5.5.11

Η εκδίκηση των μικυμάου

Είχε περάσει το φθινόπωρο κι ολόκληρος ο χειμώνας χωρίς ν' αξιωθώ να δω την ταινία. Είχε περάσει η άνοιξη (κι αυτή ολόκληρη), μια από τα ίδια. Καλοκαίρι τώρα, ήταν κρίμα να χάσω την ενδεχομένως τελευταία ευκαιρία που μου δινόταν. Η συνταγή είχε ως εξής: βράδυ, καλός καιρός, θερινός κινηματογράφος (με τα απαραίτητα αξεσουάρ: αγιόκλημα, χαλίκι, γάτες), και η ταινία όχι μεταγλωττισμένη (αμήν, Παναγιά μου!). Δεν χρειάστηκε να το σκεφτώ περισσότερο· πήρα τη μεγάλη απόφαση, πήρα την καλή μου διάθεση, και ξεκίνησα για τον κινηματογράφο.

Έχει περισσότερα εδώ...

21.10.09

Women are heroes

"Women are heroes". Αυτός είναι ο τίτλος του project του φωτογράφου JR σε συνεργασία με τους Γιατρούς χωρίς Σύνορα. Γυναίκες που σε καιρό ειρήνης είναι θύματα διακρίσεων και σε καιρό πολέμου στόχοι. Ο JR (γνωστός και από το προηγούμενο έργο του Face 2 Face που αποτύπωνε πρόσωπα Ισραηλινών και Παλαιστίνιων πάνω στο τείχος του αποκλεισμού) ταξίδεψε στην Αφρική στης Βραζιλία, στην Ινδία, την Καμπότζη, και με τον αγαπημένο του φακό των 28mm κατέγραψε τη ζωή αυτών των γυναικών, φωτίζοντας την αντοχή τους, το θάρρος τους και τη δύναμή τους.

Έχει περισσότερα εδώ...

30.8.09

Τελευταίες φωτιές και Δημήτρης Γέρος





Άλλα πράγματα ήθελα να σας παρουσιάσω από την τελευταία έκθεση της Δημοτικής πινακοθήκης των Χανιών «Πέρα από το πραγματικό» αλλά οι τελευταίες φωτιές μου άλλαξαν γνώμη.

Γράφω τελευταίες φωτιές ελπίζοντας ότι θα τις ξορκίσω και θα είναι οι τελευταίες... ποιος ξέρει...

Έχει περισσότερα εδώ...

12.8.09

Η πρώτη μου φορά

Συνήθως πρωτοπηγαίνει κανείς σε τέτοια μέρη στην παιδική ή πρωτοεφηβική ηλικία. Οι κακές παρέες είναι που κατά κανόνα σε ...διαφθείρουν και σε μαθαίνουν τις κακές συνήθειες (-: Στην περίπτωση του γράφοντα, δεν ξέρω πως έγινε και δε θυμάμαι τον εαυτό μου πελάτη σε ένα τέτοιο μέρος. Όσο κι αν στίβω το μυαλό μου. Είναι που κι οι παρέες μου ποτέ δεν πολυπήγαιναν σε τέτοια μαγαζιά...

Σήμερα το απόγευμα, καθώς σεργιάνιζα και το είδα, μου κατέβηκαν κάποιες περίεργες σκέψεις. Αν και ξέρω πως είναι, δεν είναι λίγο βλακεία να μην έχω δοκιμάσει; Όπως και να το κάνουμε, άλλο πράγμα η προσωπική άποψη.

Ομολογώ ότι στην αρχή το προσπέρασα και συνέχισα την πορεία μου. Ίσως και να ντράπηκα λίγο. Όχι ότι έχει νόημα στην ηλικία μου. Δε βλέπω να έχει νόημα σε καμιά ηλικία δηλαδή... Σιγά καλέ, γιατί να είναι ντροπή; Δεν είναι δικαίωμα του καθενός να (απο)ζητάει την ηδονή να γευτεί ...τρυφερή σάρκα;

Στην πρόσοψη, έντονα χρώματα με το κόκκινο και το κίτρινο να κυριαρχούν. Πάντα με έλκυαν τα έντονα χρώματα. Ίσως ενδόμυχα να πιστεύω ότι δεν έχω ζήσει όσο έντονα θα ήθελα, γι' αυτό.

