cubescape

Ένα από τα πράγματα που με γοήτευσαν στον παγκόσμιο ιστό ήταν οι πειραματισμοί. Βρήκα πολλές φορές ανθρώπους έτοιμους να μοιραστούν τις ιδέες τους, να καλέσουν σε σχολιασμό και να παίξουν.
Έναν τέτοιο πειραματισμό θέλω να σας δείξω σήμερα. Τον βρήκα στο σάιτ του Cameron Adams γνωστού και ως The man in blue. Αυτός ο κύριος λοιπόν, με τη βοήθεια της jquery που είναι μια javascript βιβλιοθήκη και φυσικά της φαντασίας του, έφτιαξε ένα σχεδιαστήριο με χρωματιστά τουβλάκια και μας καλεί να υλοποιήσουμε εκεί τα σχέδιά μας.


Η λειτουργία του cubescape είναι πολύ απλή. Μπαίνετε στη σελίδα κι αρχίζετε να βάζετε τουβλάκια στο πλέγμα. Επιτρέπονται οι εναλλαγές χρωμάτων, το να βάζει κανείς τουβλάκια πάνω στα προηγούμενα, να σβήνει ό,τι δεν του πάει (με τη βοήθεια μιας βόμβας, παρακαλώ!), να χρησιμοποιεί "αόρατα" τουβλάκια για στηριξη και γενικά ό,τι ξεχαρμανιάζει το αρχιτεκτονικό ή σχεδιαστικό μας απωθημένο. Η κίνηση των κύβων είναι πολύ όμορφη και μπορείτε να δείτε τις (animated) δημιουργίες των προηγούμενων καθώς και να απαθανατίσετε αν θέλετε τις δικές σας στην gallery των δημοφιλών.

Μπορείτε να φτιάξετε το αγαπημένο σας παιχνίδι,

το λογότυπό σας σε τρισδιάστατη μορφή,

το χόμπι σας,

τον νταλκά σας,

το ζωάκι σας,

κάτι εντυπωσιακό,

ή πολύχρωμο,

ή και χρήσιμο, αν θέλετε να περάσετε πάνω από τον Ειρηνικό προς το Σαν Φρανσίσκο!

Άντε, τι θα γίνει, δεν θα πάτε να δοκιμάσετε τις δυνάμεις σας;


Υ.Γ. Το σάιτ το πρωτοανακάλυψα χάρη σε μια αναφορά του πολύ αξιόλογου The portrait of a geek, ο οποίος βέβαια το ανέφερε ως πατράδειγμα δυνατοτήτων της jQuery, αλλά όλοι φυσικά κόλλησαν με τα τουβλάκια :-Ρ...

Έχει περισσότερα εδώ...

Αυτό ήταν όλο! Κλείστε το...

"Μικρός" απολογισμός για το 49ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

Άργησα, κάπως να κάνω post για το Φεστιβάλ, γιατί ήθελα να μελετήσω προσεκτικά τα όσα γράφτηκαν κατά τη διάρκεια και με το κλείσιμο του Φεστιβάλ. Τόσο από τα «επίσημα» ΜΜΕ, όσο και από bloggers, που ήταν εκεί, έζησαν την εμπειρία και κυρίως από bloggers, που έχουν και «προϋπηρεσία» στο Φεστιβάλ. Ξεκίνησα να γράφω ένα κείμενο, αυστηρό, αντικειμενικό και δίκαιο, τόσο για το Φεστιβάλ, όσο και για το κοινό του. Αλλά δεν είμαι δημοσιογράφος, δεν είμαι παράγοντας, δεν είμαι συντελεστής. Δεν είμαι κάποιος, που συνδέομαι οικονομικά ή κοινωνικά ή επαγγελματικά με το Φεστιβάλ. Είμαι μια απλή θεατής από το 1998 και πηγαίνω για τους δικούς μου λόγους. Και για αυτούς θα γράψω.

Ακολουθεί, μεγάλο, υποκειμενικό, παιδικής αφέλειας και γεμάτο spoiler κείμενο… Παρακαλώ οι γκρινιάρηδες και οι επαγγελματίες του χώρου, όπως αποχωρήσουν…

Όταν άρχισα να μελετάω το πρόγραμμα, τολμώ να πω ότι αγχώθηκα κάπως, όπως κάθε χρονιά. Έχοντας στο αρχικό πλάνο 7 σταθερές αίθουσες, με πρώτη προβολή κατά τις 11:00 το πρωί και τελευταία στις 24:00, αλλά και οι 2 επιπλέον αίθουσες, για 10 μέρες, είναι πραγματικά αυτό, που το cinemainfo.gr, ονομάζει εύγλωττα “γιγαντισμός”. Είναι πραγματικά αδύνατο, να καταφέρει κάποιος, να τα παρακολουθήσει όλα. Ακόμα, και αν πάρει άδεια από την εργασία του, όπως πολλοί ή ακόμα και αν είναι φοιτητής, όπως ακόμα περισσότεροι. Αλλά, με έπιασε μια απίστευτη «λαιμαργία», όπως κάθε χρόνο, να προλάβω, όσα περισσότερα μπορώ. Αυτό, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, ως καταναλωτική μανία, ως προσπάθεια «απόσβεσης» του κόστους της κάρτας ή και ως μαραθώνιος.

Ποσότητα ή ποιότητα; Στην ποσότητα χάνεται η ποιότητα; Η ποιότητα σημαίνει και μειωμένη ποσότητα; Πως ορίζεται η ποιότητα; Τα ερωτήματα αυτά, που τα θεωρώ απόλυτα σεβαστά, με αφήνουν παντελώς αδιάφορη αναφορικά με τις ταινίες, που προβάλλονται στο Φεστιβάλ.

