Άλλα πράγματα ήθελα να σας παρουσιάσω από την τελευταία έκθεση της Δημοτικής πινακοθήκης των Χανιών «Πέρα από το πραγματικό» αλλά οι τελευταίες φωτιές μου άλλαξαν γνώμη.
Γράφω τελευταίες φωτιές ελπίζοντας ότι θα τις ξορκίσω και θα είναι οι τελευταίες... ποιος ξέρει...
Συνήθως πρωτοπηγαίνει κανείς σε τέτοια μέρη στην παιδική ή πρωτοεφηβική ηλικία. Οι κακές παρέες είναι που κατά κανόνα σε ...διαφθείρουν και σε μαθαίνουν τις κακές συνήθειες (-: Στην περίπτωση του γράφοντα, δεν ξέρω πως έγινε και δε θυμάμαι τον εαυτό μου πελάτη σε ένα τέτοιο μέρος. Όσο κι αν στίβω το μυαλό μου. Είναι που κι οι παρέες μου ποτέ δεν πολυπήγαιναν σε τέτοια μαγαζιά...
Σήμερα το απόγευμα, καθώς σεργιάνιζα και το είδα, μου κατέβηκαν κάποιες περίεργες σκέψεις. Αν και ξέρω πως είναι, δεν είναι λίγο βλακεία να μην έχω δοκιμάσει; Όπως και να το κάνουμε, άλλο πράγμα η προσωπική άποψη.
Ομολογώ ότι στην αρχή το προσπέρασα και συνέχισα την πορεία μου. Ίσως και να ντράπηκα λίγο. Όχι ότι έχει νόημα στην ηλικία μου. Δε βλέπω να έχει νόημα σε καμιά ηλικία δηλαδή... Σιγά καλέ, γιατί να είναι ντροπή; Δεν είναι δικαίωμα του καθενός να (απο)ζητάει την ηδονή να γευτεί ...τρυφερή σάρκα;
Στην πρόσοψη, έντονα χρώματα με το κόκκινο και το κίτρινο να κυριαρχούν. Πάντα με έλκυαν τα έντονα χρώματα. Ίσως ενδόμυχα να πιστεύω ότι δεν έχω ζήσει όσο έντονα θα ήθελα, γι' αυτό.
Μπαίνοντας μέσα, και νιώθοντας λίγη (φυσιολογική) αμηχανία, παρατήρησα το "μενού" και τις τιμές αναρτημένα στον τοίχο. Πολύ έξυπνο αυτό σαν ιδέα! Αντί να κουράζεσαι να λες, "θέλω αυτό...", μπορείς απλά να το δείξεις. Και πολύ χρήσιμο αν δεν ξέρεις και τόσο καλά τη γλώσσα, πράγμα που οπωσδήποτε θα συμβαίνει με κάποιους πελάτες.
Η κάπως ευτραφής κυρία με καλησπέρισε ευγενικά και περίμενε να διαλέξω. Μελέτησα λίγο, αλλά κατά βάθος ήξερα τι θέλω πολύ πριν ανοίξω την πόρτα για να μπω...
