Άργησα, κάπως να κάνω post για το Φεστιβάλ, γιατί ήθελα να μελετήσω προσεκτικά τα όσα γράφτηκαν κατά τη διάρκεια και με το κλείσιμο του Φεστιβάλ. Τόσο από τα «επίσημα» ΜΜΕ, όσο και από bloggers, που ήταν εκεί, έζησαν την εμπειρία και κυρίως από bloggers, που έχουν και «προϋπηρεσία» στο Φεστιβάλ. Ξεκίνησα να γράφω ένα κείμενο, αυστηρό, αντικειμενικό και δίκαιο, τόσο για το Φεστιβάλ, όσο και για το κοινό του. Αλλά δεν είμαι δημοσιογράφος, δεν είμαι παράγοντας, δεν είμαι συντελεστής. Δεν είμαι κάποιος, που συνδέομαι οικονομικά ή κοινωνικά ή επαγγελματικά με το Φεστιβάλ. Είμαι μια απλή θεατής από το 1998 και πηγαίνω για τους δικούς μου λόγους. Και για αυτούς θα γράψω.
Ακολουθεί, μεγάλο, υποκειμενικό, παιδικής αφέλειας και γεμάτο spoiler κείμενο… Παρακαλώ οι γκρινιάρηδες και οι επαγγελματίες του χώρου, όπως αποχωρήσουν…
Όταν άρχισα να μελετάω το πρόγραμμα, τολμώ να πω ότι αγχώθηκα κάπως, όπως κάθε χρονιά. Έχοντας στο αρχικό πλάνο 7 σταθερές αίθουσες, με πρώτη προβολή κατά τις 11:00 το πρωί και τελευταία στις 24:00, αλλά και οι 2 επιπλέον αίθουσες, για 10 μέρες, είναι πραγματικά αυτό, που το cinemainfo.gr, ονομάζει εύγλωττα “γιγαντισμός”. Είναι πραγματικά αδύνατο, να καταφέρει κάποιος, να τα παρακολουθήσει όλα. Ακόμα, και αν πάρει άδεια από την εργασία του, όπως πολλοί ή ακόμα και αν είναι φοιτητής, όπως ακόμα περισσότεροι. Αλλά, με έπιασε μια απίστευτη «λαιμαργία», όπως κάθε χρόνο, να προλάβω, όσα περισσότερα μπορώ. Αυτό, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, ως καταναλωτική μανία, ως προσπάθεια «απόσβεσης» του κόστους της κάρτας ή και ως μαραθώνιος.
Ποσότητα ή ποιότητα; Στην ποσότητα χάνεται η ποιότητα; Η ποιότητα σημαίνει και μειωμένη ποσότητα; Πως ορίζεται η ποιότητα; Τα ερωτήματα αυτά, που τα θεωρώ απόλυτα σεβαστά, με αφήνουν παντελώς αδιάφορη αναφορικά με τις ταινίες, που προβάλλονται στο Φεστιβάλ.
Αυτό, που με γοητεύει, είναι η διαφορετικότητα. Άλλοι επιλέγουν τις ταινίες, με βάση κριτικές, άλλων. Άλλοι δέχονται ως μέτρο ποιότητας, τα βραβεία των ταινιών. Και εγώ παίρνω το πρόγραμμα, ακούω προσεκτικά όλες τις προτάσεις και προσπαθώ να δω όσο το δυνατό, πιο διαφορετικές ταινίες. Διαφορετικές στη γλώσσα, στην χώρα προέλευσης, στο είδος, στο θέμα. Νιώθω αποδέκτης, απίστευτης ποσότητας, διαφορετικότητας και έρχομαι πιο κοντά, σε ανθρώπους, που δεν ήξερα καν ότι υπάρχουν, σε καταστάσεις, που δεν θα ζήσω, σε νοοτροπίες, που δεν θα κατανοήσω, σε εικόνες, που δεν θα δω. Είναι ένα μεγάλο και ιδιαίτερο ταξίδι, σε απίστευτα πολλές γωνιές της γης και με συνεπιβάτες, τους πιο διαφορετικούς, από εμένα ανθρώπους.
