Women are heroes

"Women are heroes". Αυτός είναι ο τίτλος του project του φωτογράφου JR σε συνεργασία με τους Γιατρούς χωρίς Σύνορα. Γυναίκες που σε καιρό ειρήνης είναι θύματα διακρίσεων και σε καιρό πολέμου στόχοι. Ο JR (γνωστός και από το προηγούμενο έργο του Face 2 Face που αποτύπωνε πρόσωπα Ισραηλινών και Παλαιστίνιων πάνω στο τείχος του αποκλεισμού) ταξίδεψε στην Αφρική στης Βραζιλία, στην Ινδία, την Καμπότζη, και με τον αγαπημένο του φακό των 28mm κατέγραψε τη ζωή αυτών των γυναικών, φωτίζοντας την αντοχή τους, το θάρρος τους και τη δύναμή τους.

Περισσότερες από 70 γυναίκες πείστηκαν να συμμετάσχουν στο έργο. Τα πρόσωπά τους, μεγεθυμένα σε γιγαντοαφίσες, ενσωματώθηκαν πρώτα στις στέγες και τους τοίχους των παραγκουπόλεων των πατρίδων τους, προσφέροντάς τους μια καινούρια διάσταση. Κατόπιν ξεκίνησαν την περιοδεία τους στις μεγαλουπόλεις της Δύσης, σε μια απόπειρα ευαισθητοποίησης των ευρωπαϊκών πληθυσμών σχετικά με τις συνθήκες ζωής αυτών των γυναικών, αλλά και σύνδεσης μέσω της τέχνης δυο κόσμων πολύ απομακρυσμένων μεταξύ τους.
Το έργο αποτελείται από πολλές εικόνες και λίγα λόγια. Λέω να ακολουθήσω αυτήν την τακτική και εδώ, προσφέροντάς σας μια πρόγευση από φωτογραφίες. Για περισσότερες, μπορείτε να επισκεφθείτε το Women are heroes (θα χρειαστεί να ξεσκονίσετε τα γαλλικά σας για τα κείμενα).



Καμπότζη




Ινδία




Κένυα



Βραζιλία

Η έκθεση θα βρίσκεται στο Παρίσι μέχρι τις 2 Νοεμβρίου. Παράλληλα κυκλοφορούν ένα βιβλίο και μια ταινία που περιγράφουν την περιπέτεια της δημιουργίας του έργου.

Εδώ το τρέιλερ της ταινίας.

Έχει περισσότερα εδώ...

Αυτό ήταν όλο! Κλείστε το...

Τελευταίες φωτιές και Δημήτρης Γέρος

Άλλα πράγματα ήθελα να σας παρουσιάσω από την τελευταία έκθεση της Δημοτικής πινακοθήκης των Χανιών «Πέρα από το πραγματικό» αλλά οι τελευταίες φωτιές μου άλλαξαν γνώμη.

Γράφω τελευταίες φωτιές ελπίζοντας ότι θα τις ξορκίσω και θα είναι οι τελευταίες... ποιος ξέρει...











Τα έργα του Δημήτρη Γέρου ήρθαν στο μυαλό μου με τις φωτιές, σκεπτόμενη πόσο πολύ «αποστασιοποιούμαστε διαφεύγοντας ή εθελοτυφλώντας ως προς τις ευθύνες μας απέναντι στην ίδια μας την ζωή και στο περιβάλλον που διαμορφώνουμε».*









Δύο σύντομες συνεντεύξεις του Δημήτρη Γέρου ΕΔΩ και ΕΔΩ


*Από ΕΔΩ

Έχει περισσότερα εδώ...

Αυτό ήταν όλο! Κλείστε το...

Η πρώτη μου φορά

Συνήθως πρωτοπηγαίνει κανείς σε τέτοια μέρη στην παιδική ή πρωτοεφηβική ηλικία. Οι κακές παρέες είναι που κατά κανόνα σε ...διαφθείρουν και σε μαθαίνουν τις κακές συνήθειες (-: Στην περίπτωση του γράφοντα, δεν ξέρω πως έγινε και δε θυμάμαι τον εαυτό μου πελάτη σε ένα τέτοιο μέρος. Όσο κι αν στίβω το μυαλό μου. Είναι που κι οι παρέες μου ποτέ δεν πολυπήγαιναν σε τέτοια μαγαζιά...

Σήμερα το απόγευμα, καθώς σεργιάνιζα και το είδα, μου κατέβηκαν κάποιες περίεργες σκέψεις. Αν και ξέρω πως είναι, δεν είναι λίγο βλακεία να μην έχω δοκιμάσει; Όπως και να το κάνουμε, άλλο πράγμα η προσωπική άποψη.

Ομολογώ ότι στην αρχή το προσπέρασα και συνέχισα την πορεία μου. Ίσως και να ντράπηκα λίγο. Όχι ότι έχει νόημα στην ηλικία μου. Δε βλέπω να έχει νόημα σε καμιά ηλικία δηλαδή... Σιγά καλέ, γιατί να είναι ντροπή; Δεν είναι δικαίωμα του καθενός να (απο)ζητάει την ηδονή να γευτεί ...τρυφερή σάρκα;

Στην πρόσοψη, έντονα χρώματα με το κόκκινο και το κίτρινο να κυριαρχούν. Πάντα με έλκυαν τα έντονα χρώματα. Ίσως ενδόμυχα να πιστεύω ότι δεν έχω ζήσει όσο έντονα θα ήθελα, γι' αυτό.

Μπαίνοντας μέσα, και νιώθοντας λίγη (φυσιολογική) αμηχανία, παρατήρησα το "μενού" και τις τιμές αναρτημένα στον τοίχο. Πολύ έξυπνο αυτό σαν ιδέα! Αντί να κουράζεσαι να λες, "θέλω αυτό...", μπορείς απλά να το δείξεις. Και πολύ χρήσιμο αν δεν ξέρεις και τόσο καλά τη γλώσσα, πράγμα που οπωσδήποτε θα συμβαίνει με κάποιους πελάτες.

Η κάπως ευτραφής κυρία με καλησπέρισε ευγενικά και περίμενε να διαλέξω. Μελέτησα λίγο, αλλά κατά βάθος ήξερα τι θέλω πολύ πριν ανοίξω την πόρτα για να μπω...



Ναι, ήξερα πολύ καλά τι θα έπαιρνα. Το είχα δει εκατοντάδες φορές σε διαφημίσεις, το είχα ακούσει στο ραδιόφωνο, το είχα δει ακόμα σε ταινίες. Και δεν το είχα φάει ποτέ. Μιλάω φυσικά για το περίφημο Big Mac!

(Τι πράγμα; Μα προφανώς και για McDonald's λέμε τόση ώρα! Δε φαντάζομαι να σκεφτήκατε τίποτα άλλο... Α, να χαθείτε παλιόπαιδα, ένας Θεός ξέρει τι μπορεί να βάλατε στο διεστραμμένο σας μυαλό...)

Για να μην τα πολυλογούμε, νωρίτερα σήμερα, στις 11/08/2009 σ' αυτό το κατάστημα έφαγα το πρώτο Big Mac της ζωής μου! Και μία μεσαία μερίδα πατάτες για συνοδευτικό (-:

Η πρώτη εντύπωση ήταν ότι τελικά δεν είναι και τόσο ...big. Στο μενού στον τοίχο φαινόταν μάλλον μεγαλύτερο. Τα 4 ευρώ και 90 ίσως να είναι πολλά ίσως και να μην είναι.

Το κατανάλωσα μασώντας αργά για να νιώσω την κάθε μπουκιά, όπως και τις πατάτες. Η γεύση ήταν γενικά καλή, χωρίς να με ξετρελαίνει κιόλας. Τα σχόλια από την προσωπική γευσιγνωσία είναι πέρα από το σκοπό αυτής της ανάρτησης. Θα πω μόνο ότι ήταν μια ενδιαφέρουσα εμπειρία που δεν υπήρχε λόγος να μην την έχω ζήσει μια φορά, έτσι για να έχω να λέω βρε αδερφέ (-:

Ας μην ξεχνάμε ότι οι εξαιρέσεις είναι για επιβεβαιώνουν τους κανόνες (-;

Έχει περισσότερα εδώ...

Αυτό ήταν όλο! Κλείστε το...

Μαθαίνοντας ξένες γλώσσες online

Το ξέρατε ότι υπάρχει δικτυακός τόπος κοινωνικής δικτύωσης (social networking ντε (-:) για εκμάθηση ξένων γλωσσών;

Ω, ναι, ρίξτε μια ματιά εδώ!

Έπεσα τυχαία πάνω του καθώς κοιτούσα λίστα με τόπους κοινωνικής δικτύωσης εδώ.

Έγινα μέλος πριν από λίγο και είμαι σχεδόν ενθουσιασμένος! Ψάχνεις για "φίλους" που να μιλάνε τη γλώσσα που θέλεις να μάθεις/εξασκήσεις και μπορείτε να κάνετε chat. Δεν πρόλαβα να δω υποστηρίζει ακουστικά και μικρόφωνο όπως skype, θα είναι καλύτερα αν το κάνει.

Επίσης, έχει και κάποια online μαθήματα!


Προσωπικά, μιλάω καλά Αγγλικά και θέλω να εξασκήσω τα γερμανικά μου, οπότε θα ψάξω για γερμανόφωνους που θέλουν να εξασκήσουν τα αγγλικά τους, να κάνουμε αλλαξοκωλιές στους ρόλους δασκάλου - μαθητή ((-: Επίσης, ίσως κάνω μια απόπειρα να δω τι θα τσιμπήσω από ισπανικά που πάντα ονειρευόμουν!

