ταινία, ούτε την έβλεπα ξανά και ξανά για να διορθώνω κάποια ορθογραφικά και άλλα λάθη που έβρισκα στους υπότιτλους κατά την παρακολούθηση. Αφού λοιπόν δεν έκανα όλα τα προαναφερθέντα, ήρθε η ώρα να μη γράψω το αποτέλεσμα σε dvd και να μη δω την ταινία με την ησυχία μου ως θεατής - και έχοντας μάθει πια νεράκι τους διαλόγους.
Ύστερα από περίπου τρεις ώρες λοιπόν, κι έχοντας παρακολουθήσει μια πολύ ωραία (και αξέχαστη) ταινία, κάτι με ενοχλούσε ακόμα· και δεν ήταν το κάθισμα. Ήταν ξανά το τέλος της ταινίας! Ή μάλλον όχι ακριβώς το τέλος, αλλά η αναμέτρηση πριν από το τέλος· αν και απίθανη εφόσον φανταστική, μου φάνηκε τόσο γήινη και τόσο χειροπιαστή που λες κι ερχόταν σε αντίφαση με τον ίδιο της τον εαυτό. Πέρα από αυτή την ενόχληση όμως, σε αρκετά σημεία της ταινίας ένιωσα πως υπονοούνταν διάφορα στοιχεία που όμως ποτέ δεν είχαν αναφερθεί, συνδετικοί κρίκοι που χάθηκαν στη διαδρομή, γεγονότα που θα έκαναν την οπτική αφήγηση περισσότερο πλήρη. Έχοντας λοιπόν την πεποίθηση πως στην ταινία είχε χωρέσει αξιοπρεπώς ό,τι μπορούσε να συμπυκνωθεί σε τρεις ώρες, την επόμενη εργάσιμη ημέρα έκανα το αναμενόμενο επόμενο βήμα, πήγα και...
...αγόρασα το βιβλίο. Αυτό:
Ξεκίνησα την ανάγνωση και δεν ήθελα να σταματήσω. Οι χαρακτήρες εντυπωσιακοί και οι μεταξύ τους σχέσεις να συμπληρώνουν τις λεπτομέρειες του προφίλ τους. Η πόλη στην οποία διαδραματίζεται η ιστορία να γεμίζει αθόρυβα, γρήγορα, και πλήρως το μέρος στο οποίο ήμουν όταν διάβαζα! Και βέβαια κάθε φορά που άφηνα από τα χέρια μου το βιβλίο, να περιμένω πώς και πώς την επόμενη φορά που θα το ξανανοίξω.
Επίσης, καθώς λίγες μόνο μέρες νωρίτερα είχα δει την ταινία, ήταν αναπόφευκτο να κάνω διαρκώς συγκρίσεις και αναγωγές από το βιβλίο στην ταινία. Πολλά στοιχεία του βιβλίου είχαν παραλειφθεί στην ταινία, πολλές σκηνές του βιβλίου συγχωνεύονταν σε μία στην ταινία (η οποία περιελάμβανε τα χαρακτηριστικότερα σημεία των αρχικών σκηνών), οι ήρωες στην ταινία εμφανίζονταν να πρωταγωνιστούν σε διαφορετικές σκηνές απ' ό,τι στο βιβλίο, το σουλούπι τους στην ταινία ήταν σαφώς ομορφότερο απ' αυτό που μου δημιουργούσε η ανάγνωση του βιβλίου, και η καταστροφή στο βιβλίο ήταν πολύ μεγαλύτερη. Όσο για τους χαμένους συνδετικούς κρίκους στην ταινία, το βιβλίο ευτυχώς συμπλήρωσε όλα τα κενά, κι έδιωξε τη θολούρα από τα ασαφή μέρη της ταινίας!
Η αναμέτρηση λίγο πριν το τέλος της ταινίας, που μου είχε αφήσει μια περίεργα αρνητική αίσθηση, στο βιβλίο ερχόταν πολύ ομαλά ως αποδεκτή εξέλιξη της ιστορίας (και αφού πλέον γνώριζα σε περισσότερο βάθος τις αντιμέτωπες δυνάμεις). Ίσως όμως η κυριότερη διαφορά μεταξύ ταινίας και βιβλίου να έγκειται στο γεγονός πως στο βιβλίο η ίδια η πόλη (ως τόπος αλλά και ως σύνολο ανθρώπων) είναι τόσο σημαντική όσο και ο καθένας από τους υπόλοιπους χαρακτήρες. Όσο για το βιβλίο αυτό καθαυτό, το πέμπτο και τελευταίο μέρος του ήταν καταπληκτικό και ως γραφή και ως εξέλιξη των γεγονότων (και με απίστευτη ταχύτητα), που έκανε ακόμα ισχυρότερη την βεβαιότητα πως άξιζε η ανάγνωση όλων αυτών των εκατοντάδων σελίδων που είχαν προηγηθεί.
