Θυμάμαι τότε που συναντιόμαστε με τα παιδιά της γειτονιάς μετά το σχολείο και πηγαίναμε στο σπίτι του Θανάση για παιχνίδι. Μονοκατοικία βλέπεις ο Θανάσης, μονοκατοικία με κήπο. Μη φανταστείς κανέναν κήπο λουστραρισμένο, σενιαρισμένο, από αυτούς που χρειάζεσαι έναν κηπουρό να σου κλαδεύει τους θάμνους κι άλλον έναν να σου γυαλίζει το χαλίκι·
τα δέντρα είχαν μείνει όπου είχαν φυτρώσει μόνα τους εδώ και δεκαετίες, συν μερικές γλάστρες που φρόντιζε η μητέρα του, συν μια χτιστή αποθήκη. Όλα αυτά σε έδαφος επικλινές (το χαμηλότερο από το ψηλότερο σημείο του κήπου είχαν γύρω στα 3 μέτρα υψομετρική διαφορά), δημιουργούσαν ένα χώρο ιδανικό για κρυφτό, κυνηγητό, και άλλα παλιομοδίτικα παιχνίδια χωρίς μπαταρίες.
Όταν βαριόμαστε στον κήπο, κι αφού δεν είχαμε γδάρει αρκετά τα πόδια μας, ερχόταν η ώρα του ποδοσφαίρου. Κλωτσώντας τη μπάλα φτάναμε στο μεγάλο πλάτωμα του δρόμου, εκεί που κοβόταν η νησίδα, χωριζόμαστε σε δυο ομάδες (δεν ξέρω αν θυμάσαι: από-πιλί-κολό - μα πώς γράφεται αυτό το... ξόρκι τέλος πάντων!), βάζαμε κοτρόνες ή τσιμεντόλιθους ή τενεκέδες για δοκάρια, κι ήμασταν όλοι παιχταράδες στην ομαδάρα των ονείρων μας!
Ακούγονται ωραία αυτά, δε λέω, αλλά αν το σκεφτείς λογικά και αφού σκίσεις το παραμορφωτικό πέπλο της νοσταλγίας...
...παίζαμε μπάλα στην άσφαλτο· ούτε χλοοτάπητας ούτε τίποτα. Θαρραλέος ο τερματοφύλακας που τολμούσε να πέσει στα πόδια του αντιπάλου. Κι αν καμιά φορά πηγαίναμε σε κάποιο πάρκο, κάτω από το χορτάρι υπήρχε χώμα και πέτρες, κι όταν έβρεχε γυρίζαμε μες στις λάσπες.
...όταν η μπάλα έβγαινε πλάγιο προς την κάτω μεριά του «γηπέδου», βγάζαμε φτερά στα πόδια και την κυνηγούσαμε στην κατηφόρα προτού φτάσει στη λεωφόρο, αφού δεν υπήρχε κάτι να τη συγκρατήσει.
...όταν έμπαινε γκολ, ευχόμαστε να είναι τόσο προφανές ώστε να μη χάσουμε χρόνο σε αντεγκλήσεις· ήταν, δεν ήταν, ήταν, δεν ήταν, μήπως να μαδούσαμε καμιά μαργαρίτα καλύτερα; Δεν τολμώ καν να θυμηθώ τις φάσεις στις οποίες η μπάλα πέρναγε λίγο πάνω από το κάθετο δοκάρι (την κοτρόνα δηλαδή)· τι να το μετρήσεις αυτό, γκολ, δοκάρι, ή άουτ; Ουφ, μπέρδεμα!
...έπρεπε να σταματάμε τη φάση κάθε φορά που περνούσε αυτοκίνητο (ήμαστε στη μέση του δρόμου βλέπεις), προσέχοντας να μη χτυπήσουμε ούτε εμείς ούτε το αυτοκίνητο. Ακόμα θυμάμαι τότε που ένας άτυχος μοτοσυκλετιστής βρέθηκε με μια μπάλα ποδοσφαίρου παραμάσχαλα· ευτυχώς το αντιμετώπισε ψύχραιμα.
...δεν είχαμε μπαλόνια για να γιορτάσουμε το παιχνίδι. Πώς να παίξεις αν δεν έχεις μπαλόνια; Για πες μου!
Γι' αυτό σου λέω, αν το σκεφτείς λογικά και αφού σκίσεις το παραμορφωτικό πέπλο της νοσταλγίας, τότε ήταν απλά και μόνο παιχνίδι...