Την Παρασκευή, κοιτούσα διαρκώς το ρολόι και περίμενα να πάει 4:31, για να σχολάσω και να φύγω τρέχοντας, για το λιμάνι και την πρώτη μου προβολή. Αγχωμένη και με την γλώσσα έξω, από το τρέξιμο, μόλις κάθισα στην αναπαυτική θέση της Φρίντα Λιάππα, μπήκε τρέχοντας μια κοπελίτσα, με μεγάλα και διαπεραστικά μάτια, που προσπαθούσε με νύχια και με δόντια (στην κυριολεξία) να μην απολυθεί. Την έδιωχναν και εκείνη δεν ήθελε καν να φύγει από το χώρο. Την πήρα και εγώ στο κατόπι, για να καταλάβω, γιατί παθιάζεται έτσι, για μια δουλειά και υπέθεσα, ότι είχε κάποιο σοβαρό οικονομικό πρόβλημα. Δυσκολεύτηκα αλλά κατάλαβα, ότι ενώ για πολλούς η δουλειά είναι βιοποριστικό ζήτημα, για εκείνη, ήταν το εισιτήριό της για το «λεωφορείο», με τους «φυσιολογικούς» ανθρώπους.
Όταν κουράστηκα, να την κυνηγάω αλλά και εκείνη να τρέχει, βρήκα ένα καράβι, που είχε αράξει εκεί κοντά και είπα να μπω λιγάκι, να ηρεμήσω. Συνάντησα έναν τελειωμένο τύπο, που αποφάσισε να επισκεφτεί τη μάνα του, μετά από 20 χρόνια στα καράβια. Το ήθελε και δεν το ήθελε και με ταλαιπώρησε λιγάκι γιατί το σκεφτόταν πολύ. Άμα, την πήρε την απόφαση, πήγε για να ησυχάσω και εγώ, και η μάνα του, ούτε που τον θυμόταν. Αλλά κατάλαβα, ότι οι ναυτικοί έχουν πολύ ελεύθερο χρόνο και εκπαιδεύονται, στο να τα κάνουν όλα αργά. 20 χρόνια δεν το λες γρήγορα…
Κάπως κουρασμένη και απογοητευμένη, έφυγα από το λιμάνι και πήγα στο αεροδρόμιο. Να αλλάξω μέσο. Εκεί βρήκα μια πολύ περίεργη και χλωμή οικογένεια, που περίμενε την άφιξη ενός χαμένου γιου. Και όπως μαζεύτηκαν όλοι μαζί, είχαν πολλά να πουν και έφυγα για να μην ενοχλήσω. Οικογενειακά θέματα…
Μάλλον με πήρε ο ύπνος και ξύπνησα σε ένα βανάκι, γεμάτο λαθρομετανάστες, που είχαν αφήσει τα πάντα πίσω στην χώρα τους, για μια καλύτερη ζωή. Ο οδηγός και ο συνοδηγός, ένα αγόρι ούτε 15 χρονών, με εκμεταλλεύτηκαν, που δεν μιλούσα τη γλώσσα τους, με χτύπησαν, που δεν είχα αρκετά χρήματα, για να τους πληρώσω και με έκλεισαν σε μια τρώγλη. Στο διπλανό δωμάτιο, μια αφρικανή, με το μωρό της, μονίμως στην πλάτη, έχασε τον άντρα της, τον μοναδικό άνθρωπο της και πήρε τους δρόμους να τον βρει. Την ακολούθησα για να την βοηθήσω και την είδα να κρύβεται κάτω από μια αερογέφυρα, για να ξαποστάσει και κάτι «λευκούς», να ουρούν από πάνω, από την αερογέφυρα, πάνω της. Το δέρμα μου έχει το ίδιο χρώμα, με εκείνους και αυτό μόνο αρκεί, για να μη θέλει τη βοήθεια μου.