Αυτό, που με γοητεύει, είναι η διαφορετικότητα. Άλλοι επιλέγουν τις ταινίες, με βάση κριτικές, άλλων. Άλλοι δέχονται ως μέτρο ποιότητας, τα βραβεία των ταινιών. Και εγώ παίρνω το πρόγραμμα, ακούω προσεκτικά όλες τις προτάσεις και προσπαθώ να δω όσο το δυνατό, πιο διαφορετικές ταινίες. Διαφορετικές στη γλώσσα, στην χώρα προέλευσης, στο είδος, στο θέμα. Νιώθω αποδέκτης, απίστευτης ποσότητας, διαφορετικότητας και έρχομαι πιο κοντά, σε ανθρώπους, που δεν ήξερα καν ότι υπάρχουν, σε καταστάσεις, που δεν θα ζήσω, σε νοοτροπίες, που δεν θα κατανοήσω, σε εικόνες, που δεν θα δω. Είναι ένα μεγάλο και ιδιαίτερο ταξίδι, σε απίστευτα πολλές γωνιές της γης και με συνεπιβάτες, τους πιο διαφορετικούς, από εμένα ανθρώπους.

Την Παρασκευή, κοιτούσα διαρκώς το ρολόι και περίμενα να πάει 4:31, για να σχολάσω και να φύγω τρέχοντας, για το λιμάνι και την πρώτη μου προβολή. Αγχωμένη και με την γλώσσα έξω, από το τρέξιμο, μόλις κάθισα στην αναπαυτική θέση της Φρίντα Λιάππα, μπήκε τρέχοντας μια κοπελίτσα, με μεγάλα και διαπεραστικά μάτια, που προσπαθούσε με νύχια και με δόντια (στην κυριολεξία) να μην απολυθεί. Την έδιωχναν και εκείνη δεν ήθελε καν να φύγει από το χώρο. Την πήρα και εγώ στο κατόπι, για να καταλάβω, γιατί παθιάζεται έτσι, για μια δουλειά και υπέθεσα, ότι είχε κάποιο σοβαρό οικονομικό πρόβλημα. Δυσκολεύτηκα αλλά κατάλαβα, ότι ενώ για πολλούς η δουλειά είναι βιοποριστικό ζήτημα, για εκείνη, ήταν το εισιτήριό της για το «λεωφορείο», με τους «φυσιολογικούς» ανθρώπους.

Όταν κουράστηκα, να την κυνηγάω αλλά και εκείνη να τρέχει, βρήκα ένα καράβι, που είχε αράξει εκεί κοντά και είπα να μπω λιγάκι, να ηρεμήσω. Συνάντησα έναν τελειωμένο τύπο, που αποφάσισε να επισκεφτεί τη μάνα του, μετά από 20 χρόνια στα καράβια. Το ήθελε και δεν το ήθελε και με ταλαιπώρησε λιγάκι γιατί το σκεφτόταν πολύ. Άμα, την πήρε την απόφαση, πήγε για να ησυχάσω και εγώ, και η μάνα του, ούτε που τον θυμόταν. Αλλά κατάλαβα, ότι οι ναυτικοί έχουν πολύ ελεύθερο χρόνο και εκπαιδεύονται, στο να τα κάνουν όλα αργά. 20 χρόνια δεν το λες γρήγορα…

Κάπως κουρασμένη και απογοητευμένη, έφυγα από το λιμάνι και πήγα στο αεροδρόμιο. Να αλλάξω μέσο. Εκεί βρήκα μια πολύ περίεργη και χλωμή οικογένεια, που περίμενε την άφιξη ενός χαμένου γιου. Και όπως μαζεύτηκαν όλοι μαζί, είχαν πολλά να πουν και έφυγα για να μην ενοχλήσω. Οικογενειακά θέματα…

Μάλλον με πήρε ο ύπνος και ξύπνησα σε ένα βανάκι, γεμάτο λαθρομετανάστες, που είχαν αφήσει τα πάντα πίσω στην χώρα τους, για μια καλύτερη ζωή. Ο οδηγός και ο συνοδηγός, ένα αγόρι ούτε 15 χρονών, με εκμεταλλεύτηκαν, που δεν μιλούσα τη γλώσσα τους, με χτύπησαν, που δεν είχα αρκετά χρήματα, για να τους πληρώσω και με έκλεισαν σε μια τρώγλη. Στο διπλανό δωμάτιο, μια αφρικανή, με το μωρό της, μονίμως στην πλάτη, έχασε τον άντρα της, τον μοναδικό άνθρωπο της και πήρε τους δρόμους να τον βρει. Την ακολούθησα για να την βοηθήσω και την είδα να κρύβεται κάτω από μια αερογέφυρα, για να ξαποστάσει και κάτι «λευκούς», να ουρούν από πάνω, από την αερογέφυρα, πάνω της. Το δέρμα μου έχει το ίδιο χρώμα, με εκείνους και αυτό μόνο αρκεί, για να μη θέλει τη βοήθεια μου.

Έφυγα ντροπιασμένη και περπάτησα αρκετά, μέχρι που βρέθηκα σε μια φτωχογειτονιά, γεμάτη πιτσιρίκια, που έπαιζαν μπάλα. Έπαιξα και εγώ λιγάκι μαζί τους και γέλασα με τα πειράγματα τους. «Δεν σε θέλει η μπάλα ρε κοπελιά. Άντε πάνε να γίνεις γκαρσόνα». Και πριν προλάβω να διαμαρτυρηθώ, με πλησίασε μια ανέκφραστη κοπελιά και μου είπε «Ότι και να γίνεις, θα είσαι καλύτερα από εμένα» και έφυγε για να επιστρέψει σπίτι της. Κρυφοκοίταξα από το παράθυρό της αλλά δεν μπόρεσα να καταλάβω, γιατί τελικά έμεινε.