Μπαίνοντας μέσα, και νιώθοντας λίγη (φυσιολογική) αμηχανία, παρατήρησα το "μενού" και τις τιμές αναρτημένα στον τοίχο. Πολύ έξυπνο αυτό σαν ιδέα! Αντί να κουράζεσαι να λες, "θέλω αυτό...", μπορείς απλά να το δείξεις. Και πολύ χρήσιμο αν δεν ξέρεις και τόσο καλά τη γλώσσα, πράγμα που οπωσδήποτε θα συμβαίνει με κάποιους πελάτες.

Η κάπως ευτραφής κυρία με καλησπέρισε ευγενικά και περίμενε να διαλέξω. Μελέτησα λίγο, αλλά κατά βάθος ήξερα τι θέλω πολύ πριν ανοίξω την πόρτα για να μπω...


Έχει περισσότερα εδώ...

28.7.09

Μαθαίνοντας ξένες γλώσσες online


Το ξέρατε ότι υπάρχει δικτυακός τόπος κοινωνικής δικτύωσης (social networking ντε (-:) για εκμάθηση ξένων γλωσσών;

Έχει περισσότερα εδώ...

Τα Φτερά του Έρωτα (Der Himmel über Berlin)

Τα φτερά του έρωτα είναι οι άγγελοι που μας περιβάλλουν, που μας αγγίζουν όταν ανατριχιάζουμε, όταν μια ανεξήγητη ξαφνική ευφορία μας κατακλύζει εκεί που όλα είναι μαύρα. Πλάσματα που υπήρχαν πριν αρχίσει η ιστορία και που θα υπάρχουν αφού αυτή τελειώσει. Που δεν έχουν υλική υπόσταση. Που τα βλέπουν όλα ασπρόμαυρα γιατί βλέπουν την ουσία μόνο των πραγμάτων.

 
(http://www.wim-wenders.com/movies/movies_spec/wingsofdesire/wingsofdesire.htm#)


Έχει περισσότερα εδώ...

6.7.09

Tiger Lillies Freakshow

(Crossposting with Logiki tis plakas...)

Παρασκευή βράδυ, 9.30 η ώρα, στη Μονή Λαζαριστών της Θεσσαλονίκης, αξιώθηκα επιτέλους να δω τους Tiger Lillies από κοντά. Πέρα από κάποια ξέμπαρκα τραγούδια τους που είχα ακούσει/δει κατά καιρούς στο Youtube (με πιο αγαπημένο το Start a Fire), δεν ήξερα και πολλά για το συγκρότημα, παρά μόνο πως το Freakshow είναι καινούργια παράσταση γι' αυτούς και πως όσοι τους έχουν παρακολουθήσει λένε τα καλύτερα.

(Uploaded on Flickr by svinovik)

Ιδρυτής, στιχουργός και συνθέτης όλων των τραγουδιών των Tiger Lillies είναι ο Martyn Jacques. Βαμμένος σαν κλόουν αλλά με μια πολύ "σκληρή" φάτσα, είναι αυτός που τραγουδάει τα πάντα στις σχεδόν 2 ώρες της παράστασης. Με μια πολύ χαρακτηριστική castrati φωνή, της οποίας έχει απίστευτο έλεγχο και χρώμα, εκφραστική και γεμάτη, δε σ' αφήνει να κουραστείς από τη φαινομενική μονοτονία του ήχου.

Ο ίδιος έπαιξε ακορντεόν, πιάνο και γιουκαλίλι σε ένα κομμάτι. Την υπόλοιποι ορχήστρα αποτελούν οι δύο Adrian, ο Huge (ντραμς, κουζινικά, κτλ :-) και ο Stout (κοντραμπάσο, musical saw και theremin). Αυτό το τελευταίο είναι το όργανο που ο ήχος του στις ψηλές μοιάζει με βραστήρα τσαγιού όταν σφυρίζει και στις χαμηλές μάλλον με εκκλησιαστικό όργανο. Το έχετε ακούσει και σε παλιές ταινίες τρόμου, το περίεργο τρεμούλιασμα. Ωραίο, δεν το είχα ξανακούσει ποτέ. Και οι δύο Adrian ήταν άψογοι μουσικοί και δένανε πάρα πολύ καλά, ενώ κάνανε και τα φωνητικά.