Έφυγα ντροπιασμένη και περπάτησα αρκετά, μέχρι που βρέθηκα σε μια φτωχογειτονιά, γεμάτη πιτσιρίκια, που έπαιζαν μπάλα. Έπαιξα και εγώ λιγάκι μαζί τους και γέλασα με τα πειράγματα τους. «Δεν σε θέλει η μπάλα ρε κοπελιά. Άντε πάνε να γίνεις γκαρσόνα». Και πριν προλάβω να διαμαρτυρηθώ, με πλησίασε μια ανέκφραστη κοπελιά και μου είπε «Ότι και να γίνεις, θα είσαι καλύτερα από εμένα» και έφυγε για να επιστρέψει σπίτι της. Κρυφοκοίταξα από το παράθυρό της αλλά δεν μπόρεσα να καταλάβω, γιατί τελικά έμεινε.
Αργότερα, τα ήπιαμε σε ένα μπαράκι, με δυο στρατιώτες, του ισραηλινού στρατού, από τον πρώτο πόλεμο στο Λίβανο, στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Μου είπαν για τους εφιάλτες τους και είδα και το γιατί επέλεξαν να μην θυμούνται. Σπάραξα όταν κατάλαβα και ήθελα να γυρίσω σπίτι και να κοιμηθώ για να ξεχάσω και εγώ.
Τραγούδησα με τον Μπάρι. Έψαξα τον Γολιάθ. Θαύμασα τον Ράντυ και ήθελα να είναι εκεί και η Κάσιντι. Έγινα το πιθήκι με τα κλειστά μάτια, το ροζ κοτοπουλάκι του Jay, φίλη της Σοράγιας. Όποτε με πλησίαζε η Ελεονόρ, σφιχταγκάλιαζα την τσάντα μου. Ταυτίστηκα με τον Αχμέτ και γνώρισα τη Στέλλα. Και μου χαμογέλασε. Και ήταν το πιο αληθινό χαμόγελο, που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.
Και ναι, θα ήθελα το Φεστιβάλ, να γίνει καλύτερο και καλύτερο και καλύτερο. Θα ήθελα:
- Περισσότερες και καλύτερες αίθουσες.
- Φθηνότερο εισιτήριο και οικονομικότερες κάρτες.
- Περισσότερες, δωρεάν προβολές.
- Έντυπο υλικό από νωρίς και όχι τελευταία στιγμή.
- Φθηνότερο και καλύτερο καφέ στα κυλικεία του λιμανιού.
- Περισσότερους επισκέπτες, κυρίως από τη Θεσσαλονίκη αλλά και από άλλες πόλεις και χώρες.
- Μεγαλύτερη και καλύτερη προβολή.
- Πρόσβαση σε όλους του χώρους του Φεστιβάλ.
- Περισσότερες μέρες.
Και θέλω ανθρώπους δεκτικούς στη διαφορετικότητα. Που να θέλουν να έρθουν, όχι για να δουν μια «καλή» ταινία, από έναν «αναγνωρισμένο» σκηνοθέτη και με «γνωστούς» ηθοποιούς και με «πολλά» βραβεία. Να έρθουν «ανοιχτοί» σε όλα τα ερεθίσματα και να φύγουν διαφορετικοί και όχι καλύτεροι.
Για εμένα, το Φεστιβάλ, για ακόμα μια φορά, ήταν ο Αμπού Ραέντ μου. Με «ταξίδεψε» και ας μην ήταν πραγματικός πιλότος.