Όμορφα πράγματα!

Έχει περισσότερα εδώ...

Αυτό ήταν όλο! Κλείστε το...

Τα Φτερά του Έρωτα (Der Himmel über Berlin)

Τα φτερά του έρωτα είναι οι άγγελοι που μας περιβάλλουν, που μας αγγίζουν όταν ανατριχιάζουμε, όταν μια ανεξήγητη ξαφνική ευφορία μας κατακλύζει εκεί που όλα είναι μαύρα. Πλάσματα που υπήρχαν πριν αρχίσει η ιστορία και που θα υπάρχουν αφού αυτή τελειώσει. Που δεν έχουν υλική υπόσταση. Που τα βλέπουν όλα ασπρόμαυρα γιατί βλέπουν την ουσία μόνο των πραγμάτων.

 

(http://www.wim-wenders.com/movies/movies_spec/wingsofdesire/wingsofdesire.htm#)


Που μόνο τα παιδιά μπορούν να τα δουν κι αυτό γιατί:

When the child was a child,
it didn’t know that it was a child,
everything was soulful,
and all souls were one.

When the child was a child,
It was the time for these questions:
Why am I me, and why not you?
Why am I here, and why not there?
When did time begin, and where does space end?
Is life under the sun not just a dream?

(Song of Childhood by Peter Handke)

Τα φτερά του έρωτα είναι οι σκέψεις όλων των ανθρώπων, ασταμάτητες σκέψεις, όμορφες, άσχημες, χαρούμενες, θλιβερές. Ένα πολύβουο σμήνος.

Τα φτερά του έρωτα είναι ο γεροπαραμυθάς που ονειρεύεται να γράψει ένα έπος για την ειρήνη: "What is it about peace that keeps its epic from enduring?"

Τα φτερά του έρωτα είναι μια αστική γεωγραφία του δυτικού Βερολίνου.

 

(uploaded by seriykotik1970: http://www.flickr.com/photos/71092566@N00/159859919)


Τα φτερά του έρωτα είναι η αισθησιακή ερμηνεία του Nick Cave σ’ένα από τα πιο ερωτικά του τραγούδια...

Τα φτερά του έρωτα είναι τ’ανθρώπινο, αυτό που κι οι αθάνατοι επιθυμούν, αυτό που κάνει τους ανθρώπους πιο τυχερούς απ’τους αγγέλους.

 

(http://www.wim-wenders.com/movies/movies_spec/wingsofdesire/wingsofdesire.htm#)

Τα φτερά του έρωτα είναι η ιστορία αγάπης μεταξύ του Άντρα και της Γυναίκας, του αιώνιου ζευγαριού...

"There's no greater story than ours. That of Man and Woman. It will be a story of giants. Invisible, transposable. A story of new ancestors. Look. My eyes. They are the picture of necessity, of the future of everyone on the plaza. Last night I dreamt of a stranger. Of my man. Only with him could I be lonely. Open up to him. Completely open, completely for him. Welcome him completely into myself. Surround him with the labyrinth of shared happiness. I know it is you."

Τα φτερά του έρωτα δεν είναι ταινία, είναι ένα ποίημα, ένας πίνακας ζωγραφικής, ένα τραγούδι...μια ωδή στη ζωή, την ειρήνη, την αγάπη και την αισιοδοξία...

To be continued...

Έχει περισσότερα εδώ...

Αυτό ήταν όλο! Κλείστε το...

Tiger Lillies Freakshow

(Crossposting with Logiki tis plakas...)

Παρασκευή βράδυ, 9.30 η ώρα, στη Μονή Λαζαριστών της Θεσσαλονίκης, αξιώθηκα επιτέλους να δω τους Tiger Lillies από κοντά. Πέρα από κάποια ξέμπαρκα τραγούδια τους που είχα ακούσει/δει κατά καιρούς στο Youtube (με πιο αγαπημένο το Start a Fire), δεν ήξερα και πολλά για το συγκρότημα, παρά μόνο πως το Freakshow είναι καινούργια παράσταση γι' αυτούς και πως όσοι τους έχουν παρακολουθήσει λένε τα καλύτερα.

Όλα αυτά μου φάνηκαν υπεραρκετά ώστε να δώσω 30€ εισιτήριο (25€ για τους φοιτητές) και να κατεβώ στη ζεστή Θεσσαλονίκη για να τους δω, όταν είπε η efou πως σκέφτεται να πάει.

Ο χώρος της Μονής Λαζαριστών μου αρέσει αρκετά, όσες λίγες φορές τον έχω επισκεφτεί, αν και για τη συγκεκριμένη παράσταση το ότι όλα τα καθίσματα είναι στην ίδια ευθεία δημιουργούσε πρόβλημα στο πόσο έβλεπε ο καθένας. Οι θέσεις γέμισαν, η βραδιά δεν ήταν ούτε υπερβολικά ζεστή, ούτε κρύα και διάθεση υπήρχε άφθονη. Η παράσταση δεν άργησε ιδιαίτερα να ξεκινήσει και το τρίο των μουσικών βγήκε στην, (όπως μου φάνηκε στην αρχή) αρκετά λιτή γι' αυτό που είχα εγώ στο μυαλό μου, σκηνή.

(Uploaded on Flickr by svinovik)
Ιδρυτής, στιχουργός και συνθέτης όλων των τραγουδιών των Tiger Lillies είναι ο Martyn Jacques. Βαμμένος σαν κλόουν αλλά με μια πολύ "σκληρή" φάτσα, είναι αυτός που τραγουδάει τα πάντα στις σχεδόν 2 ώρες της παράστασης. Με μια πολύ χαρακτηριστική castrati φωνή, της οποίας έχει απίστευτο έλεγχο και χρώμα, εκφραστική και γεμάτη, δε σ' αφήνει να κουραστείς από τη φαινομενική μονοτονία του ήχου.

Ο ίδιος έπαιξε ακορντεόν, πιάνο και γιουκαλίλι σε ένα κομμάτι. Την υπόλοιποι ορχήστρα αποτελούν οι δύο Adrian, ο Huge (ντραμς, κουζινικά, κτλ :-) και ο Stout (κοντραμπάσο, musical saw και theremin). Αυτό το τελευταίο είναι το όργανο που ο ήχος του στις ψηλές μοιάζει με βραστήρα τσαγιού όταν σφυρίζει και στις χαμηλές μάλλον με εκκλησιαστικό όργανο. Το έχετε ακούσει και σε παλιές ταινίες τρόμου, το περίεργο τρεμούλιασμα. Ωραίο, δεν το είχα ξανακούσει ποτέ. Και οι δύο Adrian ήταν άψογοι μουσικοί και δένανε πάρα πολύ καλά, ενώ κάνανε και τα φωνητικά.

(Uploaded on Flickr by Keka ;))
Από κει και πέρα, οι υπόλοιποι που αποτελούν τους Tiger Lillies είναι performers. Ένα ζευγάρι νάνων που είναι οι "Τοσοδούληδες", ένας παλιός καλλιτέχνης δρόμου που κάνει κάποια τρικ με καπέλα, 2 δίδυμες που παίζουν τις "Σιαμαίες Αδελφές" και προς το τέλος της παράστασης εκτελούν ένα εντυπωσιακό ακροβατικό νούμερο κρεμασμένες από ένα trapeze όπως στο τσίρκο, μια ακόμα κοπέλα που γίνεται η "Γυναίκα Φίδι" και η "Amanda με τα μακριά μαλλιά", μια παχουλή κοπέλα που είναι η καημένη η "Rosa με τις 3 καρδιές"...

Τα σκηνικά βοηθούν την ατμόσφαιρα: Είναι κυρίως βαγόνια τραίνου διαφόρων μεγεθών, τα οποία ανοίγουν για να αποκαλύψουν στο εσωτερικό τους, από τους ίδιους τους χαρακτήρες, μέχρι τεράστιες κούκλες (τον άνθρωπο με τα "3 Ζευγάρια Χέρια) ή και το εσωτερικό ενός σπιτιού. Απλά σκηνικά δεν είπα πως μου φάνηκαν στην αρχή; Καμία σχέση.

Όλα αυτά φτιάχνουν μια παράσταση που κινείται από το γέλιο στη συγκίνηση, όπως ακριβώς και τα τραγούδια. Οι στίχοι λένε ολόκληρες ιστορίες, δεν κινούνται στη λογική του κουπλέ-ρεφρέν. Η Rosa χρειάζεται καρδιές, αφού οι 3 καρδιές της έχουν πληγωθεί από τους ανθρώπους που γνώριζε, ο φιλάργυρος πούλησε όλους του τους φίλους και την οικογένεια, το κορίτσι που αιμορραγεί δεν έχει πολύ χρόνο ακόμα σαν ατραξιόν του freakshow γιατί πεθαίνει, η λοβοτομή περιμένει όλα τα φρικιά του κόσμου, ο Αθάνατος έχει επιζήσει από τα απίστευτα, ο Τριχωτός Άντρας βλέπει δασύτριχο ουρανό και ένα φρικιό δε μπορεί να πιστέψει πως το έχει ερωτευτεί ένας νορμάλ άνθρωπος.