(Uploaded on Flickr by Keka ;))

Από κει και πέρα, οι υπόλοιποι που αποτελούν τους Tiger Lillies είναι performers. Ένα ζευγάρι νάνων που είναι οι "Τοσοδούληδες", ένας παλιός καλλιτέχνης δρόμου που κάνει κάποια τρικ με καπέλα, 2 δίδυμες που παίζουν τις "Σιαμαίες Αδελφές" και προς το τέλος της παράστασης εκτελούν ένα εντυπωσιακό ακροβατικό νούμερο κρεμασμένες από ένα trapeze όπως στο τσίρκο, μια ακόμα κοπέλα που γίνεται η "Γυναίκα Φίδι" και η "Amanda με τα μακριά μαλλιά", μια παχουλή κοπέλα που είναι η καημένη η "Rosa με τις 3 καρδιές"...

Τα σκηνικά βοηθούν την ατμόσφαιρα: Είναι κυρίως βαγόνια τραίνου διαφόρων μεγεθών, τα οποία ανοίγουν για να αποκαλύψουν στο εσωτερικό τους, από τους ίδιους τους χαρακτήρες, μέχρι τεράστιες κούκλες (τον άνθρωπο με τα "3 Ζευγάρια Χέρια) ή και το εσωτερικό ενός σπιτιού. Απλά σκηνικά δεν είπα πως μου φάνηκαν στην αρχή; Καμία σχέση.

Όλα αυτά φτιάχνουν μια παράσταση που κινείται από το γέλιο στη συγκίνηση, όπως ακριβώς και τα τραγούδια. Οι στίχοι λένε ολόκληρες ιστορίες, δεν κινούνται στη λογική του κουπλέ-ρεφρέν. Η Rosa χρειάζεται καρδιές, αφού οι 3 καρδιές της έχουν πληγωθεί από τους ανθρώπους που γνώριζε, ο φιλάργυρος πούλησε όλους του τους φίλους και την οικογένεια, το κορίτσι που αιμορραγεί δεν έχει πολύ χρόνο ακόμα σαν ατραξιόν του freakshow γιατί πεθαίνει, η λοβοτομή περιμένει όλα τα φρικιά του κόσμου, ο Αθάνατος έχει επιζήσει από τα απίστευτα, ο Τριχωτός Άντρας βλέπει δασύτριχο ουρανό και ένα φρικιό δε μπορεί να πιστέψει πως το έχει ερωτευτεί ένας νορμάλ άνθρωπος.

Μαύρα, ζοφερά, αλλά αστεία, τα τραγούδια δίνουν μια ματιά στο γκροτέσκο και φρικιαστικό σύμπαν των ανθρώπων των Freak shows, ασχήμια και ομορφιά ταυτόχρονα, ανθρώπων που για πολλά χρόνια αποκλειόταν από τις κοινωνίες και έβγαζαν το ψωμί τους με το να γίνονται θέαμα των "κανονικών" ανθρώπων που τους καταβρόχθιζαν με τα μάτια τους. Άνθρωποι που πριν την πρόοδο της ιατρικής γεννιόνταν με οποιαδήποτε μορφής δυσπλασία ή εκτελούσαν παράτολμα show, συγκεντρωνόταν και ταξίδευαν μαζί σαν ένα παράξενο τσίρκο.

(Uploaded on Flickr by svinovik)

Όταν στις 12 παρά έφυγα από τη Μονή Λαζαριστών, ακούγοντας το Start a Fire στο κλείσιμο της παράστασης, ήμουν σίγουρος πως είχα κάνει καλή επιλογή, πως ήταν κάτι που θα το θυμάμαι και πως σίγουρα οι Tiger Lillies είναι κάτι που θα ξανάβλεπα. Έφυγα με χαμόγελο, σκεπτόμενος όλους αυτούς τους ανθρώπους που έζησαν μια ζωή με την ταμπέλα του "περίεργου", του "όχι ακριβώς ανθρώπου" και υπομείνανε την ταπείνωση του να μη γίνονται αποδεκτοί σε κάθε μέρα της ζωής τους.

(μισό, αυτό κάτι μου θυμίζει...)

Τέλος πάντων, αν το Tiger Lillies Freakshow βρεθεί ξανά μπροστά σας, μη χάσετε την ευκαιρία. Άλλωστε:
This freakshow is the best in town
This freakshow is the worst around.