Ακολουθεί, μεγάλο, υποκειμενικό, παιδικής αφέλειας και γεμάτο spoiler κείμενο… Παρακαλώ οι γκρινιάρηδες και οι επαγγελματίες του χώρου, όπως αποχωρήσουν…
Όταν άρχισα να μελετάω το πρόγραμμα, τολμώ να πω ότι αγχώθηκα κάπως, όπως κάθε χρονιά. Έχοντας στο αρχικό πλάνο 7 σταθερές αίθουσες, με πρώτη προβολή κατά τις 11:00 το πρωί και τελευταία στις 24:00, αλλά και οι 2 επιπλέον αίθουσες, για 10 μέρες, είναι πραγματικά αυτό, που το cinemainfo.gr, ονομάζει εύγλωττα “γιγαντισμός”. Είναι πραγματικά αδύνατο, να καταφέρει κάποιος, να τα παρακολουθήσει όλα. Ακόμα, και αν πάρει άδεια από την εργασία του, όπως πολλοί ή ακόμα και αν είναι φοιτητής, όπως ακόμα περισσότεροι. Αλλά, με έπιασε μια απίστευτη «λαιμαργία», όπως κάθε χρόνο, να προλάβω, όσα περισσότερα μπορώ. Αυτό, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, ως καταναλωτική μανία, ως προσπάθεια «απόσβεσης» του κόστους της κάρτας ή και ως μαραθώνιος.
Ποσότητα ή ποιότητα; Στην ποσότητα χάνεται η ποιότητα; Η ποιότητα σημαίνει και μειωμένη ποσότητα; Πως ορίζεται η ποιότητα; Τα ερωτήματα αυτά, που τα θεωρώ απόλυτα σεβαστά, με αφήνουν παντελώς αδιάφορη αναφορικά με τις ταινίες, που προβάλλονται στο Φεστιβάλ.
Αυτό, που με γοητεύει, είναι η διαφορετικότητα. Άλλοι επιλέγουν τις ταινίες, με βάση κριτικές, άλλων. Άλλοι δέχονται ως μέτρο ποιότητας, τα βραβεία των ταινιών. Και εγώ παίρνω το πρόγραμμα, ακούω προσεκτικά όλες τις προτάσεις και προσπαθώ να δω όσο το δυνατό, πιο διαφορετικές ταινίες. Διαφορετικές στη γλώσσα, στην χώρα προέλευσης, στο είδος, στο θέμα. Νιώθω αποδέκτης, απίστευτης ποσότητας, διαφορετικότητας και έρχομαι πιο κοντά, σε ανθρώπους, που δεν ήξερα καν ότι υπάρχουν, σε καταστάσεις, που δεν θα ζήσω, σε νοοτροπίες, που δεν θα κατανοήσω, σε εικόνες, που δεν θα δω. Είναι ένα μεγάλο και ιδιαίτερο ταξίδι, σε απίστευτα πολλές γωνιές της γης και με συνεπιβάτες, τους πιο διαφορετικούς, από εμένα ανθρώπους.
Την Παρασκευή, κοιτούσα διαρκώς το ρολόι και περίμενα να πάει 4:31, για να σχολάσω και να φύγω τρέχοντας, για το λιμάνι και την πρώτη μου προβολή. Αγχωμένη και με την γλώσσα έξω, από το τρέξιμο, μόλις κάθισα στην αναπαυτική θέση της Φρίντα Λιάππα, μπήκε τρέχοντας μια κοπελίτσα, με μεγάλα και διαπεραστικά μάτια, που προσπαθούσε με νύχια και με δόντια (στην κυριολεξία) να μην απολυθεί. Την έδιωχναν και εκείνη δεν ήθελε καν να φύγει από το χώρο. Την πήρα και εγώ στο κατόπι, για να καταλάβω, γιατί παθιάζεται έτσι, για μια δουλειά και υπέθεσα, ότι είχε κάποιο σοβαρό οικονομικό πρόβλημα. Δυσκολεύτηκα αλλά κατάλαβα, ότι ενώ για πολλούς η δουλειά είναι βιοποριστικό ζήτημα, για εκείνη, ήταν το εισιτήριό της για το «λεωφορείο», με τους «φυσιολογικούς» ανθρώπους.