Μαύρα, ζοφερά, αλλά αστεία, τα τραγούδια δίνουν μια ματιά στο γκροτέσκο και φρικιαστικό σύμπαν των ανθρώπων των Freak shows, ασχήμια και ομορφιά ταυτόχρονα, ανθρώπων που για πολλά χρόνια αποκλειόταν από τις κοινωνίες και έβγαζαν το ψωμί τους με το να γίνονται θέαμα των "κανονικών" ανθρώπων που τους καταβρόχθιζαν με τα μάτια τους. Άνθρωποι που πριν την πρόοδο της ιατρικής γεννιόνταν με οποιαδήποτε μορφής δυσπλασία ή εκτελούσαν παράτολμα show, συγκεντρωνόταν και ταξίδευαν μαζί σαν ένα παράξενο τσίρκο.

(Uploaded on Flickr by svinovik)
Όταν στις 12 παρά έφυγα από τη Μονή Λαζαριστών, ακούγοντας το Start a Fire στο κλείσιμο της παράστασης, ήμουν σίγουρος πως είχα κάνει καλή επιλογή, πως ήταν κάτι που θα το θυμάμαι και πως σίγουρα οι Tiger Lillies είναι κάτι που θα ξανάβλεπα. Έφυγα με χαμόγελο, σκεπτόμενος όλους αυτούς τους ανθρώπους που έζησαν μια ζωή με την ταμπέλα του "περίεργου", του "όχι ακριβώς ανθρώπου" και υπομείνανε την ταπείνωση του να μη γίνονται αποδεκτοί σε κάθε μέρα της ζωής τους.

(μισό, αυτό κάτι μου θυμίζει...)

Τέλος πάντων, αν το Tiger Lillies Freakshow βρεθεί ξανά μπροστά σας, μη χάσετε την ευκαιρία. Άλλωστε:

This freakshow is the best in town
This freakshow is the worst around.

---

Post μέσα στο post:

Φυσικά η παράσταση μου θύμισε το Carnivàle, μια από τις ελάχιστες σειρές της τηλεόρασης που μπορώ να ορίσω ως τέχνη. Περίεργη, υποβλητική και συνολικά μια καθόλου "εύκολη" σειρά για την ελεύθερη θέληση και το πεπρωμένο, που διαδραματίζεται γύρω από ένα μετακινούμενο show που περιλαμβάνει αρκετά freaks. Εξαιρετική σειρά, μόνο 24 επεισόδια και highly recommended!

---

Links:
Φωτογραφίες (1, 2, 3) της neorian, post στο thess.gr και video του Argos από τις παραστάσεις του Tiger Lillies Freakshow στη Μονή Λαζαριστών.
The Tiger Lillies (Το site του συγκροτήματος)
Official YouTube Channel (Εμ... Official YouTube Channel?)
The Tiger Lillies Forum (Forum με νέα, reviews και διάφορα από τους fans)
MySpace (Η myspace σελίδα τους)
The Tiger Lillies Book (Βιβλίο με όλους τους στίχους και δεκάδες φωτογραφίες, τσεκάρετε το "Specials" για διάφορα pdf, φωτογραφίες, κτλ)
The Tiger Lillies - Illustration of Songs (Ένα συλλεκτικό βιβλίο με illustrations των στίχων των τραγουδιών)

Extra Theremin Edition: Ακούστε Super Mario Bros. theme, το Crazy του Gnarls Barkley και το La Valse D'Amelie παιγμένα με theremin!

Έχει περισσότερα εδώ...

Αυτό ήταν όλο! Κλείστε το...

12o Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης - εντυπώσεις!

Το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ τελείωσε και για φέτος και η δημοσιογραφική ομάδα του biographix ήταν εκεί! Παρά τη γενική αναστάτωση λόγω καιρού, ήταν ένα όμορφο 3ήμερο που έγινε 4ήμερο μιας και οι εκδηλώσεις και οι συναυλίες της Παρασκευής μεταφέρθηκαν στη Δευτέρα. Δυο λόγια, λοιπόν, για το τι είδαμε και μάθαμε φέτος...

είδαμε:

-έκθεση φωτογραφιών από τα γεγονότα του Δεκέμβρη



-έναν γκρίζο ερωδιό μένα σ'ένα χαρτόκουτο...κάποιος τον βρήκε χτυπημένο κοντά στη λίμνη Κερκίνη, επικοινώνησε με το Ελληνικό Κέντρο Περίθαλψης Άγριων Ζώων (ΕΚΠΑΖ) και τον έφερε στο περίπτερό του στο φεστιβάλ. Τα παιδιά από το ΕΚΠΑΖ ήταν πολύ συμπαθητικά, άνοιξαν το κουτί για να δούμε το πουλί και μας είπαν μερικά πράγματα για τη δράση τους. Δυστυχώς, παρόλο που το ΕΚΠΑΖ ξεκίνησε τη δραστηριότητά του από την πόλη της Θεσσαλονίκης το 1984, μετά από 24 χρόνια αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το χώρο όπου περιέθαλπε τα ζώα κι έτσι βρίσκεται για 2 σχεδόν χρόνια χωρίς στέγη...οι εθελοντές συνεχίζουν να κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν, παίρνοντας τα πληγωμένα ζώα ακόμη και στα σπίτια τους...Ρίξτε μια ματιά στο site τους για να ξέρετε τι πρέπει να κάνετε σε περίπτωση που βρείτε κάποιο ζώο που έχει ανάγκη από βοήθεια ή σε περίπτωση που θέλετε να συμμετάσχετε εθελοντικά στις δραστηριότητες του κέντρου.

υπογράψαμε:

-για τη διεκδίκηση των πρώην στρατοπέδων από τους πολίτες στο περίπτερο της Green Attack! Οι εκτάσεις αυτές είναι η τελευταία μας ευκαιρία για δημόσιους χώρους πρασίνου!

-για την κατάργηση των φυλακών ανηλίκων στο περίπτερο της Πρωτοβουλίας για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων και διαβάσαμε "Το κελί", εφημερίδα στην οποία γράφουν και κρατούμενοι, αλλά απαγορεύεται να μοιράζεται μέσα στις φυλακές, τα τεύχη της υπάρχουν σε ηλεκτρονική μορφή στη σελίδα τους. Επίσης, υπήρχε μια μικρή έκθεση με ζωγραφιές από κρατούμενους:



ακούσαμε:

-το συγκρότημα κρουστών "Κρουστωδία" που και φέτος έκαναν (κατί παραπάνω από) αισθητή την παρουσία τους με τα υπέροχα όργανα, τις φωνές και το κέφι τους!

-λίγο από Μήτση και Δερμιτάσογλου, Βίδα, Skaribas, Σαββίνα Γιαννάτου και Primavera en Salonico

φάγαμε:

-αφγανικά μεζεδάκια με κιμά και γιαούρτι και αλβανικούς λουκουμάδες από την κουζίνα μεταναστών, αλλά και ελληνικά σουβλάκια (λείπει ο Μάης απ'τη Σαρακοστή;;)

χαρήκαμε:

-με την παρουσία πολλών οικογενειών, μαμάδες και μπαμπάδες με τα παιδάκια απ'το χέρι να ενημερώνονται στα διάφορα περίπτερα και να υπογράφουν σε εκστρατείες...αυτό πραγματικά είναι πολύ όμορφο κι ελπιδοφόρο!

-με τον ενθουσιασμό των μελών της "Επιτροπής Κατοίκων για την Προστασία της Παραλιακής Ζώνης στο Καραμπουρνάκι"! Επίσης πολύ ελπιδοφόρο το γεγονός ότι οι κάτοικοι πλέον ενδιαφέρονται και συμμετέχουν ενεργά στα θέματα της περιοχής τους!

-με τον κόσμο και την ανταπόκρισή του γενικότερα! Αν κι ο καιρός ήταν καλύτερος μάλλον θα ήταν ακόμη μεγαλύτερη!

μάθαμε:

-για το φεστιβάλ στο πρώην στρατόπεδο Παύλου Μελά στις 5 και 6 Ιουλίου

-για την πορεία αλληλεγγύης στους μετανάστες την Τρίτη 7 Ιουλίου



Τα παραπάνω ήταν ελάχιστα απ'αυτά που μπορούσε κανείς να δει και να κάνει στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ, ένα πραγματικά γεμάτο πρόγραμμα με συζητήσεις, προβολές, εργαστήρια και συναυλίες που χρειάζεται ν'αφιερώσεις πολύ χρόνο για να πεις ότι είδες/έκανες αρκετά! Άντε και του χρόνου!

Έχει περισσότερα εδώ...

Αυτό ήταν όλο! Κλείστε το...

Οι μαστοί του Τειρεσία

Η Τερέζα αποφασίζει να κάνει την επανάσταση της ενάντια στην κυριαρχία των αντρών. Με την δύναμη της θέλησης μεταμορφώνεται σε άντρα - γίνεται άντρας -παλεύει με τον σύζυγο της, τον νικάει, φοράει τα ρούχα του, τον ντύνει με τα δικά της και φεύγει για να κατακτήσει τον κόσμο. Εμφανίζεται ένας χωροφύλακας και βλέποντας τον σύζυγο με γυναικεία ρούχα τον περνάει για γυναίκα, τον ερωτεύεται και τον φλερτάρει. Όλα αυτά συμβαίνουν σ’ ένα φανταστικό και εξωτικό Ζάνζιμπαρ.

• Τι γίνεται όταν μια γυναίκα επιθυμεί να γίνει άντρας;
• Όταν ο σύζυγός της επιθυμεί να γεννήσει ο ίδιος παιδιά;
• Όταν ένας χωροφύλακας ερωτεύεται τον σύζυγο και του κάνει πρόταση γάμου;
• Κι όταν δύο τζογαδόροι στοιχηματίζουν και την ζωή τους ακόμη για το αν βρίσκονται στο Ζάνζιμπαρ ή στο Παρίσι;
• Τι δουλειά έχει ένας δημοσιογράφος του Παρισιού, «πόλη της Αμερικής», στο Ζάνζιμπαρ;
• “Όμως του φούρναρη η γυναίκα αλλάζει δέρμα εφτά χρονιές! Εφτά χρονιές, υπερβολές!"