Post μέσα στο post:


Φυσικά η παράσταση μου θύμισε το Carnivàle, μια από τις ελάχιστες σειρές της τηλεόρασης που μπορώ να ορίσω ως τέχνη. Περίεργη, υποβλητική και συνολικά μια καθόλου "εύκολη" σειρά για την ελεύθερη θέληση και το πεπρωμένο, που διαδραματίζεται γύρω από ένα μετακινούμενο show που περιλαμβάνει αρκετά freaks. Εξαιρετική σειρά, μόνο 24 επεισόδια και highly recommended!


Links:
Φωτογραφίες (1, 2, 3) της neorian, post στο thess.gr και video του Argos από τις παραστάσεις του Tiger Lillies Freakshow στη Μονή Λαζαριστών.
The Tiger Lillies (Το site του συγκροτήματος)
Official YouTube Channel (Εμ... Official YouTube Channel?)
The Tiger Lillies Forum (Forum με νέα, reviews και διάφορα από τους fans)
MySpace (Η myspace σελίδα τους)
The Tiger Lillies Book (Βιβλίο με όλους τους στίχους και δεκάδες φωτογραφίες, τσεκάρετε το "Specials" για διάφορα pdf, φωτογραφίες, κτλ)
The Tiger Lillies - Illustration of Songs (Ένα συλλεκτικό βιβλίο με illustrations των στίχων των τραγουδιών)

Extra Theremin Edition: Ακούστε Super Mario Bros. theme, το Crazy του Gnarls Barkley και το La Valse D'Amelie παιγμένα με theremin!

Έχει περισσότερα εδώ...

1.7.09

12o Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης - εντυπώσεις!

Το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ τελείωσε και για φέτος και η δημοσιογραφική ομάδα του biographix ήταν εκεί! Παρά τη γενική αναστάτωση λόγω καιρού, ήταν ένα όμορφο 3ήμερο που έγινε 4ήμερο μιας και οι εκδηλώσεις και οι συναυλίες της Παρασκευής μεταφέρθηκαν στη Δευτέρα. Δυο λόγια, λοιπόν, για το τι είδαμε και μάθαμε φέτος...

Έχει περισσότερα εδώ...

12.6.09

Οι μαστοί του Τειρεσία

Η Τερέζα αποφασίζει να κάνει την επανάσταση της ενάντια στην κυριαρχία των αντρών. Με την δύναμη της θέλησης μεταμορφώνεται σε άντρα - γίνεται άντρας -παλεύει με τον σύζυγο της, τον νικάει, φοράει τα ρούχα του, τον ντύνει με τα δικά της και φεύγει για να κατακτήσει τον κόσμο. Εμφανίζεται ένας χωροφύλακας και βλέποντας τον σύζυγο με γυναικεία ρούχα τον περνάει για γυναίκα, τον ερωτεύεται και τον φλερτάρει. Όλα αυτά συμβαίνουν σ’ ένα φανταστικό και εξωτικό Ζάνζιμπαρ.




  • Τι γίνεται όταν μια γυναίκα επιθυμεί να γίνει άντρας;
  • Όταν ο σύζυγός της επιθυμεί να γεννήσει ο ίδιος παιδιά;
  • Όταν ένας χωροφύλακας ερωτεύεται τον σύζυγο και του κάνει πρόταση γάμου;
  • Κι όταν δύο τζογαδόροι στοιχηματίζουν και την ζωή τους ακόμη για το αν βρίσκονται στο Ζάνζιμπαρ ή στο Παρίσι;
  • Τι δουλειά έχει ένας δημοσιογράφος του Παρισιού, «πόλη της Αμερικής», στο Ζάνζιμπαρ;
  • “Όμως του φούρναρη η γυναίκα αλλάζει δέρμα εφτά χρονιές! Εφτά χρονιές, υπερβολές!"






Ο Γκιγιώμ Απολλιναίρ έγραψε το έργο «Οι Μαστοί του Τειρεσία - δράμα σουρεαλιστικό» (drame surrealiste), στο διάστημα από το 1903 ως το 1917, εισάγοντας έτσι τον όρο σουρεαλισμός. Με τα λόγια του ίδιου : «Το ονόμασα δράμα, που σημαίνει δράση, για να το διαχωρίσω από τις κωμωδίες ηθών, τις δραματικές κωμωδίες και τις ελαφρές κωμωδίες … Σουρεαλιστικό … που προσδιορίζει μια τάση της τέχνης … που, τουλάχιστον, δε χρησιμοποιήθηκε για να εκφράσει κανένα δόγμα, καμιά διαβεβαίωση καλλιτεχνική ή λογοτεχνική. Επιπλέον, μου είναι αδύνατο να αποφασίσω αν αυτό το δράμα είναι σοβαρό ή όχι. Έχει σαν στόχο να προκαλέσει το ενδιαφέρον και να ψυχαγωγήσει. Αυτός είναι και ο στόχος κάθε θεατρικού έργου…Προτίμησα ένα λιγότερο μελαγχολικό τόνο, επειδή δεν πιστεύω πως το θέατρο πρέπει να φέρνει την απελπισία στον καθένα».