Όταν κουράστηκα, να την κυνηγάω αλλά και εκείνη να τρέχει, βρήκα ένα καράβι, που είχε αράξει εκεί κοντά και είπα να μπω λιγάκι, να ηρεμήσω. Συνάντησα έναν τελειωμένο τύπο, που αποφάσισε να επισκεφτεί τη μάνα του, μετά από 20 χρόνια στα καράβια. Το ήθελε και δεν το ήθελε και με ταλαιπώρησε λιγάκι γιατί το σκεφτόταν πολύ. Άμα, την πήρε την απόφαση, πήγε για να ησυχάσω και εγώ, και η μάνα του, ούτε που τον θυμόταν. Αλλά κατάλαβα, ότι οι ναυτικοί έχουν πολύ ελεύθερο χρόνο και εκπαιδεύονται, στο να τα κάνουν όλα αργά. 20 χρόνια δεν το λες γρήγορα…
Κάπως κουρασμένη και απογοητευμένη, έφυγα από το λιμάνι και πήγα στο αεροδρόμιο. Να αλλάξω μέσο. Εκεί βρήκα μια πολύ περίεργη και χλωμή οικογένεια, που περίμενε την άφιξη ενός χαμένου γιου. Και όπως μαζεύτηκαν όλοι μαζί, είχαν πολλά να πουν και έφυγα για να μην ενοχλήσω. Οικογενειακά θέματα…
Μάλλον με πήρε ο ύπνος και ξύπνησα σε ένα βανάκι, γεμάτο λαθρομετανάστες, που είχαν αφήσει τα πάντα πίσω στην χώρα τους, για μια καλύτερη ζωή. Ο οδηγός και ο συνοδηγός, ένα αγόρι ούτε 15 χρονών, με εκμεταλλεύτηκαν, που δεν μιλούσα τη γλώσσα τους, με χτύπησαν, που δεν είχα αρκετά χρήματα, για να τους πληρώσω και με έκλεισαν σε μια τρώγλη. Στο διπλανό δωμάτιο, μια αφρικανή, με το μωρό της, μονίμως στην πλάτη, έχασε τον άντρα της, τον μοναδικό άνθρωπο της και πήρε τους δρόμους να τον βρει. Την ακολούθησα για να την βοηθήσω και την είδα να κρύβεται κάτω από μια αερογέφυρα, για να ξαποστάσει και κάτι «λευκούς», να ουρούν από πάνω, από την αερογέφυρα, πάνω της. Το δέρμα μου έχει το ίδιο χρώμα, με εκείνους και αυτό μόνο αρκεί, για να μη θέλει τη βοήθεια μου.
Έφυγα ντροπιασμένη και περπάτησα αρκετά, μέχρι που βρέθηκα σε μια φτωχογειτονιά, γεμάτη πιτσιρίκια, που έπαιζαν μπάλα. Έπαιξα και εγώ λιγάκι μαζί τους και γέλασα με τα πειράγματα τους. «Δεν σε θέλει η μπάλα ρε κοπελιά. Άντε πάνε να γίνεις γκαρσόνα». Και πριν προλάβω να διαμαρτυρηθώ, με πλησίασε μια ανέκφραστη κοπελιά και μου είπε «Ότι και να γίνεις, θα είσαι καλύτερα από εμένα» και έφυγε για να επιστρέψει σπίτι της. Κρυφοκοίταξα από το παράθυρό της αλλά δεν μπόρεσα να καταλάβω, γιατί τελικά έμεινε.
Αργότερα, τα ήπιαμε σε ένα μπαράκι, με δυο στρατιώτες, του ισραηλινού στρατού, από τον πρώτο πόλεμο στο Λίβανο, στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Μου είπαν για τους εφιάλτες τους και είδα και το γιατί επέλεξαν να μην θυμούνται. Σπάραξα όταν κατάλαβα και ήθελα να γυρίσω σπίτι και να κοιμηθώ για να ξεχάσω και εγώ.