τα δέντρα είχαν μείνει όπου είχαν φυτρώσει μόνα τους εδώ και δεκαετίες, συν μερικές γλάστρες που φρόντιζε η μητέρα του, συν μια χτιστή αποθήκη. Όλα αυτά σε έδαφος επικλινές (το χαμηλότερο από το ψηλότερο σημείο του κήπου είχαν γύρω στα 3 μέτρα υψομετρική διαφορά), δημιουργούσαν ένα χώρο ιδανικό για κρυφτό, κυνηγητό, και άλλα παλιομοδίτικα παιχνίδια χωρίς μπαταρίες.
Όταν βαριόμαστε στον κήπο, κι αφού δεν είχαμε γδάρει αρκετά τα πόδια μας, ερχόταν η ώρα του ποδοσφαίρου. Κλωτσώντας τη μπάλα φτάναμε στο μεγάλο πλάτωμα του δρόμου, εκεί που κοβόταν η νησίδα, χωριζόμαστε σε δυο ομάδες (δεν ξέρω αν θυμάσαι: από-πιλί-κολό - μα πώς γράφεται αυτό το... ξόρκι τέλος πάντων!), βάζαμε κοτρόνες ή τσιμεντόλιθους ή τενεκέδες για δοκάρια, κι ήμασταν όλοι παιχταράδες στην ομαδάρα των ονείρων μας!
Ακούγονται ωραία αυτά, δε λέω, αλλά αν το σκεφτείς λογικά και αφού σκίσεις το παραμορφωτικό πέπλο της νοσταλγίας...
...παίζαμε μπάλα στην άσφαλτο· ούτε χλοοτάπητας ούτε τίποτα. Θαρραλέος ο τερματοφύλακας που τολμούσε να πέσει στα πόδια του αντιπάλου. Κι αν καμιά φορά πηγαίναμε σε κάποιο πάρκο, κάτω από το χορτάρι υπήρχε χώμα και πέτρες, κι όταν έβρεχε γυρίζαμε μες στις λάσπες.
...όταν η μπάλα έβγαινε πλάγιο προς την κάτω μεριά του «γηπέδου», βγάζαμε φτερά στα πόδια και την κυνηγούσαμε στην κατηφόρα προτού φτάσει στη λεωφόρο, αφού δεν υπήρχε κάτι να τη συγκρατήσει.
...όταν έμπαινε γκολ, ευχόμαστε να είναι τόσο προφανές ώστε να μη χάσουμε χρόνο σε αντεγκλήσεις· ήταν, δεν ήταν, ήταν, δεν ήταν, μήπως να μαδούσαμε καμιά μαργαρίτα καλύτερα; Δεν τολμώ καν να θυμηθώ τις φάσεις στις οποίες η μπάλα πέρναγε λίγο πάνω από το κάθετο δοκάρι (την κοτρόνα δηλαδή)· τι να το μετρήσεις αυτό, γκολ, δοκάρι, ή άουτ; Ουφ, μπέρδεμα!
...έπρεπε να σταματάμε τη φάση κάθε φορά που περνούσε αυτοκίνητο (ήμαστε στη μέση του δρόμου βλέπεις), προσέχοντας να μη χτυπήσουμε ούτε εμείς ούτε το αυτοκίνητο. Ακόμα θυμάμαι τότε που ένας άτυχος μοτοσυκλετιστής βρέθηκε με μια μπάλα ποδοσφαίρου παραμάσχαλα· ευτυχώς το αντιμετώπισε ψύχραιμα.
...δεν είχαμε μπαλόνια για να γιορτάσουμε το παιχνίδι. Πώς να παίξεις αν δεν έχεις μπαλόνια; Για πες μου!
Γι' αυτό σου λέω, αν το σκεφτείς λογικά και αφού σκίσεις το παραμορφωτικό πέπλο της νοσταλγίας, τότε ήταν απλά και μόνο παιχνίδι...
Υ.Γ.: Αφορμή για το post, η διοργάνωση του «Παιχνιδιού στο κέντρο της πόλης», από τον Οργανισμό Νεολαίας και Άθλησης του Δήμου Αθηναίων. Βλ. και άρθρο μετά την εκδήλωση στη σελίδα του Ο.Ν.Α.
Υ.Γ.2: Από την ανακοίνωση-πρόσκληση: «Χιλιάδες παιδιά αναμένεται να κατακλύσουν την "καρδιά" της πρωτεύουσας για να παίξουν και να εκτονωθούν με τα αγαπημένα τους αθλήματα». Αυτό το «εκτονωθούν» σε επίσημη ανακοίνωση, μου κάθεται άσχημα στο λαιμό. Σκέφτομαι πως στην πραγματικότητα λέει ο Νικήτας (ένας είναι ο Νικήτας): «εκτονωθείτε τώρα,κωλόπαιδα αυριανοί μας Ολυμπιονίκες, αντί να έρχεστε να εκτονώνεστε τα Χριστούγεννα στο Δέντρο μου».