Το πρώτο σουρεαλιστικό θεατρικό έργο

Ο Γκιγιώμ Απολλιναίρ έγραψε το έργο «Οι Μαστοί του Τειρεσία - δράμα σουρεαλιστικό» (drame surrealiste), στο διάστημα από το 1903 ως το 1917, εισάγοντας έτσι τον όρο σουρεαλισμός. Με τα λόγια του ίδιου : «Το ονόμασα δράμα, που σημαίνει δράση, για να το διαχωρίσω από τις κωμωδίες ηθών, τις δραματικές κωμωδίες και τις ελαφρές κωμωδίες … Σουρεαλιστικό … που προσδιορίζει μια τάση της τέχνης … που, τουλάχιστον, δε χρησιμοποιήθηκε για να εκφράσει κανένα δόγμα, καμιά διαβεβαίωση καλλιτεχνική ή λογοτεχνική. Επιπλέον, μου είναι αδύνατο να αποφασίσω αν αυτό το δράμα είναι σοβαρό ή όχι. Έχει σαν στόχο να προκαλέσει το ενδιαφέρον και να ψυχαγωγήσει. Αυτός είναι και ο στόχος κάθε θεατρικού έργου…Προτίμησα ένα λιγότερο μελαγχολικό τόνο, επειδή δεν πιστεύω πως το θέατρο πρέπει να φέρνει την απελπισία στον καθένα».

Εμπνεόμενος από τον μύθο του μάντη Τειρεσία, χρησιμοποιεί διάφορα γεγονότα, πληροφορίες της εποχής του, με τους φίλους του Πάμπλο Πικάσο, Ζωρζ Μπρακ, Μαξ Ζακόμπ, Ανρί Ματίς, Πωλ Λεωτώ και Αλφρέ Ζαρρύ και τις σχέσεις που είχαν, τα τοποθετεί όλα μαζί σ’ ένα φανταστικό Ζάνζιμπαρ και ανακατεύει την τράπουλα.



Μετά από μια τέτοια εισαγωγή, που μου κάνει ο Τζίμης Κούρτης, ανοίγω την ατζέντα μου και περιμένω να σημειώσω το που και το πότε. Είχα χρόνια να πάω στο θέατρο και πριν από μερικούς μήνες έπεσα πάνω στο «Σεξ και Σαιξπιρ» από καθαρή τύχη. Αλλά είμαι άτυχη γιατί η θεατρική ομάδα ΑΘΕΑΤRΟ κατεβαίνει Αθήνα μόνο για δυο παραστάσεις. συμμετέχοντας έτσι σε δυο φεστιβάλ:

1. Στο 4ο Pocket Theater Festival, το Σάββατο στις 13/6/2009, 19:30, στο ART HOUSE (Κωνσταντινουπόλεως 46, στο Γκάζι, Μετρό Κεραμεικός).
2. Στο Athens Fridge Festival, το Σάββατο στις 19/6/2009, 22:30, στο Θέατρο Δίπυλον (Καλογήρου Σαμουήλ και Διπύλου, πλατεία Κουμουνδούρου, Ψυρρή. τηλ. 2103228881 και 2103229771).

Εγώ θα πρέπει να περιμένω, να το ανεβάσουν και Θεσσαλονίκη. Καλή επιτυχία να έχουν τα παιδιά, μια που διαγωνίζονται και στα δυο φεστιβάλ και περιμένω εντυπώσεις από όσους πάνε.

Έχει περισσότερα εδώ...

Αυτό ήταν όλο! Κλείστε το...

Love Keywords!!!

Εμπνευσμένη από μια πρόσφατη συζήτηση στο twitter, αλλά και από posts σε blogs που παρακολουθώ, αποφάσισα να γράψω και'γω για τα keywords που οδηγούν στο παρόν blog! Ελπίζω οι συνδαιτυμόνες να μην έχουν πρόβλημα που πήρα αυτή την πρωτοβουλία! Σας αγαπώ όλους γιατί μαζί φτιάξαμε αυτό τον αχταρμά!

Πάμε λοιπόν (κάτω από κάθε αναζήτηση ακολουθεί σχόλιο προς βοήθεια αυτών που θα ξαναψάξουν κάτι ανάλογο):

+πωσ κραταμε φετα στο ψυγειο
κοίταξε, καλό είναι να τη δέσεις με κάτι, γιατί είναι πολύ ζωηρή και μπορεί να σου την κάνει…

couchsurfing έχω κάνει
μπράβο σου! Πάντα τέτοια!

hiv πότε το καταλαβαίνεισ οτι έχεισ προσληφθεί
μα τι είναι αυτό το hiv, καμιά καινούρια εταιρία; Και καλά, μια ειδοποίηση δε στέλνουνε ότι έχεις προσληφθεί;;;

μυγακια μαυρα σε γλαστρεσ
νομίζω χτες που πέρασα απ’το pet shop της γειτονιάς είδα να πουλάνε…

πουτανάκια στα χανιά
εδώ τα καλά πουτανάκια!

πωσ θα καθαρισω το ταψι για πρωτη φορα
καταλαβαίνω την αγωνία σου, γιατί η πρώτη φορά πρέπει να μένει πάντα αξέχαστη…θα μπορούσες να φτιάξεις ατμόσφαιρα με κεράκια, απαλή μουσική, αρωματικά χώρου…και πάνω απ’όλα να είσαι τρυφερός/ή μαζί του…τα υπόλοιπα θα σου έρθουν εκείνη την ώρα...

αγαλμα ξανθια παρεα γνωριμια λαρισα
νομίζω ότι πρέπει πρώτα να καταλάβεις τι ακριβώς ψάχνεις!

αποδειξεισ bookcrossing
υπάρχει το bookcrossing??? Θέλω αποδείξεις τώρα!

γδυθω μασαζ
θέλω πρώτα να γδυθώ και μετά να κάνω μασάζ...κάθε πράγμα στον καιρό του...

δωσε στον φτωχο ενα ψαρι
τι γενναιοδωρία!

ερωτικεσ εμπειριεσ μεταξυ couchsurfing
πες μου ότι είσαι αυτός που έχει κάνει couchsurfing;;

θέλω τησ ασκήσεισ τησ ιλιάδασ
ντροπή βρε μικρό παιδί να ψάχνεις να τα βρεις έτοιμα στο ίντερνετ!

θελω να παιξω διαφορα παιχνιδια αγοριστικα αλλα δωρεαν
όλο κι όλα! Στο biographix μόνο δωρεάν!

κοριτσιστικα λογια για τα αγορια τουσ
κάτι σαν....αγοράκι, θέλεις να παίξουμε;;;

κουνελοσ τρωει τα παιδια του
μπρρρρρ 666

κούνελοσ του πασχα ορισμοσ
ελπίζω να μην είναι ο προηγούμενος που τρώει τα παιδιά του…
(αχ κούνελε, έχεις πολλή ζήτηση!)

λόγια για τουσ πειρατέσ τησ disney
αν τους συναντήσω να ξέρω τι να τους πω βρε αδερφέ!

μπορω να αλληλογραφησω με ατομα απο το εξωτερικο
-μποώ και μιλάω!
-κι εγώ ρε φίλε!
-ναι, αλλά εσύ δεν είσαι αγελάδα!

ο τετραχρονοσ γιοσ μου ειπε οτι θελει να ειναι κοριτσι
συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες…

παντεσ για παιδικα κρεβατια
από πάντες (??) άλλο τίποτα στο βλογκ μας!

πινω αιμα
πρόσεχε γιατί λερώνει…

ποιοσ το ξερει αν θα ειμαστε μαζι το αλλο καλοκαιρι
πάντως όχι το google…

πνευματα σε πολυκατοικιεσ στην βεροια
νομίζω τα περισσότερα έχουν blog, οπότε θα μπορέσεις να επικοινωνήσεις!

πρωτοανακαλυψε τον ανθρακα?
Κι εγώ το αναρωτιέμαι αυτό…

πωσ να γινεισ μπατμαν
πάντως θα πρότεινα να μην δοκιμάσεις να πηδήξεις απ’το μπαλκόνι ή κάτι παρόμοιο, ειδικά αν είσαι κάτω από 18…

πωσ κανουμε ενα κυβο cubic
γιατί υπάρχει κύβος που δεν είναι cubic???

τα ειδη των γυναικειων στηθων
τα βασικά είδη είναι:
το τσουπωτό,
το πεσμένο,
το αχλαδωτό,
και το πεπονοειδές.

τι σημαίνει νομενκλατούλα (παίζει να είναι το all-time favorite)
είναι το όνομα απ’το οποίο βγαίνει το υποκοριστικό Τούλα, εικάζεται ότι έχει γερμανικές ρίζες, αλλά ακόμη ερευνάται.

το πουστο σου
το ποιο?? Ντιφάιν!

φρασεισ με λαδι
κάτι σαν … «Τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι, κι έξι το λαδόξιδο»;;

χοτ βιντεο
χάου ματς χοτ πλιζ;

Και για να κλείσουμε με μια νότα αισιοδοξίας:

υπαρχει ελπιδα παντοτε δεν τελειωνει εδω η ζωη
αυτό είναι αλήθεια και να μην το ξεχνάτε ποτέ, φίλοι μου καλοί, καλοί μου φίλοι!