Τραγούδησα με τον Μπάρι. Έψαξα τον Γολιάθ. Θαύμασα τον Ράντυ και ήθελα να είναι εκεί και η Κάσιντι. Έγινα το πιθήκι με τα κλειστά μάτια, το ροζ κοτοπουλάκι του Jay, φίλη της Σοράγιας. Όποτε με πλησίαζε η Ελεονόρ, σφιχταγκάλιαζα την τσάντα μου. Ταυτίστηκα με τον Αχμέτ και γνώρισα τη Στέλλα. Και μου χαμογέλασε. Και ήταν το πιο αληθινό χαμόγελο, που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.
Και ναι, θα ήθελα το Φεστιβάλ, να γίνει καλύτερο και καλύτερο και καλύτερο. Θα ήθελα:
- Περισσότερες και καλύτερες αίθουσες.
- Φθηνότερο εισιτήριο και οικονομικότερες κάρτες.
- Περισσότερες, δωρεάν προβολές.
- Έντυπο υλικό από νωρίς και όχι τελευταία στιγμή.
- Φθηνότερο και καλύτερο καφέ στα κυλικεία του λιμανιού.
- Περισσότερους επισκέπτες, κυρίως από τη Θεσσαλονίκη αλλά και από άλλες πόλεις και χώρες.
- Μεγαλύτερη και καλύτερη προβολή.
- Πρόσβαση σε όλους του χώρους του Φεστιβάλ.
- Περισσότερες μέρες.
Και θέλω ανθρώπους δεκτικούς στη διαφορετικότητα. Που να θέλουν να έρθουν, όχι για να δουν μια «καλή» ταινία, από έναν «αναγνωρισμένο» σκηνοθέτη και με «γνωστούς» ηθοποιούς και με «πολλά» βραβεία. Να έρθουν «ανοιχτοί» σε όλα τα ερεθίσματα και να φύγουν διαφορετικοί και όχι καλύτεροι.
Για εμένα, το Φεστιβάλ, για ακόμα μια φορά, ήταν ο Αμπού Ραέντ μου. Με «ταξίδεψε» και ας μην ήταν πραγματικός πιλότος.
17 σχόλια:
Καταπληκτική παρουσίαση! Ευχαριστώ!
Καθολου "μικρος" απολογισμος αγαπητη:)
Εξαιρετικα ακριβεστατος!
Α, εγώ μόλις βρήκα τώρα το καλύτερο post αυτού του blog και αυτό που θα ήθελα να έχω γράψει εγώ. Πολύ ωραίο...
Υπέροχο ποστ! Ευχαριστούμε (((((μαφαλντούλα)))))
Πολύ το νοσταλγώ το φεστιβάλ...
Υπέροχο κείμενο Αννούλα. Μας ταξιδεύεις...
@ Efou, ZlatkoGR, Silver: Ευχαριστώ πολύ και για τα σχόλια αλλά και γιατί είμασταν όλοι μαζί εκεί!
@ greek-GAYLOLITΑ: Καλώς μας βρήκες και ευχαριστώ πολύ. Μικρός γιατί με το ζόρι κρατιόμουν να μην γράψω κι άλλα ακόμα πολλά :)
@ deadendmind: Ευχαριστώ κοριτσάκι μας. Μας έλειψες! Του χρόνου όλοι μαζί!
Άννα, καταπληκτική "δημοσίευση", ένα γλυκό ταξίδεμα στις αίθουσες και στις ταινίες (και πάρα πολύ όμορφες φωτογραφίες). Με λίγα λόγια ανάταση! Εγώ τουλάχιστον το χρειαζόμουνα.