Μειονέκτημα του βιβλίου, κάποια ενοχλητικά λάθη: ο Μπεν που ξαφνικά αναφέρεται ως Μπιλ, ή ο Χένρι ως Πάτρικ, το σπρέι που αντιμετωπίζεται επανειλημμένως ως ουδέτερο αλλά και ως αρσενικό στην ίδια πρόταση (και δυστυχώς υπήρχε σε πάρα πολλές προτάσεις), λέξεις που που είχαν διπλοτυπωθεί σε σε αρκετά σημεία· ίσως έχω μια εμμονή με αυτά τα πράγματα, καταλαβαίνω πως το βιβλίο είναι τεράστιο (άρα κάποιοι έλεγχοι πλημμελείς;), αλλά είναι κρίμα.
Πάντως, σκέφτομαι να το ξαναδιαβάσω. Όχι σύντομα όμως· ίσως σε είκοσι εφτά χρόνια. Ποιος ξέρει;
Από δω κι από κει...
- Επισκεφθείτε το Ντέρι.
- Περί της ταινίας.
- Guest star στην ιστορία: η Κριστίν!
- Τα εργαλεία μιας περιστασιακής ενασχόλησης με ταινίες: μtorrent, ConvertXtoDVD, SubEdit player, Time Adjuster, χαμένοι στη μετάφραση.
- Μια ταινία για όσους θα βρεθούν κάποια στιγμή: Αναμείνατε στο ακουστικό σας.
7 σχόλια:
Long version indeed... αλλά -όπως πάντα- ενδιαφέρουσα
karry
Ότι θα έγραφε κάποιος άλλο για το It, εκτός από μένα (άντε και την moukelis που έχει πει επανειλημμένα πως είναι αγαπημένο της), δεν το περίμενα ποτέ!
Το It αποτελεί ταυτόχρονα τον λόγο που αγαπώ-θαυμάζω τον King, το αγαπημένο μου δικό του βιβλίο και κατά πάσα πιθανότητα το αγαπημένο μου βιβλίο ever.
Θα μπορούσα να γράφω ώρες γι' αυτό. At the same time, όσο καλό είναι το βιβλίο, τόσο κακή μου φάνηκε η ταινία. Και υπάρχει καλή εξήγηση γι'αυτό. *Δεν* είναι ταινία! Είναι ένα 2-part mini-series γυρισμένο για την τηλεόραση, παίχτηκε στο ABC.
Τέλος πάντων, πολλοί τη συγκαταλέγουν μεταξύ των πιο τρομαχτικών προγραμμάτων που έχουν πεχτεί στην τηλεόραση και στο IMDb έχει ένα αξιοπρεπές 6.8 για βαθμολογία, αλλά απλά εμένα δεν μου έκανε κούκου. Το βιβλίο όμως; Oh, man!
Α, ξέχασα να πω το μόνο καλό της ταινίας (για μένα πάντα): Tim Curry σαν Clown Pennywise...
Το It ήταν ο λόγος που για αρκετές μέρες στα 13 μου έχασα τον ύπνο μου... Μεγαλώνοντας αποφάσισα να καταπολεμήσω τους φόβους μου, το είδα στην ταινία και το διαβασα. Το βιβλίο ήταν μακράν καλύτερο της ταινίας, η οποία δεν μου προκάλεσε απολυτώς κανένα συναίσθημα φόβου. (Η αλήθεια είναι πως και μεγαλύτερη ταράχτηκα όταν διαβαζα το βιβλίο)
...κι έτσι κατάλαβε η μικρή Εφούλα ότι έχει δει τη μισή μόνο ταινία...
όσο για το βιβλίο έχω ακούσει τόόόσο καλά λόγια που ίσως επιχειρήσω κάποια στιγμή να το διαβάσω παρά το τρομακτικό του μέγεθος :-)
karry, νομίζω πως πρέπει να εξασκηθώ στις περιλήψεις! :-)
zlatkogr, βαριέμαι όμως ν' αλλάξω το tag από cinema, πειράζει;
silver, κοιμήθηκα μια χαρά, άρα ευτυχώς που καθυστέρησα τόσα χρόνια! :-)
efou, πρέπει να το γνωρίζεις: πάντα και μόνο στο biographix όλες οι αποκαλύψεις!
Όχι, εντάξει. Ο admin σε συγχωρεί...
Δημοσίευση σχολίου