Αφορμή γι'αυτό το post αποτέλεσαν οι παρακάτω απολαυστικές αναφορές σε keywords:
Τι σκεφτόσουν άνθρωπε όταν ρώταγες της google το ψαχτήρι?
το κατοστό!
(και σίγουρα υπάρχουν κι άλλα που δεν τα θυμάμαι...)

Έχει περισσότερα εδώ...

Αυτό ήταν όλο! Κλείστε το...

Παιχνίδι στην άκρη της πόλης

Θυμάμαι τότε που συναντιόμαστε με τα παιδιά της γειτονιάς μετά το σχολείο και πηγαίναμε στο σπίτι του Θανάση για παιχνίδι. Μονοκατοικία βλέπεις ο Θανάσης, μονοκατοικία με κήπο. Μη φανταστείς κανέναν κήπο λουστραρισμένο, σενιαρισμένο, από αυτούς που χρειάζεσαι έναν κηπουρό να σου κλαδεύει τους θάμνους κι άλλον έναν να σου γυαλίζει το χαλίκι·

τα δέντρα είχαν μείνει όπου είχαν φυτρώσει μόνα τους εδώ και δεκαετίες, συν μερικές γλάστρες που φρόντιζε η μητέρα του, συν μια χτιστή αποθήκη. Όλα αυτά σε έδαφος επικλινές (το χαμηλότερο από το ψηλότερο σημείο του κήπου είχαν γύρω στα 3 μέτρα υψομετρική διαφορά), δημιουργούσαν ένα χώρο ιδανικό για κρυφτό, κυνηγητό, και άλλα παλιομοδίτικα παιχνίδια χωρίς μπαταρίες.

Όταν βαριόμαστε στον κήπο, κι αφού δεν είχαμε γδάρει αρκετά τα πόδια μας, ερχόταν η ώρα του ποδοσφαίρου. Κλωτσώντας τη μπάλα φτάναμε στο μεγάλο πλάτωμα του δρόμου, εκεί που κοβόταν η νησίδα, χωριζόμαστε σε δυο ομάδες (δεν ξέρω αν θυμάσαι: από-πιλί-κολό - μα πώς γράφεται αυτό το... ξόρκι τέλος πάντων!), βάζαμε κοτρόνες ή τσιμεντόλιθους ή τενεκέδες για δοκάρια, κι ήμασταν όλοι παιχταράδες στην ομαδάρα των ονείρων μας!

Ακούγονται ωραία αυτά, δε λέω, αλλά αν το σκεφτείς λογικά και αφού σκίσεις το παραμορφωτικό πέπλο της νοσταλγίας...

...παίζαμε μπάλα στην άσφαλτο· ούτε χλοοτάπητας ούτε τίποτα. Θαρραλέος ο τερματοφύλακας που τολμούσε να πέσει στα πόδια του αντιπάλου. Κι αν καμιά φορά πηγαίναμε σε κάποιο πάρκο, κάτω από το χορτάρι υπήρχε χώμα και πέτρες, κι όταν έβρεχε γυρίζαμε μες στις λάσπες.



...όταν η μπάλα έβγαινε πλάγιο προς την κάτω μεριά του «γηπέδου», βγάζαμε φτερά στα πόδια και την κυνηγούσαμε στην κατηφόρα προτού φτάσει στη λεωφόρο, αφού δεν υπήρχε κάτι να τη συγκρατήσει.



...όταν έμπαινε γκολ, ευχόμαστε να είναι τόσο προφανές ώστε να μη χάσουμε χρόνο σε αντεγκλήσεις· ήταν, δεν ήταν, ήταν, δεν ήταν, μήπως να μαδούσαμε καμιά μαργαρίτα καλύτερα; Δεν τολμώ καν να θυμηθώ τις φάσεις στις οποίες η μπάλα πέρναγε λίγο πάνω από το κάθετο δοκάρι (την κοτρόνα δηλαδή)· τι να το μετρήσεις αυτό, γκολ, δοκάρι, ή άουτ; Ουφ, μπέρδεμα!



...έπρεπε να σταματάμε τη φάση κάθε φορά που περνούσε αυτοκίνητο (ήμαστε στη μέση του δρόμου βλέπεις), προσέχοντας να μη χτυπήσουμε ούτε εμείς ούτε το αυτοκίνητο. Ακόμα θυμάμαι τότε που ένας άτυχος μοτοσυκλετιστής βρέθηκε με μια μπάλα ποδοσφαίρου παραμάσχαλα· ευτυχώς το αντιμετώπισε ψύχραιμα.



...δεν είχαμε μπαλόνια για να γιορτάσουμε το παιχνίδι. Πώς να παίξεις αν δεν έχεις μπαλόνια; Για πες μου!



Γι' αυτό σου λέω, αν το σκεφτείς λογικά και αφού σκίσεις το παραμορφωτικό πέπλο της νοσταλγίας, τότε ήταν απλά και μόνο παιχνίδι...

---

Υ.Γ.: Αφορμή για το post, η διοργάνωση του «Παιχνιδιού στο κέντρο της πόλης», από τον Οργανισμό Νεολαίας και Άθλησης του Δήμου Αθηναίων. Βλ. και άρθρο μετά την εκδήλωση στη σελίδα του Ο.Ν.Α.
Υ.Γ.₂: Από την ανακοίνωση-πρόσκληση: «Χιλιάδες παιδιά αναμένεται να κατακλύσουν την "καρδιά" της πρωτεύουσας για να παίξουν και να εκτονωθούν με τα αγαπημένα τους αθλήματα». Αυτό το «εκτονωθούν» σε επίσημη ανακοίνωση, μου κάθεται άσχημα στο λαιμό. Σκέφτομαι πως στην πραγματικότητα λέει ο Νικήτας (ένας είναι ο Νικήτας): «εκτονωθείτε τώρα, κωλόπαιδα αυριανοί μας Ολυμπιονίκες, αντί να έρχεστε να εκτονώνεστε τα Χριστούγεννα στο Δέντρο μου­­».
Υ.Γ.₃: Όταν με τις πράξεις μας διδάσκουμε πως κάθε ελεύθερος χώρος (τι είναι πάλι αυτό;) οφείλει να διαθέτει ένα υπόγειο (ή ακόμα καλύτερα να παραχωρεί τη θέση του σε ένα υπέργειο, αν μας «παίρνει») χώρο στάθμευσης για τα λατρευτά κατοικίδιά μας (τυχαίο παράδειγμα, λέμε τώρα), λογικό είναι να χρειαζόμαστε τέτοιες ξεχωριστές/ειδικές μέρες παιχνιδιού.
Υ.Γ.₄: Το καλύτερο όνομα ομάδας που συμμετείχε: «Κουκουλοφόροι»· δεν έγινε γνωστό αν υπήρξαν συλλήψεις.
Υ.Γ.₅: Δεν υποστηρίζω το «τότε ήταν καλύτερα, τώρα είναι χειρότερα»· μόνο που το ακούω, αρρωσταίνω. Απλώς, να, μερικές στιγμές κάτι με πιάνει, επειδή νιώθω πως μόνοι μας στερούμε τις ανάσες από τους εαυτούς μας.
Υ.Γ.₆: Αν δεν το έχεις καταλάβει, τα πολλά υστερόγραφα δεν είναι καλό σημάδι.
Υ.Γ.₇: Στο flickr υπάρχουν και οι υπόλοιπες φωτογραφίες από την εκδήλωση.

Υ.Γ.₈: Και μην ξεχνάς: στα τρία κόρνερ, πέναλτι! Ψήνεσαι; :ο)

Έχει περισσότερα εδώ...

Αυτό ήταν όλο! Κλείστε το...

3rd Photoday Stereosis

3rd Photoday Stereosis, originally uploaded by emmanouil papadopoulos.

Παιχνίδι: Παιδική υπόθεση ή παρεξηγημένη κατάσταση;
Κάποια στιγμή, στη ζωή κάθε ανθρώπου, έρχεται η στιγμή, που καλείται να ενηλικιωθεί. Σύμφωνα με το νόμο αυτό γίνεται στα 18 του χρόνια. Προσωπικά, πιστεύω ότι αυτή η στιγμή, δεν είναι συγκεκριμένη και δεν γίνεται καν αντιληπτή. Είναι μια φάση, που όταν τελειώνει, σε βρίσκει ενήλικο και αναρωτιέσαι τι έχει συμβεί. Σε κάθε άνθρωπο, συμβαίνει διαφορετικά και έχει και διαφορετικά αποτελέσματα. Έχουν προαποφασιστεί κάποιες συνθήκες ή κανόνες συμπεριφοράς, που οφείλει ένας ενήλικας να σέβεται. Το παιχνίδι για παράδειγμα, είναι μια λέξη απόλυτα συνυφασμένη με την παιδική μας ηλικία και δεν είναι απόλυτα αποδεκτό ως συμπεριφορά ενήλικου. Ως παιδιά μπορούμε να παίξουμε ποδόσφαιρο με την παρέα μας. Ως ενήλικες, μπορούμε να παρακολουθήσουμε επαγγελματίες, να παίζουν. Τυχαίο το παράδειγμα, αλλά αν το καλοσκεφτείτε, οι ρόλοι γενικά αλλάζουν.