Υ.Γ.3: Όταν με τις πράξεις μας διδάσκουμε πως κάθε ελεύθερος χώρος (τι είναι πάλι αυτό;) οφείλει να διαθέτει ένα υπόγειο (ή ακόμα καλύτερα να παραχωρεί τη θέση του σε ένα υπέργειο, αν μας «παίρνει») χώρο στάθμευσης για τα λατρευτά κατοικίδιά μας (τυχαίο παράδειγμα, λέμε τώρα), λογικό είναι να χρειαζόμαστε τέτοιες ξεχωριστές/ειδικές μέρες παιχνιδιού.
Υ.Γ.4: Το καλύτερο όνομα ομάδας που συμμετείχε: «Κουκουλοφόροι»· δεν έγινε γνωστό αν υπήρξαν συλλήψεις.
Υ.Γ.5: Δεν υποστηρίζω το «τότε ήταν καλύτερα, τώρα είναι χειρότερα»· μόνο που το ακούω, αρρωσταίνω. Απλώς, να, μερικές στιγμές κάτι με πιάνει, επειδή νιώθω πως μόνοι μας στερούμε τις ανάσες από τους εαυτούς μας.
Υ.Γ.6: Αν δεν το έχεις καταλάβει, τα πολλά υστερόγραφα δεν είναι καλό σημάδι.
Υ.Γ.7: Στο flickr υπάρχουν και οι υπόλοιπες φωτογραφίες από την εκδήλωση.
Υ.Γ.8: Και μην ξεχνάς: στα τρία κόρνερ, πέναλτι! Ψήνεσαι; :ο)
Υ.Γ.2: Από την ανακοίνωση-πρόσκληση: «Χιλιάδες παιδιά αναμένεται να κατακλύσουν την "καρδιά" της πρωτεύουσας για να παίξουν και να εκτονωθούν με τα αγαπημένα τους αθλήματα». Αυτό το «εκτονωθούν» σε επίσημη ανακοίνωση, μου κάθεται άσχημα στο λαιμό. Σκέφτομαι πως στην πραγματικότητα λέει ο Νικήτας (ένας είναι ο Νικήτας): «εκτονωθείτε τώρα,
Υ.Γ.3: Όταν με τις πράξεις μας διδάσκουμε πως κάθε ελεύθερος χώρος (τι είναι πάλι αυτό;) οφείλει να διαθέτει ένα υπόγειο (ή ακόμα καλύτερα να παραχωρεί τη θέση του σε ένα υπέργειο, αν μας «παίρνει») χώρο στάθμευσης για τα λατρευτά κατοικίδιά μας (τυχαίο παράδειγμα, λέμε τώρα), λογικό είναι να χρειαζόμαστε τέτοιες ξεχωριστές/ειδικές μέρες παιχνιδιού.
Υ.Γ.4: Το καλύτερο όνομα ομάδας που συμμετείχε: «Κουκουλοφόροι»· δεν έγινε γνωστό αν υπήρξαν συλλήψεις.
Υ.Γ.5: Δεν υποστηρίζω το «τότε ήταν καλύτερα, τώρα είναι χειρότερα»· μόνο που το ακούω, αρρωσταίνω. Απλώς, να, μερικές στιγμές κάτι με πιάνει, επειδή νιώθω πως μόνοι μας στερούμε τις ανάσες από τους εαυτούς μας.
Υ.Γ.6: Αν δεν το έχεις καταλάβει, τα πολλά υστερόγραφα δεν είναι καλό σημάδι.
Υ.Γ.7: Στο flickr υπάρχουν και οι υπόλοιπες φωτογραφίες από την εκδήλωση.
Υ.Γ.8: Και μην ξεχνάς: στα τρία κόρνερ, πέναλτι! Ψήνεσαι; :ο)
10 σχόλια:
Έχω απορία ρε συ a1pha, θέλω εδώ και καιρό να ρωτήσω κάποιον εκτός της Χαλκιδικής: Εσείς "Γερμανικό" παίζατε; Ήταν μια παραλλαγή ποδοσφαίρου αλλά με κάπως περίεργους κανόνες, πόντους και ο καθένας (ουσιαστικά) έπαιζε για τον εαυτό του, χωρίς ομάδες δηλαδή.
Απορία το 'χω αν ήταν δική μας ανακάλυψη ή αν υπάρχει γενικά. Από τότε έχω να το ακούσω...