Αργότερα, τα ήπιαμε σε ένα μπαράκι, με δυο στρατιώτες, του ισραηλινού στρατού, από τον πρώτο πόλεμο στο Λίβανο, στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Μου είπαν για τους εφιάλτες τους και είδα και το γιατί επέλεξαν να μην θυμούνται. Σπάραξα όταν κατάλαβα και ήθελα να γυρίσω σπίτι και να κοιμηθώ για να ξεχάσω και εγώ.

Τραγούδησα με τον Μπάρι. Έψαξα τον Γολιάθ. Θαύμασα τον Ράντυ και ήθελα να είναι εκεί και η Κάσιντι. Έγινα το πιθήκι με τα κλειστά μάτια, το ροζ κοτοπουλάκι του Jay, φίλη της Σοράγιας. Όποτε με πλησίαζε η Ελεονόρ, σφιχταγκάλιαζα την τσάντα μου. Ταυτίστηκα με τον Αχμέτ και γνώρισα τη Στέλλα. Και μου χαμογέλασε. Και ήταν το πιο αληθινό χαμόγελο, που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Και ναι, θα ήθελα το Φεστιβάλ, να γίνει καλύτερο και καλύτερο και καλύτερο. Θα ήθελα:
- Περισσότερες και καλύτερες αίθουσες.

- Φθηνότερο εισιτήριο και οικονομικότερες κάρτες.

- Περισσότερες, δωρεάν προβολές.

- Έντυπο υλικό από νωρίς και όχι τελευταία στιγμή.

- Φθηνότερο και καλύτερο καφέ στα κυλικεία του λιμανιού.

- Περισσότερους επισκέπτες, κυρίως από τη Θεσσαλονίκη αλλά και από άλλες πόλεις και χώρες.

- Μεγαλύτερη και καλύτερη προβολή.

- Πρόσβαση σε όλους του χώρους του Φεστιβάλ.

- Περισσότερες μέρες.

Και θέλω ανθρώπους δεκτικούς στη διαφορετικότητα. Που να θέλουν να έρθουν, όχι για να δουν μια «καλή» ταινία, από έναν «αναγνωρισμένο» σκηνοθέτη και με «γνωστούς» ηθοποιούς και με «πολλά» βραβεία. Να έρθουν «ανοιχτοί» σε όλα τα ερεθίσματα και να φύγουν διαφορετικοί και όχι καλύτεροι.

Για εμένα, το Φεστιβάλ, για ακόμα μια φορά, ήταν ο Αμπού Ραέντ μου. Με «ταξίδεψε» και ας μην ήταν πραγματικός πιλότος.

Έχει περισσότερα εδώ...

Αυτό ήταν όλο! Κλείστε το...

Έχεις γράμμα!

Η αλληλογραφία είναι το πιο αρχαίο μου χόμπι, πιο αρχαίο κι απ' το πιάνο. Πιάνο ξεκίνησα στα 7. Το πρώτο μου γράμμα το έγραψα στα 6, κι απευθυνόταν σε μια φίλη μου από την Αθήνα, με την οποία βρισκόμασταν "στο χωριό μου" κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών μας διακοπών. Στην Ελλάδα οι φιλίες μέσω αλληλογραφίας ποτέ δεν υπήρξαν τόσο διαδεδομένες όσο στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης. Εύκολα χαθήκαμε με τη φίλη μου, εξίσου εύκολα χάθηκα και με τους επόμενους φίλους μου "δι' αλληλογραφίας" από την Ελλάδα. Ωστόσο με την έναρξη της εφηβείας η δραστηριότητά μου επεκτάθηκε και στο εξωτερικό. Η πρώτη μου φίλη εκτός Ελλάδας ήταν η Τούουλι από τη Βάσα της Φινλανδίας. Πρόσφατα ξαναβρεθήκαμε στο Facebook. Η δεύτερη ήταν η Τζάκο από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Πάνε χρόνια από τότε που είχα τελευταία φορά νέα της, αλλά ελπίζω ότι σύντομα το διαδίκτυο θα μπορέσει να με ξανασυνδέσει και μ' αυτήν.

Σύντομα οι φίλες και οι φίλοι μου από το εξωτερικό, από κάθε μεριά του πλανήτη, πλήθυναν. Αυτή τη στιγμή αλληλογραφώ με πάνω από είκοσι άτομα, κάποια από τα οποία τα γνωρίζω πάνω από τη μισή μας ζωή... Γνωρίζω τα πάντα για τις φιλίες και τις εμπειρίες τους στην εφηβεία, γνωρίζω γι το πρώτο τους φιλί και την πρώτη τους σχέση, γνωρίζω πράγματα τα οποία οι τωρινοί τους σύντροφοι πιθανόν να αγνοούν, πράγματα που ενδεχομένως τα παιδιά τους ποτέ να μη μάθουν. Και τα κρατάω όλα μαζί μου, γραμμένα με μολύβι και χαρτί, μέσα στιυς φακέλους τους, διατηρημένα με τις ξεχωριστές τους μουτζουρίτσες, τα δειλά ορνιθοσκαλίσματα, τις ξεχωριστές τους μυρωδιές, τις ζωγραφιές, τις φωτογραφίες... Και κάπου εκεί έξω ξέρω πως σημαντικά κομμάτια της ζωής μου είναι διασκορπισμένα στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, φυλαγμένα με αγάπη μέσα σε ντοσιέ και κουτιά από ανθρώπους που σήμερα με γνωρίζουν καλύτερα απ' τους περισσότερους ανθρώπους που συναναστρέφομαι στην καθημερινή μου ζωή...