Φαίνεται πως είχαμε διαφορετικές πορείες και από το γεγονός ότι συναντηθήκαμε 2 ή 3 φορές μόνο στις αίθουσες. Θέλω να βάλω κι εγώ τα αστεράκια μου …
Σ’ εκείνο το βανάκι με τους μετανάστες στριμώχτηκα κι εγώ, προσπαθώντας να βάλω τον εαυτό μου στη θέση τους και στη θέση του αθώου 15χρονου (Η υπόσχεση / Ζαν Λυκ & Πιερ Νταρντέν). Μεγάλη δυστυχία ……. και είπα να πάω σ’ ένα νησάκι κάπου στην Ιαπωνία, να φορέσω τα γυαλιά μου και να κάνω διαλογισμό, τρώγοντας τριμμένο πάγο (Τα γυαλιά / Ναόκο Ογκιγκάμι). Κι επειδή μ’ άρεσε στην Ιαπωνία είπα να μείνω λίγο ακόμα και να δω από πιο κοντά τις σχέσεις των ηλικιωμένων γονιών με τα ενήλικα πια παιδιά τους (Είμαστε ακόμα όρθιοι / Χιροκάζου Κόρε-έντα) και μου έκανε εντύπωση ότι τόσα χιλιόμετρα μακριά και με τόσο διαφορετικές κουλτούρες, ένιωσα σα να παρακολουθούσα τα δρώμενα της δικής μου οικογένειας….
Ύστερα παρακολούθησα ένα ακόμα οικογενειακό δράμα στην γείτονα Τουρκία (Οι τρείς πίθηκοι / Νουρί Μπιλγκέ Τζεϊλάν) και φυσικά είδα πανέμορφες εικόνες και καλές ηθοποιίες αλλά αντί για 2.30 ώρες έπρεπε να κάνει το ντεκουπάζ στη 1.30 ώρα, αλλά τέλος πάντων.
Και μετά ξεκίνησα άλλο ταξίδι για Καναδά, μαζί με μια πιτσιρίκα και τη φίλη της (σκυλίτσα) Λούσυ, που ψάχνοντας για δουλειά βρίσκει στήριξη από εκεί που δεν το περιμένει (Ουέντι και Λούσι / Κέλι Ράιχαρτ). Όμως η ζωή δεν χαρίζεται ούτε στην Ιορδανία, όσα παραμύθια κι αν πει ο Αμπού Ραέντ ( Ο πιλότος Αμπού Ραέντ / Αμίν Ματάλκα), ούτε στην Αμερική όσοι μετανάστες Άραβες κι αν πάνε εκεί για να δώσουν μια ευκαιρία στα όνειρά τους … γιατί αν είσαι μελαψός είσαι εν δυνάμει τρομοκράτης (AmericanEast, Ηεσάμ Ισάουι)
Είδα μόνο μία ελληνική ταινία, φτου κακά (Without/ Αλέξανδρος Αβρανάς) και το βράδυ της απονομής αναρωτιόμουνα μήπως τα βραβεία είναι μια ανειλημμένη απόφαση πριν ακόμα η ταινία φθάσει στην αίθουσα και στην κριτική επιτροπή.
Είδα και άλλα λιγότερο ενδιαφέροντα, αλλά κάνοντας ταμείο μπορώ να πω ότι ήταν καλά φέτος, μπορεί να μην είχα την αίσθηση του «ξεχωριστού» όπως είχα άλλες χρονιές, αλλά στη σούμα, ΤΟ ‘ΦΧΑΡΙΣΤΉΘΗΚΑ!
Στις προτάσεις που διατυπώνεις είμαι 100% μέσα και προσθέτω άλλη μια, αφιερώματα και φεστιβαλική διάθεση όλο το χρόνο στο Λιμάνι και στο Ολυμπίο.
Άντε και του χρόνου 50άρηδες.
Πολύ νοσταλγικό και όμορφο ποστάκι! :) Μπράβο Μαφαλντούλα γιατί δεν αφήνεις μόνο τις εικόνες να μιλήσουν για σένα.