Φωτογραφία: Η αποτύπωση του διαφορετικού ή έκφραση;
Σε κάθε στιγμή, που διαφέρει από την τυπική καθημερινότητα μας, θα βρεθεί κάποιος, που να θέλει, να έχει «αποδεικτικά» ή «αναμνηστικά» της ιδιαίτερης στιγμής. Θέλουμε να θυμόμαστε για πάντα ό,τι μας έβγαλε από την αδράνεια μας ή την ρουτίνα μας. Και ο πιο αποτελεσματικός τρόπος να το κάνουμε είναι η φωτογραφία. Σε κάθε εκδρομή, εορταστική εκδήλωση, έξοδο ή ειδικό γεγονός θα βρεθεί κάποιος να ευχηθεί, να είχε μια φωτογραφική μηχανή να το απαθανατίσει. Και αν είναι τυχερός, θα βρεθεί μια.

Όταν κάποιος φωτογραφίζει κάτι, χωρίς αυτό να αποτελεί μέρος μιας ιδιαίτερης στιγμής ή χωρίς να καταγράφει κάποιο γεγονός, η φωτογραφία, αποκτά αξία από μόνη της. Αν το αισθητικό αποτέλεσμα, μας ικανοποιεί συνηθίζουμε να την ονομάζουμε και καλλιτεχνική ή τέχνη. Ξεφεύγει από τις ανάγκες της καταγραφής και της ανάμνησης, οπότε και έχει άλλη χρήση.

Τι σχέση έχει η φωτογραφία με το παιχνίδι

Φαινομενικά καμία. Αλλά είναι τρόπος έκφρασης και δημιουργία και λογικά θα υπάρχει κάποιος τρόπος να συνδυαστούν. Μένω χρόνια σε αυτήν την πόλη και όσο και να προσπαθώ, δεν μπορώ να θυμηθώ, αξιόλογες προτάσεις, εκτός από κάποιους διαγωνισμούς, χωρίς ιδιαίτερη διάδραση, που είναι απαραίτητο συστατικό για το παιχνίδι. Μόνη μου ή με την παρέα μου, έχουμε βρει δημιουργικά θέματα να καταπιαστούμε. Προτάσεις από τρίτους, δεν έτυχε να έχουμε. Η πρόταση εδώ έρχεται από τη Stereosis, που έχω ζήσει από κοντά και ξέρω πως ό,τι και να προτείνει θα έχει εξαιρετική επιτυχία. Εξάλλου είναι η 3η χρονιά, που το διοργανώνει και οι δυο προηγούμενες, μπορούν να εγγυηθούν και με το παραπάνω.



Τι είναι η Photoday
Είναι ένα παιχνίδι, που μπορούν να παίξουν, χωρίς ενοχές όλοι οι ενήλικες, που αγαπάνε τη φωτογραφία. Ξεκινάει το πρωί του Σαββάτου 9 Μαϊου και τελειώνει το βράδυ της Κυριακής 10 Μαϊου. Το πρωί του Σαββάτου μαζεύονται όλοι οι συμμετέχοντες, που έχουν φροντίσει να βρουν μια αναλογική φωτογραφική μηχανή (ξέρετε… αυτές που παίρνουν φιλμάκι), στη Stereosis και παίρνουν ένα φιλμάκι 12 στάσεων. Μαζί παίρνουν και τα 4 πρώτα θέματα τους. Έχουν 4 ώρες για να βρουν μια εικόνα για κάθε θέμα και μάλιστα στη σωστή σειρά. Επόμενη συνάντηση σε κάποιο άλλο σημείο, δίνονται τα 4 επόμενα θέματα και όλοι τρέχουν για καλύψουν και πάλι τα θέματα τους. Τελευταία συνάντηση και παράδοση των τελευταίων 4 θεμάτων. Και πάλι ο περιορισμός είναι 4 ώρες. Το βράδυ της ίδιας μέρας, κατάκοποι από το τρέξιμο και την αναζήτηση, παραδίδουν τα φιλμάκια τους για εμφάνιση, στους διοργανωτές. Ξέρω ότι κάποιοι, με πολύ όρεξη, δεν κλείνουν μάτι, για να εμφανιστούν όλα τα φιλμάκια των συμμετεχόντων και να εκτυπωθούν.

Την επόμενη μέρα (Κυριακή πλέον) στήνεται μια ιδιαίτερη έκθεση, που μοιάζει σαν ένα μεγάλο και ατελείωτο κολάζ από φωτογραφίες και οι συμμετέχοντες εμφανίζονται, για να ψηφίσουν. Την καλύτερη φωτογραφία ανά θέμα και την καλύτερη συμμετοχή. Δύσκολα τα πράγματα. Πέρσι, που οι συμμετοχές ξεπέρασαν τις 100, μας πήρε πάνω από ώρα να ψηφίσουμε. Παραδίδοντας τις ψήφους, κάποιοι αναλαμβάνουν το άχαρο ρόλο της άμεσης καταμέτρησης. Το ίδιο βράδυ, θα ανακοινωθούν οι νικητές ανά θέμα και ο μεγάλος νικητής. Δεν ξέρω ποια θα είναι τα βραβεία… Θα τα ανακαλύψετε μόνοι σας!



Θα πας;
Φυσικά. Και όχι μόνο θα πάω αλλά θα σας σύρω και όλους όσους μπορώ εκεί. Γιατί μπορεί να είναι απόλυτα εξαντλητικό και να μην μπορεί κάποιος να περπατήσει μετά από 12 ώρες τρεξίματος και αναζήτησης, αλλά η διαδικασία είναι απλά υπέροχη.

Εγώ δεν είμαι καλός φωτογράφος
Κι εγώ επίσης. Αλλά το θέμα δεν είναι η άρτια, τεχνικά και αισθητικά φωτογραφία, όσο η πρωτότυπη κάλυψη του θέματος. Μάλλον ούτε και αυτό είναι σημαντικό. Το σημαντικό είναι η δημιουργική διαδικασία εύρεσης της κατάλληλης εικόνας. Και ας μην είναι η τέλεια! Και όλοι, επαγγελματίες και μη «παίζουμε» με ίδιους όρους. 12 στάσεις και αναλογική μηχανή.

Ξεχάστε φανταστικά ακριβές φωτογραφικές, που ψήνουν και ελληνικό καφέ και κόβουν το λουκουμάκι σε σχήμα καρδούλας. Αυτές και οι επαγγελματίες, θα τις «παρκάρουν» στο σπίτι τους και θα έρθουν με ότι πιο παλιό και ότι πιο ίδιο για όλους μπορούν. Πέρσι γέλασα πολύ όταν άκουγα επαγγελματίες να παραδέχονται ότι δεν έβρισκαν αναλογική μηχανή στο σπίτι τους και για αυτό και δεν μπορούσαν να συμμετέχουν. Εσείς όλο και κάποιο κειμήλιο θα έχετε σε ξεχασμένο ντουλάπι. Ήρθε η ώρα του.

Τι πρέπει να κάνω;
Να δηλώσετε συμμετοχή (τηλεφωνικά στο 2310250223), να βρείτε μια αναλογική φωτογραφική μηχανή, να βάλετε άνετα παπούτσια και να μαζέψετε όλο το κουράγιο σας. Ο ενθουσιασμός έρχεται μετά!
Σας περιμένω όλους εκεί!

Edit: Όσο γραφόταν αυτό το κείμενο, στηνόταν η σελίδα της photoday.Έγκυρες πηγές με ενημέρωσαν ότι θα είναι σε πλήρη λειτουργία, πολύ σύντομα. Υπομονή! Είναι 4 φανταστικοί άνθρωποι, που παλεύουν να κάνουν ότι δεν θα κατάφερναν 20 ή 30. Περισσότερες πληροφορίες, μέχρι να "ανέβει" η σελίδα.

Έχει περισσότερα εδώ...

Αυτό ήταν όλο! Κλείστε το...

Φτιάχνοντας Δράκους και Τέτοια

Δεν το είχα προγραμματίσει. Μετά από την ανταλλαγή μερικών email όμως, σκέφτηκα: αφού θα επισκεφτώ που θα επισκεφτώ το Comicdom Con 2009, να μην παρακολουθήσω κι ένα εργαστήριο (workshop, αγγλιστί) να δω πώς είναι, να μάθω και κάτι; Έτσι λοιπόν, λίγο προτού συμπληρωθούν όλες οι θέσεις στα workshop, πρόλαβα και δήλωσα συμμετοχή στο «Ώστε σου αρέσει να φτιάχνεις δράκους και τέτοια;» που θα παρουσίαζε ο Γιάννης Ρουμπούλιας (εφεξής Γ.Ρ.).

Κυριακή 12/04/2009 λοιπόν, ταραταζούουουουμμμμ!! Όταν πλησίασε το μεσημέρι, ανέβηκα στον 4^ο όροφο, που τώρα είχε κόσμο (διότι πολύ νωρίτερα που είχα ανέβει μέχρι το κεφαλόσκαλο, το μόνο ίχνος από Comicdom Con ήταν κάποια σκίτσα στις προθήκες -άραγε έτσι λέγονται;- ενώ περίμενα μια τεράστια ταμπέλα, καμιά σαρανταριά μπαλόνια, ή έστω την αφίσα). Μπήκαμε μέσα στην αίθουσα για το εργαστήριο, παραλάβαμε στυλό και σημειωματάριο (εξώφυλλο Comicdom Con παρακαλώ!) όσοι (τυχεροί) δεν είχαμε προνοήσει, και ο Γ.Ρ. πήρε το λόγο.



Προσπαθώντας λοιπόν να συνοψίσω όσα θυμάμαι ύστερα από τόσο καιρό:

• Αναφερόμενος στις ιστορίες (του;), είπε πως προτιμά την κατηγορία sword and sorcery.


