Είχε περάσει το φθινόπωρο κι ολόκληρος ο χειμώνας χωρίς ν' αξιωθώ να δω την ταινία. Είχε περάσει η άνοιξη (κι αυτή ολόκληρη), μια από τα ίδια. Καλοκαίρι τώρα, ήταν κρίμα να χάσω την ενδεχομένως τελευταία ευκαιρία που μου δινόταν. Η συνταγή είχε ως εξής: βράδυ, καλός καιρός, θερινός κινηματογράφος (με τα απαραίτητα αξεσουάρ: αγιόκλημα, χαλίκι, γάτες), και η ταινία όχι μεταγλωττισμένη (αμήν, Παναγιά μου!). Δεν χρειάστηκε να το σκεφτώ περισσότερο· πήρα τη μεγάλη απόφαση, πήρα την καλή μου διάθεση, και ξεκίνησα για τον κινηματογράφο.
Όταν έφτασα στην είσοδο, χαμογέλασα στο θλιμμένο (έτσι μου φάνηκε) ρομποτάκι της αφίσας, έβγαλα εισιτήριο και πλησίασα τον κύριο-που-ελέγχει-και-σκίζει-το-εισιτήριο-και-μετά-σε-αφήνει-να-περάσεις (γιούπι! πάντα ήθελα να γράψω πολλές λέξεις ενωμένες με παύλες! το έχω δει και το κάνουν σε όλα τα ιν και κουλ και τρέντυ έντυπα!). Εκείνος πήρε το εισιτήριό μου, με κοίταξε και με ρώτησε με ύφος από ειρωνικό ως χλευαστικό (ακόμα δεν έχω αποφασίσει ποιο είναι χειρότερο από τα δύο): «μπα, τι έγινε, ήρθαν τα παιδάκια να δούνε μικυμάου;».
Παύση. Και παύση. Και παύση. Και ξαφνικά ένιωσα παγωνιά.
Μου πέσανε τα μούτρα στο πάτωμα. Το ξέρω πως δεν έπρεπε, αλλά μου πέσανε, δεν πρόλαβα να τα συγκρατήσω.
Όταν ξαναβρήκα την αυτοκυριαρχία μου (καλά, μην το παίρνετε και τοις μετρητοίς), σήκωσα τα μούτρα μου από το πάτωμα, πήρα το σκισμένο εισιτήριο από το σατανικό χέρι τού κυρίου με τις πολλές παύλες και προχώρησα στο χώρο με το αγιόκλημα, το χαλίκι και τις γάτες· και τα πιτσιρίκια, τα αμέτρητα πιτσιρίκια! Γκλουπ! Ήταν κάτι που έπρεπε να το περιμένω, αλλά δεν το είχα σπουδαιολογήσει. Κι όμως, ο κινηματογράφος έμοιαζε με χώρο που είχε καταληφθεί από νηπιαγωγεία και δημοτικά. Ξανά γκλουπ! Άραγε είχε δίκιο ο κύριος με τις πολλές παύλες; Μήπως η συμπεριφορά του δεν ήταν παρά μια έμμεση προειδοποίηση; Τέλος πάντων, τα πιτσιρίκια έτρεχαν πέρα-δώθε (ευτυχώς αργότερα κουράστηκαν και κάθισαν στις θέσεις τους), η προβολή έγινε κανονικά, κι εγώ χάρηκα που επιτέλους είδα την ταινία (αν κι απογοητεύτηκα γιατί κατά τη γνώμη μου δεν ήταν κάτι παραπάνω από ένα μέτριο ρομάντζο).
Όμως ένα αγωνιώδες ερώτημα είχε ριζώσει βαθιά μέσα μου και είμαι σίγουρος ότι αυτό ήταν που με έκανε να μη μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια: Πώς θα τολμούσα να ξαναδώ ταινίες animation σε δημόσιο χώρο, χωρίς να χλευαστώ για την επιλογή μου να δω «μικυμάου»;
Ευτυχώς το ερώτημα απαντήθηκε σύντομα και μπορώ πλέον και κοιμάμαι ήρεμα. Ήρθε λοιπόν η ώρα να ομολογήσω πως, μαζί με πολύ ακόμα κόσμο που χαίρεται όπως κι εγώ παρακολουθώντας αυτά τα «μικυμάου», πέρασα και φέτος μια καταπληκτική εβδομάδα στη μαγεία της σκοτεινής αίθουσας και της μεγάλης οθόνης, επειδή και φέτος έλαβε χώρα το Athens Animation Festival!