Με το πέρασμα του χρόνου κατάφερα να συναντηθώ με πέντε από τους πολύτιμούς μου "φίλους στα τυφλά", και συνεχίζουμε ακόμα όλοι να κηνυγάμε κάθε ευκαιρία που μπορεί να μας φέρει πρόσωπο με πρόσωπο. Οι περισσότεροι, αν και από διαφορετικές χώρες, γνωρίζονται και μεταξύ τους. Είμαστε μια μεγάλη παρέα που δε βιάζεται αρκετά ώστε να αντικαταστήσει το χαρτί αλληλογραφίας με το Outlook Express, αλλά δε χορταίνει να μοιράζεται και να δένεται μέσα από συνδεδεμένες προσωπικές σελίδες και ιστολόγια, μέσα από sms και μέσω messenger... Και είμαστε αποφασισμένοι, αφού φτάσαμε ως εδώ, να συνεχίσουμε την αρχαία μας παράδοση μέχρι το τέλος, μέχρι ο χρόνος να σημειώσει την πρώτη του νίκη, είτε απέναντί μας είτε απέναντι στα γραμματόσημα -- οποιοδήποτε από τα δύο συμβεί πρώτο. Κι ο λόγος που αντέχουμε και θα συνεχίσουμε να αντέχουμε είναι επειδή όταν χτίσαμε αυτήν την παρέα, δεν υπήρχε messenger, δεν υπήρχε email, δεν υπήρχε ICQ ή Facebook ή Blogger... Το χτίσιμο χρειάστηκε κόπο και χρόνο, κι επιλέξαμε να ασχοληθούμε μαζί του επειδή πραγματικά το θέλαμε κι επειδή πιστεύαμε ο ένας στον άλλο.

Η αλληλογραφία στις μέρες μας θεωρείται πασέ. Είναι χόμπι προς εξαφάνιση. Η εξιστόρηση της προσωπικής μου εμπειρίες που θέλησα να μοιραστώ μαζί σας σήμερα καταδεικνύει και τους λόγους για τους οποίους την έχει κατατροπώσει το διαδίκτυο. Ποτέ κανείς μας δεν πρόκειται να το απορρίψει το διαδίκτυο ως μαζικό, επιφανειακό και ψεύτικο. Οι άνθρωποι είναι αυτοί που καθορίζουν την ποιότητα των σχέσεων και την ανθεκτικότητα της μεταξύ τους φιλίας. Είναι γεγονός όμως ότι όσο πιο εύκολο και γρήγορο γίνεται κάτι, τόσο περισσότερη από την αξία και τη μαγεία του κατακρημνίζεται μέσα μας. Για μας τους λίγους εναπομείναντες "penpals" κανένα "wink", κανένα "smiley", καμιά "blog-entry" και κανένα "pm" δεν μπορεί να ανταγωνιστεί σε οικειότητα και αμεσότητα την αναγνώριση της ταυτότητας του φίλου σου απλά και μόνο από τον τρόπο που γράφει το όνομά σου στην πρόσοψη ενός φακέλου, και της ποιότητας των νέων του από τις μικροαλλοιώσεις του γραφικού του χαρακτήρα, πριν ακόμα πιάσεις το χαρτοκόπτη και χωρίς την παρουσία subject και συνημμένων...

Έχει περισσότερα εδώ...

Αυτό ήταν όλο! Κλείστε το...

Είναι αυτός πολιτισμός?

Edit: Επειδή η mafalda είχε δίκιο ότι η αρχική μου ανάρτηση ήταν λειψή, αποφάσισα να περιλάβω κομμάτια από τα σχόλιά μου για να γίνει πιο σαφής.

Αν και όλοι παθαίνουν παράκρουση με το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης είναι το σημαντικότερο πολιτισμικό δρώμενο της πόλης και κάθε χρόνο έχει πληθώρα φανατικών οπαδών και υποστηρικτών, ανάμεσά τους και πολλοί από τους συγγραφείς και αναγνώστες του Biographix, το φετινό Φεστιβάλ μου άφησε μια πικρή αίσθηση.

Προσωπικά πιστεύω ότι αυτό που με εκφράζει φέτος καλύτερα από όλα σχετικά με το φεστιβάλ, είναι η παρακάτω φωτογραφία από αυτοκόλλητο που βρήκα στους χώρους του φεστιβάλ.

Θα αναφέρω στη συνέχεια τους λόγους που συμφωνώ με το αυτοκόλλητο.

Πρίν από περίπου 10 μέρες είδαμε στο Ολύμπιον, στο χώρο δηλαδή του φεστιβάλ το "Βίκυ-Χριστίνα-Βαρκελώνη", την τελευαία ταινία του Woody Allen, ενός από τους πλέον καταξιωμένους καλλιτέχνες, στην τιμή των 6€. Γιατί το φεστιβάλ, που είναι και επιδοτούμενο από το Υπουργείο Πολιτισμού έχει ακριβότερο εισητήριο? Δεν είναι δυνατόν μια ταινία που παρήχθει από μια εταιρεία με σκοπό το κέρδος να έχει φθηνότερο εισητήριο από ένα φεστιβαλ με πολιτισμικό χαρακτήρα! Δεν πρέπει άλλωστε να ξεχνάμε ότι το κράτος, μέσω του υπουργείου πολιτισμού και άλλων φορέων,επιδοτεί το φεστιβάλ με τους φόρους μας και ότι υπάρχουν πολλοί χορηγοί.

Σκοπός του φεστιβάλ (θα έπρεπε να) είναι να σου γνωρίσει ταινίες που δεν έχεις τη δυνατότητα να δείς στους εμπορικούς κινηματογράφους και καλλιτέχνες που δεν είναι γνωστοί στο ευρύ κοινό, ενώ παράλληλα να εμβαθύνει στο έργο γνωστών και καταξιωμένων καλλιτεχνών. Το ακριβότερο εισιτήριο (πέρσι ήταν 5€, δηλαδή αύξηση τιμής 40%) αποθαρρύνει τον μέσο θεατή να πειραματιστεί με νέους καλλιτέχνες και νεοτροπίες. Πιο δύσκολα δίνει κάποιος 7€ για να δεί έναν άγνωστο σκηνοθέτη από τις Φιλιππίνες, παρά για τον Όλιβερ Στόουν. Άρα ακυρώνει και το σκοπό του.