• Παρέθεσε μια λίστα ταινιών που τον επηρέασαν στην ενασχόλησή του με τους Δράκους και τα Τέτοια (επειδή είναι ορισμένες στιγμές που δεν με έλκουν οι λίστες, η μόνη ταινία που θυμάμαι αυτή τη στιγμή είναι ο Κόναν ο Βάρβαρος).


• Για τη δημιουργία Κόσμων και ηρώων, ανέφερε πως πολλά στοιχεία μπορούν να ληφθούν από τις ήδη υπάρχουσες μυθολογίες, όπως και από άλλα κόμικ (προσοχή όμως, άλλο αντιγράφω άσχημα, και άλλο δανείζομαι, ενσωματώνω ομαλά και εξελίσσω).


• Δεν πιστεύει πως χρειάζεται να έχει έναν ολοκληρωμένο Κόσμο στον οποίο θα λαμβάνει χώρα η δράση, αλλά ο Κόσμος θα μπορεί να αναπτύσσεται κατά τη δημιουργία της ιστορίας.


• Αντίθετα, προτιμά να έχει έναν όσο αρτιότερα δομημένο χαρακτήρα, αφού ο αναγνώστης μιας ιστορίας ταυτίζεται με τον ήρωα και όχι με τον Κόσμο.


• Ακριβώς επειδή πιστεύει στην εκ των προτέρων δόμηση των χαρακτήρων, θεωρεί πως οι χαρακτήρες πρέπει να εισέρχονται στην ιστορία διαθέτοντας μια ήδη σταθερή προσωπικότητα (κίνητρα, ιδεολογία, κ.ά.) με βάση την οποία θα δρουν και θα αντιδρούν, και όχι να πλάθονται εκείνη τη στιγμή από τα γεγονότα που συμβαίνουν στον Κόσμο.

Σημείωση₁:
Στο συγκεκριμένο workshop, ο Γ.Ρ. χρησιμοποίησε ως παράδειγμα το νέο ήρωα που έχει σχεδιάσει, ο οποίος είναι ένας βάρβαρος μεν, μάγειρας δε. Ως βάρβαρος έχει τα μπράτσα που λιώνουν πέτρες (εντάξει, μάλλον υπερβάλω), και ως μάγειρας έχει λίγο στομαχάκι. Επίσης, έχει μαλλί καρφάκι και συνεχόμενο φαβοριτομουστάκι (ειδικά αυτό δεν είναι μπλιαχ;;)! Αν δεν τον συναντήσουμε σε κάποιο εστιατόριο, κατά πάσα πιθανότητα θα τον συναντήσουμε στο επόμενο κόμικ που θα κυκλοφορήσει ο Γ.Ρ.

Συνεχίζουμε:

• Ένας ήρωας έχει κάθε δικαίωμα σε μια ιστορία να αλλάζει ρούχα (εντάξει, εξαρτάται από τον ήρωα και την ιστορία), αλλιώς όλοι οι ήρωες θα πρέπει να ζωγραφίζονται με βρωμερά μυγάκια τριγύρω τους.


• Για την εμφάνιση ενός χαρακτήρα, είναι θετικό να έχει προηγηθεί έρευνα σχετικά με τα ενδυματολογικά στοιχεία που θα τον χαρακτηρίζουν.


• Παρά το θετικό της ενδυματολογικής ορθότητας ενός χαρακτήρα, συχνά είναι θεμιτή η παραβίαση των κανόνων, λ.χ. με αναχρονιστικά στοιχεία (π.χ. ο βάρβαρος μάγειρας φοράει και γυαλιά· τώρα αν αυτό είναι επιτυχημένη παραβίαση κανόνων, θα σας το πω όταν/αν διαβάσω την ιστορία).


• Όταν γράφονται τα λόγια σε μια ιστορία, καλό είναι κάποιος να τα διαβάζει και «φωναχτά» για να τα ελέγξει ακούγοντάς τα, αφού όταν κάποιος θα διαβάζει στο κόμικ τα λόγια, θα είναι σα να τα ακούει μέσα του.


• Επίσης, τα λόγια που έχουν αποδοθεί στους χαρακτήρες είναι ταιριαστά; Μπορούν πράγματι να σταθούν σε έναν τέτοιο χαρακτήρα (π.χ. θα έλεγε αυτά τα λόγια ο προς έλεγχο χαρακτήρας αν ήταν χαρακτήρας σε RPG;), ή θα έμοιαζαν εντελώς άσχετα και ξεκομμένα;


• Η λεκτική εξήγηση ορισμένων πραγμάτων μπορεί (ή επιβάλλεται) να παραλείπεται, και να αντικαθίσταται από οπτική εξήγηση/παρουσίαση, δίνοντας περισσότερο χώρο/χρόνο στην εικόνα τού κόμικ (π.χ. ο βαρβαρομάγειρας χρησιμοποιεί ως όπλο ένα τεράστιο σφυρί που μεταφέρει στην πλάτη του, σε έναν ειδικό μηχανισμό που έχει φτιάξει. Ο μηχανισμός αυτός δεν εξηγείται λεκτικά στο κόμικ, αλλά ο αναγνώστης καταλαβαίνει τη χρησιμότητά του και τον τρόπο λειτουργίας του από τα καρέ στα οποία εμφανίζεται. Ο Γ.Ρ. ανέφερε πως τον μηχανισμό αυτόν όχι μόνο τον σχεδίασε, αλλά τον έφτιαξε κιόλας για να τον δοκιμάσει).

Αυτάαααα... Δεν ξέρω πώς φαίνονται γραπτώς τα παραπάνω, αλλά η παρακολούθηση ενός workshop τόσο ζωντανού όπως αποδείχτηκε το συγκεκριμένο, ήταν πραγματικά μια πολύ ωραία εμπειρία. Ελπίζω να το θυμάμαι μέχρι του χρόνου και να μην το αφήσω τελευταία στιγμή!

Σημείωση₂: Προφανώς τα παραπάνω αποτελούν μια (σίγουρα) υποκειμενική, (πιθανότατα) ελλειπή, και (αναπόφευκτα) παραμορφωμένη παρουσίαση του workshop, αλλά είναι όσα μπορώ να θυμηθώ (και με τη μικρή βοήθεια των σημειώσεων-ορνιθοσκαλισμάτων-κρυπτογραφημάτων που είχα κρατήσει). Για την πλήρη παρουσίαση, μπορείτε να ανατρέξετε στο βίντεο στο οποίο καταγράφηκε το workshop (δεν ξέρω αν διατίθεται, απλά το αναφέρω για όσους ίσως ενδιαφέρονται).

Από δω κι από κει...

• Όντας άσχετος, πρώτη φορά άκουγα το Sword and Sorcery.
• Η σελίδα που ανέφερε τα περί του συγκεκριμένου workshop.
• Ύστερα από ένα τέτοιο workshop, δεν έχουμε παρά να ευχηθούμε στον Γ.Ρ. «βίον ανθόσπαρτον!»
• Τι δουλειά έχει ο Γ.Ρ. στην Nostalgeek Films;
• Περί του Γιάννη Ρουμπούλια.
• Η σελίδα της Comicdom και του Comicdom Con.

Έχει περισσότερα εδώ...

Αυτό ήταν όλο! Κλείστε το...

Greatest Kitsch 2009 - To κιτς σήμερα

Πριν από πολύ καιρό, η Παράλλαξη, έκανε έναν φωτογραφικό διαγωνισμό. Τότε ο Anemos, είχε κάνει κάλεσμα να συμμετέχουν και τα blogs στον διαγωνισμό και είχα ενθουσιαστεί με την ιδέα.

Αν και το kitsch δεν λείπει από τη Θεσσαλονίκη, αμέλησα και δεν φωτογράφησα κάτι της προκοπής. Μια extravaganza kitsch, ρε παιδί μου, σαν όλες αυτές που συναντάμε καθημερινά. Ευτυχώς, δεν αμέλησαν και οι υπόλοιποι και έτσι από σήμερα (επίσημα εγκαίνια 29 Απριλίου) και μέχρι τις 10 Μαΐου, θα μπορούμε να δούμε την έκθεση, στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης, στην Αποθήκη Β1 στο Λιμάνι. Θα είναι ανοιχτά καθημερινά (εκτός από τις επίσημες αργίες φαντάζομαι) από τις 9:00 έως τις 21:00! Το παρακάτω κείμενο είναι το σχετικό δελτίο τύπου της Παράλλαξης, για να μπείτε λίγο στο πνεύμα και επιπλέον πληροφορίες, μπορείτε να βρείτε και εδώ(καθώς και κάποια ενδεικτικά παραδείγματα, για να σας ανοίξει η όρεξη).Ααα και για να μην το ξεχάσω... Υπάρχει και fb group! Πόσο KITSCH είναι η Θεσσαλονίκη μας;




Που ξεκινάει και που σταματάει το κιτς σήμερα; Ποιοι βάζουν τα όρια και τι μπορεί να χωρέσει ο ορισμός αυτής της λέξης; Το Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης σε μια συνεργασία με το δωρεάν διανεμόμενο περιοδικό «Παράλλαξη» δίνει βήμα στις απαντήσεις του κοινού. Απαντήσεις, όπως αυτές προέκυψαν μέσα από τις συμμετοχές του ομώνυμου διαγωνισμού φωτογραφίας που διοργάνωσε το περιοδικό.