Μια στιγμή να μετρήσω λίγο τις ταινίες που προβλήθηκαν· λοιπόν, έχουμε και λέμε:
Το οποίο μάς κάνει, μούμπλεμούμπλε, 205 ταινίες! Εντυπωσιακό νούμερο για να περάσει μια ολόκληρη εβδομάδα ευχάριστα.
Για το ευχάριστο της υπόθεσης όμως, δεν παίζουν ρόλο μόνο οι ταινίες αλλά και ο χώρος στον οποίο προβάλλονται. Έτσι, με αφορμή το φετινό φεστιβάλ γνώρισα το κτίριο της Ταινιοθήκης της Ελλάδος. Οι δυο αίθουσές της στις οποίες έγιναν οι προβολές ήταν ό,τι πιο ταιριαστό σε μέγεθος για το πλήθος του φεστιβαλόφιλου κοινού (όχι όπως κάτι αχανείς κινηματογραφικές αίθουσες στα πρώτα χρόνια του φεστιβάλ), και ό,τι πιο αναπαυτικό για να θελήσει κανείς να μείνει αρκετές ώρες παρακολουθώντας τις ταινίες. Ειδικά η μεγάλη αίθουσα (στην οποία κατά σύμπτωση βρέθηκα τις περισσότερες φορές) απέπνεε μια εντυπωσιακή ζεστασιά που δεν ήθελα να εγκαταλείψω.
Μέσα σε αυτή τη ζεστασιά παρακολούθησα πολλές διαγωνιστικές ταινίες, ένα αφιέρωμα, κι ένα masterclass (όρος που είναι σαν το «καλτ», κολλάει παντού). Δεν θα αναφερθώ αναλυτικά στις ταινίες, αλλά νομίζω πως αξίζουν δυο λόγια για τα υπόλοιπα.
Όπως δήλωσε ο Sam στο αφιέρωμα που διοργάνωσε προς τιμήν του το φεστιβάλ, οι ταινίες του περιλαμβάνουν βία, σεξ, αίμα· ή κάπως έτσι. Συν το χιούμορ, προσθέτω. Την θεματολογία του πάντως την κατανοήσαμε απολύτως παρακολουθώντας έξι ταινίες του (Encarna, Hermetico, Semantica, El ataque de los kriters asesinos, The werepig, Vicenta).
Απλές γραμμές και χιούμορ με ισπανικές ιδιωματικές φράσεις στο Semantica (κρίμα που αναγκαστήκαμε να το παρακολουθήσαμε χωρίς υπότιτλους), κλειστοφοβικό το Hermetico, αποθέωση της πλαστελίνης (clay animation) και της θεματολογίας τού Sam οι υπόλοιπες τέσσερις ταινίες· ταινίες με χιούμορ, με καταπληκτικό σενάριο, με εντυπωσιακή εκτέλεση, και (για να μην ξεχνιόμαστε) με σεξ (βλ. Vicenta) και βία (όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω). Για να μας παρηγορήσουν που δεν είχαμε κι άλλη ταινία τού Sam να δούμε, η ισπανική πρεσβεία κέρναγε ισπανικό κρασί μετά το αφιέρωμα· κάτι ήταν κι αυτό!
Όσον αφορά το masterclass, θεώρησα σκόπιμο να κάνω εντατικά μαθήματα προτού πάω για να μπω στο κλίμα του. Μελέτησα την υπόθεση, έμαθα τους χαρακτήρες, είδα κι ένα επεισόδιο, οπότε ένιωσα πως κατέχοντας τα βασικά θα άξιζε τον κόπο να μάθω ακόμα περισσότερα από τους ίδιους τους δημιουργούς τού «Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος» (για τους φίλους απλώς «Ουκ»).