Αν και υπάρχουν οι κάρτες του φεστιβάλ, που πραγματικά προσφέρουν μεγάλη έκπτωση σε όσους έχουν το χρόνο και τη διάθεση να παρακολουθήσουν πολλές ταινίες, δεν συμφέρουν για τον μέσο θεατή που μπορεί/θέλει να παρακολουθήσει 3-4 ταινίες. Για να βγάλουν τα λεφτά τους πρέπει να δείς το λιγότερο 9 ταινίες (για την κάρτα των 60€) δηλαδή μια ταινία κάθε μέρα.
Η κάρτα ουσιαστικά σε ωθεί σε μια "υπερκατανάλωση" ταινιών. Πιστεύω ότι είναι καλύτερο να δεις 4-5 ταινίες καλές ή κακές, αλλά να σε αγγίξουν, να τους δώσεις και κάποιες μέρες χρόνο να κατασταλάξουν μέσα σου, παρά να είσαι με το πρόγραμμα στο χέρι όλη μέρα και να τρέχεις από αίθουσα σε αίθουσα. Πολιτισμός θα ήταν να υπάρχουν κάρτες για 2 ταινίες ή 2 άτομα με 10€.

Επίσης είναι ακριβό και για την ποιότητα της προβολής: οι περισσότερες αίθουσες είναι χάλια! Αν εξαιρέσεις το Ολύμπιον και τις αίθουσες στην αποθήκη 1, οι υπόλοιπες είναι μικρές για το κοινό, αλλά και ως οθόνη. Στο Τελλόγλειο, μουσείο τέχνης, τις δείχνουν με προτζέκτορα σε μουσαμά προβολής! Πέρσυ δείξαν ταινία από DVD γιατί είχαν τεχνικά προβλήματα! Αξίζουν 7€ αυτά τα χάλια? Δεν πρέπει να έχει το φεστιβάλ τις υποδομές που του αξίζουν πριν αξιώσει τέτοιο εισιτήριο?

Δεν είμαι αρνητικός απέναντι στο Φεστιβάλ ώς θεσμό, ούτε απέναντι στους θεατές του, ανάμεσά τους είμαι κι εγώ άλλωστε. Αλλά δεν παύω να έχω απαιτήσεις και να θέλω να βελτιώνεται αντί να χειροτερεύει.

Edit: Τα αποτελέσματα από τη δημοσκόπιση του in.gr δεν είναι θετικά για το φεστιβάλ.

Έχει περισσότερα εδώ...

Αυτό ήταν όλο! Κλείστε το...

Μεγάλη η χάρη της...

Της Αγίας Παρασκευής σήμερα. Χρόνια μας πολλά, να είμαστε καλά. Άντε και την άλλη εβδομάδα με το καλό...


Όχι, δεν είναι αυτό που νομίζετε. Δεν είναι η Αγία Παρασκευή η καλοκαιρινή, που γιορτάζει μια φορά το χρόνο και λέμε χρόνια πολλά στις Παρασκευές, Βούλες, Εύες και δε συμμαζέυται!

Είναι η Αγία Παρασκευή που γιορτάζει κάθε εβδομάδα. Κάθε τέλος εργάσιμης εβδομάδας για την ακρίβεια. Και τη γιορτάζουν όλοι οι εργαζόμενοι.

Είναι η μέρα που ένα πολύ μεγάλο ποσοστό των εργαζόμενων στα γραφεία παραγγέλνουν.

Είναι η μέρα το πρωί στο δρόμο βλέπεις χαμόγελα. Τις άλλες μέρες τα πρόσωπα είναι σκυθρωπα - για να μη μιλήσω για την κοψοφλεβική όψη απόγνωσης που έχουν τη Δευτέρα (-:

Είναι η μέρα που έχει λιγότερη κίνηση στο δρόμο απ' ότι συνήθως.

Είναι η μέρα που οι υπολογιστές στο γραφείο κλείνουν και παραμένουν γύρω στις 64 ώρες κλειστοί. Ας ξεκουραστούν και τα συστήματα. Όχι μόνο οι άνθρωποι.

Είναι η μέρα που πολλοί ξεχνούν τον κωδικα ένδυσης!

Είναι η μέρα για την οποία σε σχετικό απάλευτο τραγούδι των Στρουμφ δεν πέφτει καθόλου γκρίνια.

Είναι η μέρα που στα Αγγλικά πήρε το όνομά της από την Freyja, τη Θεά του ερωτα και της γονιμότητας! (Όπως βλέπετε, αρχαιόθεν η Παρασκευή ήταν μια πολύ ...ερωτική μέρα (-;)

Είναι η μέρα που οι εργασιομανείς Γερμανοί αποτελούν Freitag, το οποίο όλως τυχαίως(;) είναι ομόηχο με το Frei - Tag (=ελεύθερη μέρα!)

Κι αν καμιά φορά τύχει να έχει ο μήνας 13, δε χάλασε κι ο κόσμος. Απλά κάποιοι προληπτικοί προσπαθούν να σπιλώσουν το καλό όνομα αυτής της ημέρας.

Τι νομίζετε, ότι είναι πολλές, εξ άλλου, οι Άγιες Παρασκευές; 48 (=12*4) είναι όλες κι όλες. Βγάλτε και μερικές που πέφτουν μέσα στην άδεια και μένουν καμιά σαρανταπενταριά.

Ας τις χαρούμε. Χρόνια μας πολλά και πάλι!

Έχει περισσότερα εδώ...

Αυτό ήταν όλο! Κλείστε το...

Magnificent Revolutionary Bicycle Cinema sto 49o Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

Χτες βγαίνοντας από μία βαρετή ταινία του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης πέσαμε πάνω στα μέλη του Bike Respect, που έκαναν ποδήλατο χωρίς να κουνιούνται απ'τη θέση τους, παρακολουθώντας ταυτόχρονα την προβολή μιας ταινίας!