Εγώ μια φορά έπαιξα ποδόσφαιρο, στο δημοτικό, κορίτσια εναντίον αγοριών, μας σκίσανε, δεν ξέραμε την τύφλα μας, έφαγα και φάουλ, γιατί ήμουν άμυνα και "κλάδεψα" τον αντίπαλο επιθετικό, κλώτσησα την μπάλα στη μούρη κάποιου άλλου, μεγάλες στιγμές...Για περίεργο λόγο, αποφάσισα να μείνω στο στίβο, χεχε...
"...έπρεπε να σταματάμε τη φάση κάθε φορά που περνούσε αυτοκίνητο"τς τσ τσ, ούτε μια διακοπή κυκλοφορίας για χάρη της φάσης δηλαδή... πρωτόγονα πράγματα...
@Zlatko - κάτι μου θυμίζει αυτό το Γερμανικό, παίζαμε στα χρόνια μου αλλά από κανόνες δεν θυμάμαι τίποτα για να σου πω αν είναι το ίδιο.
ρε άλφα, τι γαμάτο ποστ! μπράβο! κ μπράβο στους Κουκουλοφόρους(IN YOUR FACE NIKITA!)
zlatko, εμείς παίζαμε γερμανικό. μου άρεζε περισσότερο απ' το κανονικό
Αααα! Επιτέλους ρε, ξέρει κι άλλος κόσμος το Γερμανικό!
Zlatko, πρώτη φορά το ακούω το «γερμανικό». Θα έρθω να με κατατοπίσετε.
Shiroi Taka, κάθε αμυντικός που σέβεται τον εαυτό του, ξεκίνησε «κλαδεύοντας» κατά λάθος, και μεγαλούργησε «κλαδεύοντας» κατ' επιλογή!
e., ήμασταν μικροί κι άβγαλτοι, πού να σκεφτούμε να κλείσουμε με καμιά ασπροκόκκινη (ή ακόμα καλύτερα κεραμιδομπορντό) πλαστική ταινία το δρόμο!
Κούνελε, τελικά εξαπλώθηκε κι εκτός Χαλκιδικής το «γερμανικό» βλέπω! Άντε μπράβο, γιατί έβλεπα το Zlatko έτοιμο να πάθει τίποτα από την αγωνία. :-)
Α! Τι σου φταίει καλέ η κοπέλα;
λολ ρε, κ εγώ αυτή θυμήθηκα όταν το γραψα!
Παιδιά μια φορά έπαιξα κι εγώ ποδόσφαιρο, όπως ακριβώς η Shiroi taka. Η νοσταλγία όμως για τη μονοκατοικία του φίλου και το χώρο παιχνιδιού, μου κόλλησε κι εμένα διαβάζοντας το post. Καλύτερα ή χειρότερα, μία είναι η παιδική ηλικία, πως να μην τη νοσταλγείς;
Μωρέ είναι λίγο θλιβερό και λίγο λογικό και λίγο άθλιο και πολύ Politically correct και κάπως pr...
Δεν μπορώ να αποφασίσω αν πρέπει να διαλέξω:
α. Θέλω να γίνονται τέτοια happenings με οποιαδήποτε μορφή
β. θέλω να μη γίνονται τέτοια happenings γιατί δεν έχουν τη σωστή μορφή
γ. ΔΞ/ΔΑ
Τι εντύπωση σου έδωσαν τα πιτσιρίκια; Παίξανε; Το χάρηκαν;
StrangeEmily, την αντιμετώπιση του χώρου παιχνιδιού τη σκέφτομαι κι όταν βλέπω κάτι παιδιά κλεισμένα με τους γονείς τους σε αποστειρωμένους "παιδότοπους", οι οποίοι βρίσκονται ακριβώς απέναντι από πλατείες που σφύζουν από ζωή - χωρίς τοίχους τριγύρω και χωρίς χρηματικό αντίτιμο. Και έχω την αίσθηση πως κάπου κάτι κάνουμε λάθος.
mafaldaQ, τα πιτσιρίκια και παίξανε και το χάρηκαν! Αλίμονο! Για το ερωτηματολόγιό σου: ναι, θέλω να γίνονται τέτοιες διοργανώσεις και συχνά τις απολαμβάνω, αλλά εκνευρίζομαι και νιώθω πως είναι σκέτη κοροϊδία όταν το γενικότερο πλαίσιο της ακολουθούμενης από τους διοργανωτές τους πολιτικής βρίσκεται σε άλλη (ή και άκρως αντίθετη) κατεύθυνση.
Δημοσίευση σχολίου