Έτσι το μεσημέρι της Κυριακής βρέθηκα για άλλη μια φορά στη μεγάλη αίθουσα της Ταινιοθήκης όπου, μετά την προβολή ενός επεισοδίου (για κακή μου τύχη ήταν το επεισόδιο που ήδη είχα δει), οι δημιουργοί του «Ουκ» Γιώργος Φειδάς και Γιάννης Τσιτσώνης προχώρησαν σε μια ενδιαφέρουσα κι ενημερωτική παρουσίαση του δημιουργήματός τους. Οι ενότητες στις οποίες μπορεί πολύ γενικά να θεωρηθεί ότι ήταν χωρισμένη η παρουσίαση αφορούσαν το σενάριο, τον ήχο, τα περί storyboard/ανιματίκ, τα σκηνικά, το μοντάζ του ήχου, την κίνηση, το τελικό μοντάζ των σκηνών. Ακολούθησαν ερωτήσεις από τον κόσμο που βρισκόταν στην αίθουσα, και νομίζω πως όλοι φύγαμε ευχαριστημένοι!
Περνούσαν οι μέρες, περνούσαν κι οι ταινίες, ώσπου κάποτε φτάσαμε στην τελευταία μέρα του φεστιβάλ στην οποία δέσποζε η τελετή λήξης. Η τελετή ξεκίνησε μάλλον επεισοδιακά από τεχνικής πλευράς με μια παράσταση μαριονέτας κατά την οποία το συνεργαζόμενο σύστημα κάμερα-υπολογιστής-προβολικό είχε πεισμώσει κι έκανε τα δικά του, μια προβάλλοντας στην οθόνη την παράσταση και μια χάνοντας το σήμα του αφήνοντας την οθόνη άδεια. Ακολούθησε η ανακοίνωση των βραβείων του φεστιβάλ και η εκδήλωση έκλεισε με την προβολή τριών ταινιών εκτός διαγωνιστικού τμήματος: The renter, Zero, και At the opera. Άλλο ένα φεστιβάλ είχε φτάσει στο τέλος του.
Για την ιστορία, το 1ο βραβείο τού διεθνούς διαγωνιστικού τμήματος απονεμήθηκε στην ταινία The lost thing, ενώ το βραβείο θεατών στην ταινία Vicenta. Αντίστοιχα, στο ελληνικό διαγωνιστικό τμήμα, το 1ο βραβείο απονεμήθηκε στην ταινία Lilly's dress ενώ το βραβείο θεατών στην ταινία History of mankind. Πραγματικά πολύ καλές οι επιλογές, και έχοντας δει πολλές ωραίες ταινίες αυτές τις ημέρες, σκεφτόμουν πόσο δύσκολο θα ήταν να ψηφίσει κανείς για τα βραβεία.
Για να δω τι τραβάει μια κριτική επιτροπή λοιπόν, αποφάσισα να με ταλαιπωρήσω καταρτίζοντας δυο δικές μου μικρές (αυτό ήταν το δύσκολο) λίστες με τις καλύτερες (αν και δεν είμαι καν σίγουρος για το νόημα που δίνω στη λέξη!) εντός διαγωνισμού ταινίες που παρακολούθησα.
Ναι, είναι τα... a1pha awards!
Διεθνές διαγωνιστικό τμήμα
1. The lighthouse
2. The twin girls of sunset street
3. The origin of creatures
4. On the water
5. Precise Peter
Ελληνικό διαγωνιστικό τμήμα
1. Lilly's dress
2. History of mankind
3. Greek side story
Αυτά λοιπόν από το 6οΔιεθνές Φεστιβάλ Animation Αθήνας 2011. Μήπως όμως ξεχάσαμε να αναφέρουμε κάτι; Ναι! Το 7o Athens Animation Festival έχει οριστείγια τις 15-21 Μαρτίου 2012 για τις 1-7 Μαρτίου 2012. Το σημειώνουμε στην ατζέντα μας και ανυπομονούμε για ακόμα μία μαγευτική εβδομάδα!