 

(πηγή: http://cyclecinema.wordpress.com)

Τα παιδιά που ήταν εκεί προσέγγιζαν όποιον πλησίαζε το χώρο και τον παρότρυναν να κάνει κι αυτός λίγο ποδήλατο-έστω και για 5 λεπτά-για να ξεκουράσει τους προηγούμενους. Φυσικά δεν έχασα την ευκαιρία και έκανα κανά τεταρτάκι (τα έφτυσα λίγο για να πω την αλήθεια, ευτυχώς τότε τελείωνε και η ταινία και δε χρειάστηκε να με μαζεύουν με το κουταλάκι και να γίνω ρεζίλι :-Ρ).
Το Magnificent Revolutionary Bicycle Cinema μας έρχεται από το Cambridge της Αγγλίας και ζητά από το κοινό να «τρέξει» τα 8 «σταθερά» ποδήλατα τα οποία δημιουργούν ηλεκτρική ενέργεια αρκετή για να τεθεί σε λειτουργία μια μηχανή προβολής. Μα δεν είναι καταπληκτική ιδέα;;;

 

(πηγή: http://cyclecinema.wordpress.com/posts)

Φέτος στα πλαίσια των "πράσινων διαλόγων" που καθιερώνονται για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης συμπεριλήφθηκε και αυτή η όμορφη πρωτοβουλία με τη βοήθεια εθελοντών από την Αγγλία και το Magnificent Revolutionary Bicycle Cinema, αλλά και από τη δική μας Bike Respect. Έτσι, από τη Δευτέρα 17/11 μέχρι την Παρασκευή 23/11 και από τις 18.00 μέχρι τις 22.00, προβάλλονται ταινίες στον υπαίθριο χώρο δίπλα στο μουσείο φωτογραφίας. Αν ενδιαφέρεστε, λοιπόν, να συμβάλλετε σ'αυτή τη μικρή ενεργειακή επανάσταση και να ζήσετε αυτή τη διαφορετική εμπειρία, ακόμη προλαβαίνετε να το κάνετε!

Με αυτή την ευκαιρία σας προτείνω να ρίξετε και μια γενικότερη ματιά στις διάφορες ποδηλατοεκδηλώσεις-κυρίως ποδηλατοβόλτες-που οργανώνει η Bike Respect, όπως είναι οι "κρίσιμες μάζες" της Δευτέρας και της Τετάρτης στην πόλη της Θεσσαλονίκης, που αποσκοπούν καταρχάς σε μια ασφαλή, ομαδική και χαρούμενη βόλτα και κατά δεύτερον στην ευαισθητοποίηση του κόσμου και κυρίως των οδηγών αυτοκινήτων απέναντι στους ποδηλάτες, μιας και οι βόλτες γίνονται σε κεντρικούς δρόμους της πόλης.

 (πηγή: http://www.bikerespect.gr)

Έχει περισσότερα εδώ...

Αυτό ήταν όλο! Κλείστε το...

Είδη manga: Τα "αγορίστικα" (shoonen)

Hajimemashioo! (Ας ξεκινήσουμε!)
Στα shoonen (σόονεν) ανήκουν τα manga που απευθύνονται σε μικρά αγόρια ως και νεαρούς άντρες.
Τα πρώτα έχουν πολύ απλοϊκό σχέδιο, έντονα αφαιρετικό, με σκληρές γραμμές και υπερβολές στα χαρακτηριστικά. Αντίθετα από τα shoojo, οι υπερβολές αυτές δεν είναι τόσο στα μάτια, αλλά στα μαλλιά, στα φρύδια, στα μπράτσα. Είναι κυρίως δράσης, με πολλά don!, wap!, krash!, έντονο κωμικό στοιχείο και μιλούν κυρίως για τη φιλία και τη δύναμη που δίνει στην υπερπήδηση των εμποδίων της ζωής.
Κάποιοι τίτλοι: Dragonball, Naruto, Pokemon, One Piece.

Αυτά που απευθύνονται σε μεγαλύτερες ηλικίες επικεντρώνονται σε έναν μοναχικό ήρωα συνήθως, που αποτελεί το πρότυπο του σκληρού αλλά κατά βάθος ευαίσθητου άντρα. Έχουν τραγικές φιγούρες, προδοσίες, εκδίκηση, αίμα, σκοτωμούς, βασανισμούς και απώλειες όπως και τα shoojo, μόνο που εδώ υπάρχει πολλή περισσότερη βία και αγριότητα, πολύ συχνά αδικαιολόγητη.

Άλλες διαφορές είναι στο σεξ (ενώ στα shoojo υποννοείται, στα shoonen είναι ξεκάθαρο) και στις γυναικείες φιγούρες (στα shoojo έχουν μορφή συλφίδας, ενώ στα shoonen τα στήθη τους ξεχειλίζουν).

Προσωπικά, ως τώρα έχω να προτείνω τα: Full Metal Alchemist, Samurai Deeper Kyo και Bleach, ενώ, μόνο για ενήλικες, τα Hellsing και Berserk (που είναι και το πιο αγαπημένο μου manga).

Στο επόμενο post: test manga χαρακτήρων! Dewa mata!

Έχει περισσότερα εδώ...

Αυτό ήταν όλο! Κλείστε το...

Η Ελλάδα που θέλουμε

Ιδού τι έγραψε ο Ελεύθερος Τύπος για την Ανάβρα Μαγνησίας.



Αυτή είναι η Ελλάδα που θέλουμε. Καθώς και η απόδειξη ότι είναι εφικτή. Με ανθρώπους που νοιάζονται και διαχειρίζονται σωστά τα απίστευτα πλούτη που έχουμε αλλά δεν το ξέρουμε. Με σωστές υποδομές, πράσινη ανάπτυξη, σεβασμό στην παράδοση.