Εμπνεόμενος από τον μύθο του μάντη Τειρεσία, χρησιμοποιεί διάφορα γεγονότα, πληροφορίες της εποχής του, με τους φίλους του Πάμπλο Πικάσο, Ζωρζ Μπρακ, Μαξ Ζακόμπ, Ανρί Ματίς, Πωλ Λεωτώ και Αλφρέ Ζαρρύ και τις σχέσεις που είχαν, τα τοποθετεί όλα μαζί σ’ ένα φανταστικό Ζάνζιμπαρ και ανακατεύει την τράπουλα.



Μετά από μια τέτοια εισαγωγή, που μου κάνει ο Τζίμης Κούρτης, ανοίγω την ατζέντα μου και περιμένω να σημειώσω το που και το πότε. Είχα χρόνια να πάω στο θέατρο και πριν από μερικούς μήνες έπεσα πάνω στο «Σεξ και Σαιξπιρ» από καθαρή τύχη. Αλλά είμαι άτυχη γιατί η θεατρική ομάδα ΑΘΕΑΤRΟ κατεβαίνει Αθήνα μόνο για δυο παραστάσεις. συμμετέχοντας έτσι σε δυο φεστιβάλ:

  1. Στο 4ο Pocket Theater Festival, το Σάββατο στις 13/6/2009, 19:30, στο ART HOUSE (Κωνσταντινουπόλεως 46, στο Γκάζι, Μετρό Κεραμεικός).
  2. Στο Athens Fridge Festival, το Σάββατο στις 19/6/2009, 22:30, στο Θέατρο Δίπυλον (Καλογήρου Σαμουήλ και Διπύλου, πλατεία Κουμουνδούρου, Ψυρρή. τηλ. 2103228881 και 2103229771).

Εγώ θα πρέπει να περιμένω, να το ανεβάσουν και Θεσσαλονίκη. Καλή επιτυχία να έχουν τα παιδιά, μια που διαγωνίζονται και στα δυο φεστιβάλ και περιμένω εντυπώσεις από όσους πάνε.

Έχει περισσότερα εδώ...

28.5.09

Love Keywords!!!

Εμπνευσμένη από μια πρόσφατη συζήτηση στο twitter, αλλά και από posts σε blogs που παρακολουθώ, αποφάσισα να γράψω και'γω για τα keywords που οδηγούν στο παρόν blog! Ελπίζω οι συνδαιτυμόνες να μην έχουν πρόβλημα που πήρα αυτή την πρωτοβουλία! Σας αγαπώ όλους γιατί μαζί φτιάξαμε αυτό τον αχταρμά!

Έχει περισσότερα εδώ...

3.5.09

Παιχνίδι στην άκρη της πόλης

Θυμάμαι τότε που συναντιόμαστε με τα παιδιά της γειτονιάς μετά το σχολείο και πηγαίναμε στο σπίτι του Θανάση για παιχνίδι. Μονοκατοικία βλέπεις ο Θανάσης, μονοκατοικία με κήπο. Μη φανταστείς κανέναν κήπο λουστραρισμένο, σενιαρισμένο, από αυτούς που χρειάζεσαι έναν κηπουρό να σου κλαδεύει τους θάμνους κι άλλον έναν να σου γυαλίζει το χαλίκι·

Έχει περισσότερα εδώ...