Όταν έφτασα στην είσοδο, χαμογέλασα στο θλιμμένο (έτσι μου φάνηκε) ρομποτάκι της αφίσας, έβγαλα εισιτήριο και πλησίασα τον κύριο-που-ελέγχει-και-σκίζει-το-εισιτήριο-και-μετά-σε-αφήνει-να-περάσεις (γιούπι! πάντα ήθελα να γράψω πολλές λέξεις ενωμένες με παύλες! το έχω δει και το κάνουν σε όλα τα ιν και κουλ και τρέντυ έντυπα!). Εκείνος πήρε το εισιτήριό μου, με κοίταξε και με ρώτησε με ύφος από ειρωνικό ως χλευαστικό (ακόμα δεν έχω αποφασίσει ποιο είναι χειρότερο από τα δύο): «μπα, τι έγινε, ήρθαν τα παιδάκια να δούνε μικυμάου;».
Παύση. Και παύση. Και παύση. Και ξαφνικά ένιωσα παγωνιά.
Μου πέσανε τα μούτρα στο πάτωμα. Το ξέρω πως δεν έπρεπε, αλλά μου πέσανε, δεν πρόλαβα να τα συγκρατήσω.
Όταν ξαναβρήκα την αυτοκυριαρχία μου (καλά, μην το παίρνετε και τοις μετρητοίς), σήκωσα τα μούτρα μου από το πάτωμα, πήρα το σκισμένο εισιτήριο από το σατανικό χέρι τού κυρίου με τις πολλές παύλες και προχώρησα στο χώρο με το αγιόκλημα, το χαλίκι και τις γάτες· και τα πιτσιρίκια, τα αμέτρητα πιτσιρίκια! Γκλουπ! Ήταν κάτι που έπρεπε να το περιμένω, αλλά δεν το είχα σπουδαιολογήσει. Κι όμως, ο κινηματογράφος έμοιαζε με χώρο που είχε καταληφθεί από νηπιαγωγεία και δημοτικά. Ξανά γκλουπ! Άραγε είχε δίκιο ο κύριος με τις πολλές παύλες; Μήπως η συμπεριφορά του δεν ήταν παρά μια έμμεση προειδοποίηση; Τέλος πάντων, τα πιτσιρίκια έτρεχαν πέρα-δώθε (ευτυχώς αργότερα κουράστηκαν και κάθισαν στις θέσεις τους), η προβολή έγινε κανονικά, κι εγώ χάρηκα που επιτέλους είδα την ταινία (αν κι απογοητεύτηκα γιατί κατά τη γνώμη μου δεν ήταν κάτι παραπάνω από ένα μέτριο ρομάντζο).
Όμως ένα αγωνιώδες ερώτημα είχε ριζώσει βαθιά μέσα μου και είμαι σίγουρος ότι αυτό ήταν που με έκανε να μη μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια: Πώς θα τολμούσα να ξαναδώ ταινίες animation σε δημόσιο χώρο, χωρίς να χλευαστώ για την επιλογή μου να δω «μικυμάου»;
Ευτυχώς το ερώτημα απαντήθηκε σύντομα και μπορώ πλέον και κοιμάμαι ήρεμα. Ήρθε λοιπόν η ώρα να ομολογήσω πως, μαζί με πολύ ακόμα κόσμο που χαίρεται όπως κι εγώ παρακολουθώντας αυτά τα «μικυμάου», πέρασα και φέτος μια καταπληκτική εβδομάδα στη μαγεία της σκοτεινής αίθουσας και της μεγάλης οθόνης, επειδή και φέτος έλαβε χώρα το Athens Animation Festival!