Πιο συγκεκριμένα, τo Kitsch σήμερα και η παρουσία του στη ζωή μας αποτέλεσε την πρόκληση για ένα φωτογραφικό διαγωνισμό που οργάνωσε η «Παράλλαξη» καλώντας τους αναγνώστες της να φωτογραφίσουν ό,τι πληγώνει την αισθητική τους. Τα αποτελέσματα αυτής της έρευνας πάνω στην κακογουστιά εντοπίστηκαν παντού: Στους δρόμους, τις βιτρίνες, τα κτίρια, τις εκκλησίες, ακόμη και μέσα στο ίδιο μας το καθιστικό. Η «Παράλλαξη» επιλέγει τις 100 καλύτερες εικόνες και τις εκθέτει σε συνεργασία με το Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης. Αυτό τον εξωφρενικό και ταυτόχρονα αντιπροσωπευτικό καθρέφτη της ελληνική πραγματικότητας του σήμερα έρχονται να συμπληρώσουν τα αντικείμενα από τις συλλογές κιτς των Χρήστου Καλού και Κλειούς Τανταλίδου, τα οποία θα εκτεθούν επίσης στον χώρο.

Ποια είναι η πιο εξωφρενικά κιτς εικόνα απ’ όλες αυτές με τις οποίες θα έρθει αντιμέτωπο το κοινό στην έκθεση; Το ίδιο καλείται να ψηφίσει και να βραβεύσει τις πέντε από αυτές.

Ανατρέχοντας στις απαρχές του κιτς, η διευθύντρια του Κ.Σ.Τ.Θ, Συραγώ Τσιάρα εξηγεί: «Το κιτς ως πολιτισμικό φαινόμενο αναδύεται στη βιομηχανική δύση παράλληλα με την τέχνη της πρωτοπορίας. Σύμφωνα με τον Αμερικανό ιστορικό του μοντερνισμού, Clement Greenberg, ο γερμανικής καταγωγής όρος Kitsch που προέρχεται ενδεχομένως από το ρήμα verkitschen (φτηναίνω) αναφέρεται σε πολλαπλές εκφάνσεις της μαζικής κουλτούρας όπως η τέχνη των χρωμολιθογραφιών, τα εικονογραφημένα λαϊκά αναγνώσματα, η ελαφρολαϊκή μουσική, τα κινούμενα σχέδια, οι χολιγουντιανές ταινίες, οι εμπορικές διαφημίσεις και συνδέεται με την εισαγωγή της καθολικής εγγραματοσύνης». Η ίδια διευκρινίζει: «Ποια είναι τα χαρακτηριστικά της μαζικής εξάπλωσης του κιτς στις αστικές κοινωνίες του 20ού αιώνα; Η διεισδυτική ανάλυση του Γκρίνμπεργκ παραμένει χρήσιμη και σήμερα:

• Το κιτς είναι μηχανικό και λειτουργεί με συνταγές.
• Το κιτς είναι η κατ’ εξουσιοδότηση εμπειρία και η πλαστή αίσθηση.
• Το κιτς αλλάζει σύμφωνα με τον συρμό αλλά παραμένει πάντοτε το ίδιο.
• Το κιτς είναι η επιτομή όλων όσα είναι κίβδηλα στη σύγχρονη ζωή»

Ο Μίλαν Κούντερα, εξάλλου στο βιβλίο του «Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι», αναφέρει: «…το κιτς αποκλείει από το οπτικό του πεδίο, όλα όσα ουσιαστικά απαράδεκτα αποκλείει η ανθρώπινη φύση…αναφέρεται σε εικόνες - κλειδιά, βαθιά αγκυροβολημένες στη μνήμη των ανθρώπων. Το κιτς είναι το αισθητικό ιδεώδες όλων των πολιτικών, όλων των κομμάτων και όλων των πολιτικών κινημάτων. Ό,τι παρενοχλεί το κιτς εξοστρακίζεται από τη ζωή: κάθε εκδήλωση ατομικισμού, κάθε σκεπτικισμός…ο αντίπαλος του ολοκληρωτικού κιτς είναι ο άνθρωπος που θέτει ερωτήσεις…όποια και αν είναι η περιφρόνηση που μας εμπνέει, το κιτς είναι μέρος της ανθρώπινης μοίρας».

Επιμέλεια έκθεσης: Δόμνα Γούναρη, Συραγώ Τσιάρα

Έχει περισσότερα εδώ...

Αυτό ήταν όλο! Κλείστε το...

υπάρχει Benetton μετά τον Oliviero Toscani;

το 2000 η Benetton "απέλυσε" τον -για 18 χρόνια- εγκέφαλο της διαφημιστικής της καμπάνιας Oliviero Toscani, κόβοντας μία ακόμα ίνα που συνέδεε τον κόσμο της μόδας, μ΄αυτό των ανθρώπων.

η πρώτη διαφημιστική καμπάνια που ανέλαβε ο φωτογράφος Toscani, ήταν μιας σειράς τζιν, στις αρχές του '70. αφού έπεισε τον επιχειρηματία να ονομάσει τη σειρά Jesus, χρησιμοποίησε για μοντέλο την τότε κοπέλα του, ή μάλλον τα... οπίσθια της κ έκανε τη γνωστή φράση του Χριστού "όποιος μ' αγαπάει, ας με ακολουθήσει", διαφημιστικό σλόγκαν. ήταν η πρώτη του δουλειά που δημιούργησε τεράστιο σκάνδαλο. θα ακολουθούσαν δεκάδες άλλες.

το πρώτο θύμα του HIV, ως Ιησούς

το 1982 ο Luciano Benetton, πρόεδρος της γνωστής πολυεθνικής εταιρίας ρουχισμού, θα τον προσλάβει ως υπεύθυνο της διαφημιστικής της καμπάνιας. η συνεργασία θα κρατήσει 18 ολόκληρα χρόνια κ θα είναι η πλέον πετυχημένη του είδους. ανέβασε τη Benetton σε περίοπτη θέση στη βιομηχανία της μόδας, κ τουλάχιστον στην Ευρώπη, οι πωλήσεις ακολουθούσαν ανοδική πορεία. όχι όμως κ για την Αμερική, όπου τα τελευταία χρόνια, η Benetton έχανε 10-15 εκατομμύρια δολάρια το χρόνο. τα θέματα που επέλεγε ο Toscani ήταν δυσκολοχώνευτα για το ευαίσθητο στομάχι των Αμερικανών καταναλωτών.


λέγεται πως στην πρώτη φωτογράφηση για τη Benetton, ο Toscani είχε καλέσει μοντέλα από διάφορες φυλές. ένας υπάλληλος των Ηνωμένων Εθνών που πέρασε να την παρακολουθήσει, αναφώνησε: "είναι φανταστικό! εδώ μέσα βρίσκονται τα Hνωμένα Χρώματα!" δημιουργώντας άθελα του το νέο σλόγκαν της εταιρίας: United Colors of Benetton.

ρούχα νεκρού Βόσνιου πολεμιστή - Γιουγκοσλαβικός εμφύλιος

τα θέματα που καταπιάνονταν ο Toscani, ήταν κοινωνικά και πολιτικά, οι φωτογραφίες πολλές φορές δεν ήταν δικές του, και ποτέ δεν "εστίαζαν" στα προιόντα της εταιρίας. πολλές διαφημίσεις σόκαραν το κοινό, ακροδεξιά, Μπερλουσκόνι, ομοφοβικοί, μαφία, πνέαν τα μέναια κατά της Benetton, η Καθολική εκκλησία θα 'δινε τα πάντα για μια μόνο μέρα παλινόρθωσης της Ιεράς Εξέτασης, μα ποτέ, δεν αναφέρθηκε κάποια προσπάθεια "λογοκρισίας" του Toscani. εκτός από μία, την τελευταία.

τρεις ανθρώπινες φυλές - τρεις ίδιες καρδιές. η φωτογράφιση έγινε με καρδιές χοίρων

στην τελευταία καμπάνια, χρησιμοποίησε πορτραίτα θανατοποινητών της Αμερικής, αν κ η Benetton τον "συμβούλευσε" να μη το κάνει. οι αμερικανική κοινή γνώμη εξοργίστηκε, οι πωλήσεις στην Αμερική συνέχισαν να πέφτουν, έγιναν μηνύσεις από συγγενείς, πολλές εταιρίες διέκοψαν τη συνεργασία με τη Benetton, και πρώτη η εταιρία-κολοσσός στην Αμερική, Sears. ήταν το τέλος της συνεργασίας Benetton-Toscani. Κάποιοι λένε πως η απόλυση του, ήταν άλλο ένα διαφημιστικό κόλπο. πολύ πιθανό.

θαλασσοπούλι πεθαίνει σε πετρελαιοκυλίδα

αφού ολοκλήρωσε μερικές καμπάνιες με θέματα όπως η ανορεξία κ η οστεοπόρωση, και συνεργάστηκε με άλλες γνωστές εταιρίες, αποφάσισε να εγκατασταθεί στην Τοσκάνη, παράγωντας ελαιόλαδο κ εκτρέφοντας άλογα. παράλληλα δημιούργησε ένα ερευνητικό κέντρο σχετικό με τις νέες μεθόδους επικοινωνίας. το 2006 προσπάθησε ανεπιτυχώς να εκλεγεί γερουσιαστής, με το αριστερό κόμμα Rosa nel Pugno.

απ' τη νέα καμπάνια της Benetton

η Benetton έχει πλέον κρατήσει μόνο το σλογκαν United Colors. Η στροφή στις διαφημίσεις της είναι 180 μοιρών, και η άποψη, δηλαδή ο λόγος που οι περισσότεροι τη γνώρισαν, δεν υπάρχει πια σ' αυτές.



περισσότερες καμπάνιες απ' τις "καλές" εποχές, εδώ

Έχει περισσότερα εδώ...

Αυτό ήταν όλο! Κλείστε το...