29.4.09

3rd Photoday Stereosis

Παιχνίδι: Παιδική υπόθεση ή παρεξηγημένη κατάσταση;
Κάποια στιγμή, στη ζωή κάθε ανθρώπου, έρχεται η στιγμή, που καλείται να ενηλικιωθεί. Σύμφωνα με το νόμο αυτό γίνεται στα 18 του χρόνια. Προσωπικά, πιστεύω ότι αυτή η στιγμή, δεν είναι συγκεκριμένη και δεν γίνεται καν αντιληπτή. Είναι μια φάση, που όταν τελειώνει, σε βρίσκει ενήλικο και αναρωτιέσαι τι έχει συμβεί. Σε κάθε άνθρωπο, συμβαίνει διαφορετικά και έχει και διαφορετικά αποτελέσματα. Έχουν προαποφασιστεί κάποιες συνθήκες ή κανόνες συμπεριφοράς, που οφείλει ένας ενήλικας να σέβεται. Το παιχνίδι για παράδειγμα, είναι μια λέξη απόλυτα συνυφασμένη με την παιδική μας ηλικία και δεν είναι απόλυτα αποδεκτό ως συμπεριφορά ενήλικου. Ως παιδιά μπορούμε να παίξουμε ποδόσφαιρο με την παρέα μας. Ως ενήλικες, μπορούμε να παρακολουθήσουμε επαγγελματίες, να παίζουν. Τυχαίο το παράδειγμα, αλλά αν το καλοσκεφτείτε, οι ρόλοι γενικά αλλάζουν.


Φωτογραφία: Η αποτύπωση του διαφορετικού ή έκφραση;
Σε κάθε στιγμή, που διαφέρει από την τυπική καθημερινότητα μας, θα βρεθεί κάποιος, που να θέλει, να έχει «αποδεικτικά» ή «αναμνηστικά» της ιδιαίτερης στιγμής. Θέλουμε να θυμόμαστε για πάντα ό,τι μας έβγαλε από την αδράνεια μας ή την ρουτίνα μας. Και ο πιο αποτελεσματικός τρόπος να το κάνουμε είναι η φωτογραφία. Σε κάθε εκδρομή, εορταστική εκδήλωση, έξοδο ή ειδικό γεγονός θα βρεθεί κάποιος να ευχηθεί, να είχε μια φωτογραφική μηχανή να το απαθανατίσει. Και αν είναι τυχερός, θα βρεθεί μια.


Όταν κάποιος φωτογραφίζει κάτι, χωρίς αυτό να αποτελεί μέρος μιας ιδιαίτερης στιγμής ή χωρίς να καταγράφει κάποιο γεγονός, η φωτογραφία, αποκτά αξία από μόνη της. Αν το αισθητικό αποτέλεσμα, μας ικανοποιεί συνηθίζουμε να την ονομάζουμε και καλλιτεχνική ή τέχνη. Ξεφεύγει από τις ανάγκες της καταγραφής και της ανάμνησης, οπότε και έχει άλλη χρήση.


Τι σχέση έχει η φωτογραφία με το παιχνίδι
Φαινομενικά καμία. Αλλά είναι τρόπος έκφρασης και δημιουργία και λογικά θα υπάρχει κάποιος τρόπος να συνδυαστούν. Μένω χρόνια σε αυτήν την πόλη και όσο και να προσπαθώ, δεν μπορώ να θυμηθώ, αξιόλογες προτάσεις, εκτός από κάποιους διαγωνισμούς, χωρίς ιδιαίτερη διάδραση, που είναι απαραίτητο συστατικό για το παιχνίδι. Μόνη μου ή με την παρέα μου, έχουμε βρει δημιουργικά θέματα να καταπιαστούμε. Προτάσεις από τρίτους, δεν έτυχε να έχουμε. Η πρόταση εδώ έρχεται από τη Stereosis, που έχω ζήσει από κοντά και ξέρω πως ό,τι και να προτείνει θα έχει εξαιρετική επιτυχία. Εξάλλου είναι η 3η χρονιά, που το διοργανώνει και οι δυο προηγούμενες, μπορούν να εγγυηθούν και με το παραπάνω.



Τι είναι η Photoday
Είναι ένα παιχνίδι, που μπορούν να παίξουν, χωρίς ενοχές όλοι οι ενήλικες, που αγαπάνε τη φωτογραφία. Ξεκινάει το πρωί του Σαββάτου 9 Μαϊου και τελειώνει το βράδυ της Κυριακής 10 Μαϊου. Το πρωί του Σαββάτου μαζεύονται όλοι οι συμμετέχοντες, που έχουν φροντίσει να βρουν μια αναλογική φωτογραφική μηχανή (ξέρετε… αυτές που παίρνουν φιλμάκι), στη Stereosis και παίρνουν ένα φιλμάκι 12 στάσεων. Μαζί παίρνουν και τα 4 πρώτα θέματα τους. Έχουν 4 ώρες για να βρουν μια εικόνα για κάθε θέμα και μάλιστα στη σωστή σειρά. Επόμενη συνάντηση σε κάποιο άλλο σημείο, δίνονται τα 4 επόμενα θέματα και όλοι τρέχουν για καλύψουν και πάλι τα θέματα τους. Τελευταία συνάντηση και παράδοση των τελευταίων 4 θεμάτων. Και πάλι ο περιορισμός είναι 4 ώρες. Το βράδυ της ίδιας μέρας, κατάκοποι από το τρέξιμο και την αναζήτηση, παραδίδουν τα φιλμάκια τους για εμφάνιση, στους διοργανωτές. Ξέρω ότι κάποιοι, με πολύ όρεξη, δεν κλείνουν μάτι, για να εμφανιστούν όλα τα φιλμάκια των συμμετεχόντων και να εκτυπωθούν.