Μια στιγμή να μετρήσω λίγο τις ταινίες που προβλήθηκαν· λοιπόν, έχουμε και λέμε:
- Ταίνιες για παιδιά (εννοεί μικρά ανθρωπάκια, πρωινές προβολές για σχολεία): 2
- Συλλογή ταινιών του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ: 19
- Πανόραμα: 22
- China International Cartoon & Animation Film Festival: 4
- Διεθνές διαγωνιστικό τμήμα σπουδαστικών ταινιών (Προγράμματα 1 και 2): 36
- Διεθνές διαγωνιστικό τμήμα (Προγράμματα 1, 2, 3, 4, 5, και 6): 89
- Ελληνικό διαγωνιστικό τμήμα: 23
- Αφιέρωμα στον Sam: 6
- Ταινίες στην τελετή λήξης: 3
Το οποίο μάς κάνει, μούμπλεμούμπλε, 205 ταινίες! Εντυπωσιακό νούμερο για να περάσει μια ολόκληρη εβδομάδα ευχάριστα.
Για το ευχάριστο της υπόθεσης όμως, δεν παίζουν ρόλο μόνο οι ταινίες αλλά και ο χώρος στον οποίο προβάλλονται. Έτσι, με αφορμή το φετινό φεστιβάλ γνώρισα το κτίριο της Ταινιοθήκης της Ελλάδος. Οι δυο αίθουσές της στις οποίες έγιναν οι προβολές ήταν ό,τι πιο ταιριαστό σε μέγεθος για το πλήθος του φεστιβαλόφιλου κοινού (όχι όπως κάτι αχανείς κινηματογραφικές αίθουσες στα πρώτα χρόνια του φεστιβάλ), και ό,τι πιο αναπαυτικό για να θελήσει κανείς να μείνει αρκετές ώρες παρακολουθώντας τις ταινίες. Ειδικά η μεγάλη αίθουσα (στην οποία κατά σύμπτωση βρέθηκα τις περισσότερες φορές) απέπνεε μια εντυπωσιακή ζεστασιά που δεν ήθελα να εγκαταλείψω.
Μέσα σε αυτή τη ζεστασιά παρακολούθησα πολλές διαγωνιστικές ταινίες, ένα αφιέρωμα, κι ένα masterclass (όρος που είναι σαν το «καλτ», κολλάει παντού). Δεν θα αναφερθώ αναλυτικά στις ταινίες, αλλά νομίζω πως αξίζουν δυο λόγια για τα υπόλοιπα.
Όπως δήλωσε ο Sam στο αφιέρωμα που διοργάνωσε προς τιμήν του το φεστιβάλ, οι ταινίες του περιλαμβάνουν βία, σεξ, αίμα· ή κάπως έτσι. Συν το χιούμορ, προσθέτω. Την θεματολογία του πάντως την κατανοήσαμε απολύτως παρακολουθώντας έξι ταινίες του (Encarna, Hermetico, Semantica, El ataque de los kriters asesinos, The werepig, Vicenta).
Απλές γραμμές και χιούμορ με ισπανικές ιδιωματικές φράσεις στο Semantica (κρίμα που αναγκαστήκαμε να το παρακολουθήσαμε χωρίς υπότιτλους), κλειστοφοβικό το Hermetico, αποθέωση της πλαστελίνης (clay animation) και της θεματολογίας τού Sam οι υπόλοιπες τέσσερις ταινίες· ταινίες με χιούμορ, με καταπληκτικό σενάριο, με εντυπωσιακή εκτέλεση, και (για να μην ξεχνιόμαστε) με σεξ (βλ. Vicenta) και βία (όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω). Για να μας παρηγορήσουν που δεν είχαμε κι άλλη ταινία τού Sam να δούμε, η ισπανική πρεσβεία κέρναγε ισπανικό κρασί μετά το αφιέρωμα· κάτι ήταν κι αυτό!
Όσον αφορά το masterclass, θεώρησα σκόπιμο να κάνω εντατικά μαθήματα προτού πάω για να μπω στο κλίμα του. Μελέτησα την υπόθεση, έμαθα τους χαρακτήρες, είδα κι ένα επεισόδιο, οπότε ένιωσα πως κατέχοντας τα βασικά θα άξιζε τον κόπο να μάθω ακόμα περισσότερα από τους ίδιους τους δημιουργούς τού «Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος» (για τους φίλους απλώς «Ουκ»).
