Έχεις γράμμα!

Η αλληλογραφία είναι το πιο αρχαίο μου χόμπι, πιο αρχαίο κι απ' το πιάνο. Πιάνο ξεκίνησα στα 7. Το πρώτο μου γράμμα το έγραψα στα 6, κι απευθυνόταν σε μια φίλη μου από την Αθήνα, με την οποία βρισκόμασταν "στο χωριό μου" κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών μας διακοπών. Στην Ελλάδα οι φιλίες μέσω αλληλογραφίας ποτέ δεν υπήρξαν τόσο διαδεδομένες όσο στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης. Εύκολα χαθήκαμε με τη φίλη μου, εξίσου εύκολα χάθηκα και με τους επόμενους φίλους μου "δι' αλληλογραφίας" από την Ελλάδα. Ωστόσο με την έναρξη της εφηβείας η δραστηριότητά μου επεκτάθηκε και στο εξωτερικό. Η πρώτη μου φίλη εκτός Ελλάδας ήταν η Τούουλι από τη Βάσα της Φινλανδίας. Πρόσφατα ξαναβρεθήκαμε στο Facebook. Η δεύτερη ήταν η Τζάκο από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Πάνε χρόνια από τότε που είχα τελευταία φορά νέα της, αλλά ελπίζω ότι σύντομα το διαδίκτυο θα μπορέσει να με ξανασυνδέσει και μ' αυτήν.

Σύντομα οι φίλες και οι φίλοι μου από το εξωτερικό, από κάθε μεριά του πλανήτη, πλήθυναν. Αυτή τη στιγμή αλληλογραφώ με πάνω από είκοσι άτομα, κάποια από τα οποία τα γνωρίζω πάνω από τη μισή μας ζωή... Γνωρίζω τα πάντα για τις φιλίες και τις εμπειρίες τους στην εφηβεία, γνωρίζω γι το πρώτο τους φιλί και την πρώτη τους σχέση, γνωρίζω πράγματα τα οποία οι τωρινοί τους σύντροφοι πιθανόν να αγνοούν, πράγματα που ενδεχομένως τα παιδιά τους ποτέ να μη μάθουν. Και τα κρατάω όλα μαζί μου, γραμμένα με μολύβι και χαρτί, μέσα στιυς φακέλους τους, διατηρημένα με τις ξεχωριστές τους μουτζουρίτσες, τα δειλά ορνιθοσκαλίσματα, τις ξεχωριστές τους μυρωδιές, τις ζωγραφιές, τις φωτογραφίες... Και κάπου εκεί έξω ξέρω πως σημαντικά κομμάτια της ζωής μου είναι διασκορπισμένα στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, φυλαγμένα με αγάπη μέσα σε ντοσιέ και κουτιά από ανθρώπους που σήμερα με γνωρίζουν καλύτερα απ' τους περισσότερους ανθρώπους που συναναστρέφομαι στην καθημερινή μου ζωή...

Με το πέρασμα του χρόνου κατάφερα να συναντηθώ με πέντε από τους πολύτιμούς μου "φίλους στα τυφλά", και συνεχίζουμε ακόμα όλοι να κηνυγάμε κάθε ευκαιρία που μπορεί να μας φέρει πρόσωπο με πρόσωπο. Οι περισσότεροι, αν και από διαφορετικές χώρες, γνωρίζονται και μεταξύ τους. Είμαστε μια μεγάλη παρέα που δε βιάζεται αρκετά ώστε να αντικαταστήσει το χαρτί αλληλογραφίας με το Outlook Express, αλλά δε χορταίνει να μοιράζεται και να δένεται μέσα από συνδεδεμένες προσωπικές σελίδες και ιστολόγια, μέσα από sms και μέσω messenger... Και είμαστε αποφασισμένοι, αφού φτάσαμε ως εδώ, να συνεχίσουμε την αρχαία μας παράδοση μέχρι το τέλος, μέχρι ο χρόνος να σημειώσει την πρώτη του νίκη, είτε απέναντί μας είτε απέναντι στα γραμματόσημα -- οποιοδήποτε από τα δύο συμβεί πρώτο. Κι ο λόγος που αντέχουμε και θα συνεχίσουμε να αντέχουμε είναι επειδή όταν χτίσαμε αυτήν την παρέα, δεν υπήρχε messenger, δεν υπήρχε email, δεν υπήρχε ICQ ή Facebook ή Blogger... Το χτίσιμο χρειάστηκε κόπο και χρόνο, κι επιλέξαμε να ασχοληθούμε μαζί του επειδή πραγματικά το θέλαμε κι επειδή πιστεύαμε ο ένας στον άλλο.

Η αλληλογραφία στις μέρες μας θεωρείται πασέ. Είναι χόμπι προς εξαφάνιση. Η εξιστόρηση της προσωπικής μου εμπειρίες που θέλησα να μοιραστώ μαζί σας σήμερα καταδεικνύει και τους λόγους για τους οποίους την έχει κατατροπώσει το διαδίκτυο. Ποτέ κανείς μας δεν πρόκειται να το απορρίψει το διαδίκτυο ως μαζικό, επιφανειακό και ψεύτικο. Οι άνθρωποι είναι αυτοί που καθορίζουν την ποιότητα των σχέσεων και την ανθεκτικότητα της μεταξύ τους φιλίας. Είναι γεγονός όμως ότι όσο πιο εύκολο και γρήγορο γίνεται κάτι, τόσο περισσότερη από την αξία και τη μαγεία του κατακρημνίζεται μέσα μας. Για μας τους λίγους εναπομείναντες "penpals" κανένα "wink", κανένα "smiley", καμιά "blog-entry" και κανένα "pm" δεν μπορεί να ανταγωνιστεί σε οικειότητα και αμεσότητα την αναγνώριση της ταυτότητας του φίλου σου απλά και μόνο από τον τρόπο που γράφει το όνομά σου στην πρόσοψη ενός φακέλου, και της ποιότητας των νέων του από τις μικροαλλοιώσεις του γραφικού του χαρακτήρα, πριν ακόμα πιάσεις το χαρτοκόπτη και χωρίς την παρουσία subject και συνημμένων...