Συνήθως έχω αντιρρήσεις για τα σάιτ που είναι εξ ολοκλήρου φτιαγμένα σε flash - κυρίως γιατί έχουν πολλά προβλήματα προσβασιμότητας. Όταν μάλιστα απαιτούν να κάνω αναβάθμιση στον Flash player για να δω τις σελίδες τους, γίνομαι έξαλλη και κλείνω τον browser.
Στην περίπτωση του Philip Toledano και του "Days with my father" έκανα μια εξαίρεση. Κι αυτό γιατί αντιμετώπισα το σάιτ του σαν φωτογραφικό λεύκωμα περισσότερο - θέλει λίγη έμπνευση για να βρει κανείς πώς θα παει από σελίδα σε σελίδα, αλλά από κει και πέρα ξεχνάει τα όποια θέματα πλοήγησης και απορροφάται από την αφήγηση και τις συγκλονιστικές φωτογραφίες.
Ο Toledano καταγράφει τη συμβίωση με τον 98χρονο πατέρα του που πάσχει από κάποιο είδος άνοιας - απώλεια της πρόσφατης μνήμης. Βρέθηκε αντιμέτωπος με την κατάσταση όταν πρόσφατα η μητέρα του πέθανε και ανέλαβε ο ίδιος τη φροντίδα του πατέρα.
Όπως λέει και ο ίδιος,
This site is a journal. An ongoing record of my father and our relationship, for whatever days we have left together.Για μένα το συγκλονιστικό στην αφήγηση είναι η μάχη με τη φθορά - το πώς ο πατέρας αντιδρά στην απώλεια των δυνάμεων, της ομορφιάς, της νοητικής του ικανότητας. Πώς δέχεται τη ζωή, την αγάπη, πώς διατηρεί το χιούμορ και τον αυτοσαρκασμό του. Πέρα από αυτό, πρόκειται ολοφάνερα για ένα έργο αγάπης.
Δείτε το: http://www.dayswithmyfather.com
Υ.Γ. Μικρό τιπ πλοήγησης: Για να πάτε στην επόμενη σελίδα μπορείτε είτε να κάνετε κλικ στην εικόνα που βρίσκεστε, είτε να κυλήσετε το ροδάκι του ποντικιού είτε να χρησιμοποιήσετε το "κάτω" βελάκι στο πληκτρολόγιο. Αν μετακινηθείτε αριστερά στην οθόνη θα βρεθείτε στα "περιεχόμενα" του σάιτ, απ΄όπου μπορείτε να μεταπηδήσετε σε όποια φωτογραφία θέλετε. Εγώ πάντως συνιστώ να το διαβάσετε την πρώτη φορά τουλάχιστον με τη σειρά που προτείνει ο δημιουργός του.
Υ.Γ. Μικρό τιπ πλοήγησης: Για να πάτε στην επόμενη σελίδα μπορείτε είτε να κάνετε κλικ στην εικόνα που βρίσκεστε, είτε να κυλήσετε το ροδάκι του ποντικιού είτε να χρησιμοποιήσετε το "κάτω" βελάκι στο πληκτρολόγιο. Αν μετακινηθείτε αριστερά στην οθόνη θα βρεθείτε στα "περιεχόμενα" του σάιτ, απ΄όπου μπορείτε να μεταπηδήσετε σε όποια φωτογραφία θέλετε. Εγώ πάντως συνιστώ να το διαβάσετε την πρώτη φορά τουλάχιστον με τη σειρά που προτείνει ο δημιουργός του.
11 σχόλια:
Είναι εκπληκτική ιστοσελίδα. Congrats για την πρόταση!
τι όμορφες φωτογραφίες...όταν θα έχω χρόνο, θα μπω να εξερευνήσω και τη σελίδα...ευχαριστούμε για το όμορφο ποστ!
πάρα πολύ καλό, ευχαριστούμε!
Χαίρομαι που σας άρεσε :-)
Είναι ίσως το αγαπημένο μου post up to now! Για πάρα πολλούς και διάφορους λόγους.
Ευχαριστούμε!
Υπέροχη δουλειά...
εγώ επειδή έχω ένα issue με γεροντάκια που είναι στα τελευταία τους..δυσκολευομαι να δω την ιστοσελίδα..(μπήκα και βγήκα δηλαδή) δεν τολμώ να διαβάσω το τι γράφει για τον πατέρα του(απο το πρώτο κιολας ψυχοπλακώθηκα). Φαίνεται όμως να είναι μια πολυ ειδική αφιέρωση απο κάποιον που αγαπάει πολύ..
σνιφ (παω στην γωνίτσα μου να αγκαλιάσω κανα αρκουδάκι μου)
Συγγνώμη παιδιά, αλλά έχω ένα ζήτημα επί της ουσίας…. Αναρωτιέμαι ποιος μπορεί να είναι ο λόγος που κάποιος δημοσιοποιεί τόσο προσωπικές σκέψεις και εικόνες για έναν άνθρωπο που εμάς μας είναι παντελώς άγνωστος! Δηλαδή, γιατί?
Η σχέση μου με τον πατέρα μου είναι μια πολύ προσωπική σχέση, όπως και του καθένα από εμάς.
Και άντε πες ότι καταλαβαίνω να δημοσιεύει κάποιος τις σκέψεις και τα αισθήματά του, εδώ όμως μιλάμε ότι στην ουσία "εκθέτει" τον ίδιο τον πατέρα κι όχι τον εαυτό του. Έχει αυτό το δικαίωμα?
Για μένα η ειδοποιός διαφορά είναι στον τρόπο - σε καμία περίπτωση δεν είχα την αίσθηση ότι ο πατέρας "εκτίθεται". Ίσως επειδή δεν είδα το θέμα ως προσωπικό το φωτογράφου δηλαδή και του πατέρα του αλλά ως μια απεικόνιση συναισθημάτων και καταστάσεων που με αφορούν. Με τον ίδιο τρόπο που με αφορά ένα λογοτέχνημα που μου προκαλεί σκέψεις που δεν είχα κάνει πριν ή μια φωτογραφία που απεικονίζει θύματα πολέμου.
Ευχαριστούμε για το ωραίο ποστ!!!
@e. Καταλαβαίνω τι λες. Υπάρχει όμως μια κόκκινη γραμμή ανάμεσα στο ιδιωτικό και το δημόσιο. Αυτό που με "προκάλεσε", στη στάση του συγγραφέα-φωτογράφου πάντα, είναι πως λέει σε κάποιο σημείο ότι ο πατέρας του ήταν ένα όμορφος άντρας που τώρα (με το στραπάτσο της ηλικίας) δεν θέλει να βλέπει τον εαυτό του στον καθρέφτη. Εκεί λοιπόν αναρωτήθηκα αν θέλει να τον βλέπει στο διαδίκτυο και μάλιστα με πολύ προσωπικές λεπτομέρειες για το πρόβλημα της άνοιας... Όσο για τις φωτογραφίες πολέμου, ανοίγεις είναι ένα πολύ μεγάλο θέμα. Ίσως το συζητήσουμε με την ευκαιρία κάποιου άλλου post ...
Δημοσίευση σχολίου