Την επόμενη μέρα (Κυριακή πλέον) στήνεται μια ιδιαίτερη έκθεση, που μοιάζει σαν ένα μεγάλο και ατελείωτο κολάζ από φωτογραφίες και οι συμμετέχοντες εμφανίζονται, για να ψηφίσουν. Την καλύτερη φωτογραφία ανά θέμα και την καλύτερη συμμετοχή. Δύσκολα τα πράγματα. Πέρσι, που οι συμμετοχές ξεπέρασαν τις 100, μας πήρε πάνω από ώρα να ψηφίσουμε. Παραδίδοντας τις ψήφους, κάποιοι αναλαμβάνουν το άχαρο ρόλο της άμεσης καταμέτρησης. Το ίδιο βράδυ, θα ανακοινωθούν οι νικητές ανά θέμα και ο μεγάλος νικητής. Δεν ξέρω ποια θα είναι τα βραβεία… Θα τα ανακαλύψετε μόνοι σας!



Θα πας;
Φυσικά. Και όχι μόνο θα πάω αλλά θα σας σύρω και όλους όσους μπορώ εκεί. Γιατί μπορεί να είναι απόλυτα εξαντλητικό και να μην μπορεί κάποιος να περπατήσει μετά από 12 ώρες τρεξίματος και αναζήτησης, αλλά η διαδικασία είναι απλά υπέροχη.

Εγώ δεν είμαι καλός φωτογράφος
Κι εγώ επίσης. Αλλά το θέμα δεν είναι η άρτια, τεχνικά και αισθητικά φωτογραφία, όσο η πρωτότυπη κάλυψη του θέματος. Μάλλον ούτε και αυτό είναι σημαντικό. Το σημαντικό είναι η δημιουργική διαδικασία εύρεσης της κατάλληλης εικόνας. Και ας μην είναι η τέλεια! Και όλοι, επαγγελματίες και μη «παίζουμε» με ίδιους όρους. 12 στάσεις και αναλογική μηχανή.


Ξεχάστε φανταστικά ακριβές φωτογραφικές, που ψήνουν και ελληνικό καφέ και κόβουν το λουκουμάκι σε σχήμα καρδούλας. Αυτές και οι επαγγελματίες, θα τις «παρκάρουν» στο σπίτι τους και θα έρθουν με ότι πιο παλιό και ότι πιο ίδιο για όλους μπορούν. Πέρσι γέλασα πολύ όταν άκουγα επαγγελματίες να παραδέχονται ότι δεν έβρισκαν αναλογική μηχανή στο σπίτι τους και για αυτό και δεν μπορούσαν να συμμετέχουν. Εσείς όλο και κάποιο κειμήλιο θα έχετε σε ξεχασμένο ντουλάπι. Ήρθε η ώρα του.


Τι πρέπει να κάνω;
Να δηλώσετε συμμετοχή (τηλεφωνικά στο 2310250223), να βρείτε μια αναλογική φωτογραφική μηχανή, να βάλετε άνετα παπούτσια και να μαζέψετε όλο το κουράγιο σας. Ο ενθουσιασμός έρχεται μετά!
Σας περιμένω όλους εκεί!

Edit: Όσο γραφόταν αυτό το κείμενο, στηνόταν η σελίδα της photoday.Έγκυρες πηγές με ενημέρωσαν ότι θα είναι σε πλήρη λειτουργία, πολύ σύντομα. Υπομονή! Είναι 4 φανταστικοί άνθρωποι, που παλεύουν να κάνουν ότι δεν θα κατάφερναν 20 ή 30. Περισσότερες πληροφορίες, μέχρι να "ανέβει" η σελίδα.