κορούλι μου, όντως, το ωραιότερο ποστ του blog. κ οι φωτογραφίες εξαιρετικές (τι φως!), πωπω... μπράβο, ευχαριστούμε!
Αχχχ... Εχει 5 μερες που τελειωσε και ηδη αρχισε να μου λειπει. Φετος ξεκινησα να το παρακολουθω, λογω του οτι ειχαμε δικια μας ταινια στο φεστιβαλ. Δεν ξερω αν την ειδες. Ηταν το Popcοrn Movie.
http://tiff.filmfestival.gr/default.aspx?lang=el-GR&loc=4&page=734&date=15/11/2008&movie=1240
Αυτε οι 10 μερες ηταν οι καλυτερες μου. Αυτα που εζησα εκει περα ηταν μοναδικα.
Blues Boy.
Μαζι σου σε ουι λεs.
@frufruka: Ευχαριστώ πολύ κορίτσι! Έχοντας ζήσει το Φεστιβάλ και διαβάζοντας πολλά, διχάστηκα πάρα πολύ. Ίσως ήταν το πιο δύσκολο μου post. Σκεφτόμουν «Μήπως, είμαι πολύ συναισθηματικά, φορτισμένη από την εμπειρία;», «Μήπως το κείμενο, θυμίσει έκθεση παιδιού τρίτης δημοτικού;», «Μήπως…». Αλλά τελικά το έγραψα, γιατί that is what blog is about, for me. Me.
Τώρα που διαβάζω αυτές, που είδες, πάλι λαιμαργία με έπιασε… Θέλω να τις δω όλες τώρα! Και συμφωνώ! Το λιμάνι θα έπρεπε να είναι ανοιχτό διαρκώς για τον κινηματογράφο.
@dragongrrrr: Ευχαριστώ καλή μου! Βέβαια σήμερα, που ήθελα να τις δείξω στον Δάσκαλο, δεν το έκανα. Τι ένιωσα λειψές, χωρίς το κείμενο…
@κουνελε: Ευχαριστώ γεροπατερούλη! Είμαι σίγουρη ότι και οι δικές σου θα είναι υπεργαμάτες! Περιμένω την εμφάνιση :)!
@ Blues boy: Καλώς μας βρήκες! Κι εμένα μου λείπει! Δεν πρόλαβα, να το δω, αλλά άκουσα τα καλύτερα λόγια, από έναν φίλο μου, τον Monotropos, που σας έγραψε εδώ: http://cinecomments.blogspot.com/2008/11/popcorn-movie-2008.html. Μπράβο πάντως παιδιά! Εύχομαι του χρόνου, που θα «πενηνταρίσουμε», να έχετε και πάλι συμμετοχή!
@kulturosupa: Καλώς μας βρήκες! Ευχαριστώ, για την υποστήριξη!
Άννα οι φωτογραφίες είναι τέλειες, εκείνο το ΣΚ είχε φοβερό καιρό (αν εξαιρέσεις το κρύο!)
Μου άρεσε και η δραματοποίηση των ταινιών στην ιστορία σου, τις έκανες να ζωντανέψουν και να βγουν από το πανί.
Συμφωνούμε απόλυτα!!Πολύ καλό post!!
@ mmjrules: Ευχαριστώ! Ας είναι καλά ο Δάσκαλος Άγγελος, που μας παρότρυνε να βγάλουμε και καμιά φωτογραφία όσοι πάμε
@ KourtGeo: Καλώς μας βρήκες και ευχαριστώ πολύ. Χαίρομαι, που υπάρχουν πολλοί, που το βλέπουν το Φεστιβάλ όπως εγώ και όχι στεγνά δημοσιογραφικά ή επαγγελματικά!
Απλά πανέμορφο post!
Ευχαριστούμε!!!
Πολύ ωραίο - ψέματα μας λέγατε λοιπόν ότι πηγαίνετε στην τρίτη δημοτικού!
Δημοσίευση σχολίου