Και να σημειώσουμε ότι όλα αυτά ξεκίνησαν πριν 20 χρόνια από το μηδέν, από μια πολύ άσχημη κατάσταση, όπως λέει το άρθρο.

Είπατε τίποτα;

Έχει περισσότερα εδώ...

Αυτό ήταν όλο! Κλείστε το...

Παρουσίαση: Shiroi Taka

Αποδέχτηκα, να είμαι, ένας από τους επίσημους authors του biographix, γιατί παντού βάζει ο διάολος το ποδάρι του.

Σκοπεύω, να καταπλήξω τα πλήθη, που συρρέουν, καθημερινά, στο biographix, με τα έξι πελώρια, κατάμαυρα φτερά μου, την απύθμενη σκοτεινιά του βλέμματός μου και το αστείρευτο ταλέντο μου στους βασανισμούς.

Την πίτσα, την παραγγέλνω με άφθονα, λυωμένα, μαστιχωτά τυριά και τη μασουλώ αργά και ηδονικά παρακολουθώντας τους δαίμονές μου επί το έργο τους...

Πίνω αίμα, κατά προτίμηση Ο+ (έχει μια ελαφρά ξυλώδη γεύση) και γλείφω τον ιδρώτα από τα κορμιά των κολασμένων.

Παίζω με τους αθώους - έχουν πολύ πλάκα!

Προτιμώ τον batman, από τον superman, γιατί: σκοτεινιά, μαυρίλα, βασανισμός ψυχής, αίσθηση καταδίκης, βιαιότητα - αχ...

Ο άνθρωπος, είναι το αγαπημένο μου παιχνίδι.

Το Biographix είναι: μια ιδέα του PR τμήματος της κόλασης για να παρουσιαστώ στο κοινό.

Έχει περισσότερα εδώ...

Αυτό ήταν όλο! Κλείστε το...

Gomorra

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Υπάρχει ένα θαρραλέο παλικάρι στη γειτονική μας χώρα, που λέγεται Roberto Saviano. Το 2006, στα 26 του χρόνια, έγραψε το βιβλίο Gomorra, ο τίτλος του οποίου αποτελεί λογοπαίγνιο των λέξεων Camorra-η μαφία της Νάπολης και της ευρύτερης περιοχής της Καμπάνια- και Γόμορρα.Το γιατί έδωσε αυτόν τον τίτλο όλοι μπορούμε να το φανταστούμε.

(πηγή:http://www.irinamihalcut.com/blog/wp-content/
gomorrah_by_robertosaviano.jpg) 

Ο Saviano εργαζόταν ως δημοσιογράφος στην περιοχή της Καμπάνια. Εκεί είχε την τύχη ή την ατυχία να συναναστραφεί με το "Σύστημα", όπως καλείται στην περιοχή η Καμόρρα. Μετά από προσωπικά βιώματα και εκτεταμένη έρευνα αποφάσισε να γράψει ένα βιβλίο πάνω στο θέμα. Και δεν έγραψε απλά ένα βιβλίο, έγραψε ένα αριστούργημα που απειλεί να κοστίσει την ίδια του τη ζωή. Στο βιβλίο αποκαλύπτει μέσα από μαρτυρίες αναμεμιγμένων ανθρώπων το πως ακριβώς λειτουργεί το Σύστημα, δίνοντας ονόματα, μέρη και καταστάσεις. Φυσικά, λίγους μήνες μετά την κυκλοφορία του βιβλίου ο συγγραφέας άρχισε να λαμβάνει απειλητικά μυνήματα από την Καμόρρα. Πλέον, 2 χρόνια μετά, κυκλοφορεί-όσο κυκλοφορεί-με μόνιμη συνοδεία αστυνομικών. Μάλιστα, μετανοημένο μέλος μιας ισχυρής φαμίλιας της Καμόρρα δήλωσε ότι υπήρχε "συμβόλαιο θανάτου" σύμφωνα με το οποίο η μαφία θα έβγαζε το Saviano από τη μέση μέχρι τα φετινά Χριστούγεννα. Πρόσφατα ο συγγραφέας δήλωσε ότι έχει σκοπό να φύγει από τη χώρα για να μπορέσει να ξαναστήσει τη ζωή του 'ελεύθερος'.

Δυστυχώς, δεν μπορώ να γράψω κάτι παραπάνω για το βιβλίο γιατί δεν το έχω διαβάσει ακόμη. Χτες όμως είδα την ταινία Gomorra του Matteo Garrone, που βασίστηκε στο βιβλίο. Για την ακρίβεια, στην ταινία παρουσιάζονται μερικές μόνο από τις ιστορίες-μαρτυρίες του βιβλίου.

(πηγή: http://www.mymovies.it/gomorra/photogallery)    *****Αυτά που ακολουθούν δεν είναι ακριβώς spoilers αλλά αν κάποιος δε θέλει να ξέρει τίποτα πριν δει την ταινία, ας μην τα διαβάσει καλύτερα!*****

Η ταινία είναι αρκετά ωμή και καταφέρνει να σοκάρει χωρίς να συγκινεί λόγω της ντοκυμαντερίστικης μορφής της. Ιστορίες νέων αντρών που προσπαθούν να επιβιώσουν μες στη σκληρή πραγματικότητα. Ιστορίες ανθρώπων ικανών που πληρώνονται με ψίχουλα και δεν μπορούν να διδάξουν την τέχνη τους γιατί το Σύστημα τους δένει τα χέρια. Ιστορίες μικρών παιδιών, που πριν καλά καλά μπουν στην εφηβεία πρέπει να διαλέξουν στρατόπεδο και να πάρουν το "βάφτισμα του πυρός" από τη μία ή την άλλη πλευρά. Ιστορίες ανθρώπων που ήρθαν, είδαν και απήλθαν, οι μόνες ελπιδοφόρες. Η πιο τραγική όμως ιστορία είναι αυτή με τις επιχειρήσεις ταφής τοξικών αποβλήτων. Πρόκειται για μια πραγματικότητα την οποία ζουν χιλιάδες αγρότες του ιταλικού νότου, οι οποίοι αναγκάζονται να πουλήσουν τη γη τους στην Καμόρρα για να θαφτούν εκεί τόνοι και τόνοι τοξικών αποβλήτων. Αποτέλεσμα: τεράστια αύξηση των ποσοστών θανάτων από διάφορα είδη καρκίνου, γη νεκρή και μολυσμένη με επιπτώσεις στην αγροτική παραγωγή και τα υπόγεια ύδατα, εργάτες καμμένοι από παράπλευρες απώλειες.