Έτσι το μεσημέρι της Κυριακής βρέθηκα για άλλη μια φορά στη μεγάλη αίθουσα της Ταινιοθήκης όπου, μετά την προβολή ενός επεισοδίου (για κακή μου τύχη ήταν το επεισόδιο που ήδη είχα δει), οι δημιουργοί του «Ουκ» Γιώργος Φειδάς και Γιάννης Τσιτσώνης προχώρησαν σε μια ενδιαφέρουσα κι ενημερωτική παρουσίαση του δημιουργήματός τους. Οι ενότητες στις οποίες μπορεί πολύ γενικά να θεωρηθεί ότι ήταν χωρισμένη η παρουσίαση αφορούσαν το σενάριο, τον ήχο, τα περί storyboard/ανιματίκ, τα σκηνικά, το μοντάζ του ήχου, την κίνηση, το τελικό μοντάζ των σκηνών. Ακολούθησαν ερωτήσεις από τον κόσμο που βρισκόταν στην αίθουσα, και νομίζω πως όλοι φύγαμε ευχαριστημένοι!
Περνούσαν οι μέρες, περνούσαν κι οι ταινίες, ώσπου κάποτε φτάσαμε στην τελευταία μέρα του φεστιβάλ στην οποία δέσποζε η τελετή λήξης. Η τελετή ξεκίνησε μάλλον επεισοδιακά από τεχνικής πλευράς με μια παράσταση μαριονέτας κατά την οποία το συνεργαζόμενο σύστημα κάμερα-υπολογιστής-προβολικό είχε πεισμώσει κι έκανε τα δικά του, μια προβάλλοντας στην οθόνη την παράσταση και μια χάνοντας το σήμα του αφήνοντας την οθόνη άδεια. Ακολούθησε η ανακοίνωση των βραβείων του φεστιβάλ και η εκδήλωση έκλεισε με την προβολή τριών ταινιών εκτός διαγωνιστικού τμήματος: The renter, Zero, και At the opera. Άλλο ένα φεστιβάλ είχε φτάσει στο τέλος του.
Για την ιστορία, το 1ο βραβείο τού διεθνούς διαγωνιστικού τμήματος απονεμήθηκε στην ταινία The lost thing, ενώ το βραβείο θεατών στην ταινία Vicenta. Αντίστοιχα, στο ελληνικό διαγωνιστικό τμήμα, το 1ο βραβείο απονεμήθηκε στην ταινία Lilly's dress ενώ το βραβείο θεατών στην ταινία History of mankind. Πραγματικά πολύ καλές οι επιλογές, και έχοντας δει πολλές ωραίες ταινίες αυτές τις ημέρες, σκεφτόμουν πόσο δύσκολο θα ήταν να ψηφίσει κανείς για τα βραβεία.
Για να δω τι τραβάει μια κριτική επιτροπή λοιπόν, αποφάσισα να με ταλαιπωρήσω καταρτίζοντας δυο δικές μου μικρές (αυτό ήταν το δύσκολο) λίστες με τις καλύτερες (αν και δεν είμαι καν σίγουρος για το νόημα που δίνω στη λέξη!) εντός διαγωνισμού ταινίες που παρακολούθησα.
Ναι, είναι τα... a1pha awards!
Διεθνές διαγωνιστικό τμήμα
1. The lighthouse
2. The twin girls of sunset street
3. The origin of creatures
4. On the water
5. Precise Peter
Ελληνικό διαγωνιστικό τμήμα
1. Lilly's dress
2. History of mankind
3. Greek side story
Αυτά λοιπόν από το 6οΔιεθνές Φεστιβάλ Animation Αθήνας 2011. Μήπως όμως ξεχάσαμε να αναφέρουμε κάτι; Ναι! Το 7o Athens Animation Festival έχει οριστεί
Υ.Γ.: Σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση, το Athens Animation Festival 2011 θα ταξίδευε στην Ελλάδα. Ειδικότερα, ο τίτλος που συνόδευε το πρόγραμμα του «ταξιδιού» στη Θεσσαλονίκη ήταν «Best of 6th Animfest». Δυστυχώς, μόνο παραπλανητικό θα μπορούσα να χαρακτηρίσω τον τίτλο για ένα πρόγραμμα που τα κοινά του με τη διοργάνωση της Αθήνας ήταν το αφιέρωμα στο Sam, κάποια επεισόδια του «Ουκ» και κάποιες ταινίες από την τελετή λήξης (προτού μάλιστα προβληθούν στην Αθήνα), αλλά δεν περιλάμβανε ούτε μία αμιγώς διαγωνιστική ταινία, από οποιοδήποτε διαγωνιστικό τμήμα! Κατά τα λοιπά, το υπόλοιπο πρόγραμμα φανέρωνε απελπιστικά πόσο συμμετείχε στη διοργάνωση το Goethe-Institut Griechenland.
Υ.Γ.2: Σύμφωνα με ανταποκρίσεις του δημοσιογραφικού επιτελείου του biographix από τη Θεσσαλονίκη, η προβολή της καταπληκτικής ταινίας Zero έγινε με κατεστραμμένο ήχο (άρα χάθηκε η αφήγηση που υπήρχε στην ταινία!) και χωρίς υπότιτλους. Λίγο κρίμα για το «Best of 6th Animfest».
Υ.Γ.3: Πολύ βολικό και συμφέρον το ημερήσιο εισιτήριο. Φροντίστε να έχετε κάνει με προσοχή τον προγραμματισμό σας και προσπαθήστε να το εκμεταλλευτείτε.
Υ.Γ.4: Είναι πάρα πολύ άκομψο να προωθείται το φεστιβάλ συνοδευόμενο από στιγμιότυπα της ταινίας Vicenta, όταν αυτή η ταινία συμμετέχει ταυτόχρονα στο διεθνές διαγωνιστικό τμήμα.
Υ.Γ.5: Πόσο θα 'θελα το βραβείο να θύμιζε χαρακτήρα animation και να ταίριαζε με τη διοργάνωση. Μου φάνηκε υπερβολικά σοβαροφανές και άκρως αταίριαστο.
Υ.Γ.6: Το είπαμε όμως ότι παρ'όλ'αυτά ανυπομονώ για το Athens Animation Festival 2012, ε;
Υ.Γ.2: Σύμφωνα με ανταποκρίσεις του δημοσιογραφικού επιτελείου του biographix από τη Θεσσαλονίκη, η προβολή της καταπληκτικής ταινίας Zero έγινε με κατεστραμμένο ήχο (άρα χάθηκε η αφήγηση που υπήρχε στην ταινία!) και χωρίς υπότιτλους. Λίγο κρίμα για το «Best of 6th Animfest».
Υ.Γ.3: Πολύ βολικό και συμφέρον το ημερήσιο εισιτήριο. Φροντίστε να έχετε κάνει με προσοχή τον προγραμματισμό σας και προσπαθήστε να το εκμεταλλευτείτε.
Υ.Γ.4: Είναι πάρα πολύ άκομψο να προωθείται το φεστιβάλ συνοδευόμενο από στιγμιότυπα της ταινίας Vicenta, όταν αυτή η ταινία συμμετέχει ταυτόχρονα στο διεθνές διαγωνιστικό τμήμα.
Υ.Γ.5: Πόσο θα 'θελα το βραβείο να θύμιζε χαρακτήρα animation και να ταίριαζε με τη διοργάνωση. Μου φάνηκε υπερβολικά σοβαροφανές και άκρως αταίριαστο.
Υ.Γ.6: Το είπαμε όμως ότι παρ'όλ'αυτά ανυπομονώ για το Athens Animation Festival 2012, ε;
Από δω κι από κει...
- Τι είναι τελικά αυτό το animation;
- Ρίξτε μια ματιά στο vimeo album στο οποίο προσπάθησα να συγκεντρώσω ταινίες και αποσπάσματα από το Athens Animation Festival 2011 (προφανώς μπορείτε να βρείτε και σε άλλα site, αλλά αυτό τον καιρό έπαιζα με το vimeo).
- Μήπως σκέφτεστε την υποβολή ταινίας σας στο Athens Animation Festival 2012;
- Εκτός από αριθμομηχανή, έχει κι άλλα κόλπα η αναζήτηση στο google;