 *****end of potential spoilers***** 

Σύμφωνα με το συγγραφέα και τον σκηνοθέτη, όταν άρχισαν τα γυρίσματα της ταινίας, υπήρξαν προβλήματα με τους ανθρώπους της Καμόρρα, καθώς ήθελαν να εγκρίνουν πρώτα τις διάφορες σκηνές και να ασκήσουν βέτο σε ορισμένες περιπτώσεις, αλλά τελικά υπερίσχυσε η αυταρέσκειά τους σχετικά με το γεγονός ότι γυριζόταν μία ταινία πάνω στη δικιά τους πραγματικότητα! Μάλιστα, κάποιοι από τους ηθοποιούς, και κυρίως τα παιδιά, είναι άνθρωποι από το Σύστημα που παίζουν πάνω κάτω τους εαυτούς τους!!

Πριν κλείσω θα ήθελα να αναφέρω λίγα πράγματα σχετικά με την Καμόρρα που θα βοηθήσουν στην κατανόησή της ταινίας. Η Καμόρρα σε αντίθεση με την Cosa Nostra, τη μαφία της Σικελίας , έχει μια λιγότερο πυραμιδοειδή μορφή. Αποτελείται από περισσότερους μικρούς πυρήνες, ή φαμίλιες, οι οποίοι πολλές φορές συγκρούονται μεταξύ τους. Το γεγονός αυτό καθιστά την Κομόρρα λιγότερο επιρρεπή σε περιπτώσεις σύλληψης αρχηγών της από την αστυνομία.

Το 2004-5 δύο από τις σημαντικότερες φαμίλιες της Καμόρρα άνοιξαν μεταξύ τους μία ιδιαίτερα αιματηρή βεντέτα, η οποία έμεινε γνωστή ως η βεντέτα της Σκάμπια , που είναι προάστιο της Νάπολης, με τραγικό απολογισμό περισσότερα από 100 θύματα. Από τότε και μέχρι σήμερα η κατάσταση παραμένει έκρυθμη και τα θύματα εξακολουθούν να ξεπερνούν τα 100 ανά έτος. Αυτός είναι και ο "πόλεμος" που αναφέρεται συχνά στην ταινία και η Σκάμπια είναι η περιοχή όπου διαδραματίζονται οι περισσότερες ιστορίες.

Για την ιστορία να πω ότι η ταινία Gomorra κέρδισε το Grand Prix του φεστιβάλ των Καννών και είναι η επίσημη συμμετοχή της Ιταλίας στην κατηγορία ξένης ταινίας των Όσκαρ. Κατά τη γνώμη μου αξίζει πραγματικά τη νίκη, αλλά δεν είμαι και τόσο σίγουρη ότι θα την πάρει, μιας και είναι ακετά δύσκολη ταινία, ίσως όμως η τεράστια απήχηση που έχει σε όλο τον κόσμο να λειτουργήσει υπέρ της...ίδωμεν...
  
Κλείνοντας πάρτε και το τραγουδάκι Pensa που έχει γραφτεί για ανθρώπους σαν το Saviano που έχουν τα κότσια να ρισκάρουν την ίδια τους τη ζωή καταγγέλλοντας τη μαφία, αλλά και για ανθρώπους που έχουν τα κότσια και τη θέληση να ξεφύγουν από τη ζωή αυτή...

Έχει περισσότερα εδώ...

Αυτό ήταν όλο! Κλείστε το...

Ιστορική μέρα - Αντίλογος

Αφού σβήσουν τα φώτα, πάψουν οι τυμπανοκρουσίες και ξεμεθύσουν οι τρελλαμένοι οπαδοί των νικητών, θα «κτυπήσει» η πραγματικότητα σαν σκωτσέζικο ντους.

Ένας άνθρωπος μέτριος, αναμφισβήτητα χαρισματικός, ανησυχητικά άπειρος, άνευ ορίων αγαπητός και λαοπρόβλητος από τους νέους, το ίδιο έντονα μισητός από τους γηραιοτέρους του αντιπάλους, φιλόδοξος και δυναμικός με τεράστια αποθέματα ενέργειας, σεμνός και ταπεινός την ίδια στιγμή...αναλαμβάνει τη χειρότερη δουλειά του πλανήτη, στη χειρότερη χρονική στιγμή, με τους χειρότερους παγκοσμίως όρους στη σύμβαση εργασίας του. Εργασιακό περιβάλλον; Σε τραγική κατάσταση λόγω έλλειψης ρευστού. Το χρέος της χώρας του ανέρχεται αυτή τη στιγμή σε 10 τρις δολλάρια, ο προκάτοχός του μόλις έδωσε τα τελευταία υπέρογκα ποσά για να ξεσκατώσει τους Ντάλτονς της Γουόλ Στριτ, το σύστημα κοινωνικής πολιτικής και πρόνοιας της ενδοχώρας έχει καταρρεύσει σε μια μαύρη τρύπα, η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη τελεί υπό ομηρία τύπου Γκουαντάναμο από μια χούφτα εταιριών ιδιωτικών συμφερόντων, η εκπαίδευση βρίσκεται στο χαμηλότερο δυνατό σημείο όλων των εποχών με τη χώρα να «πιάνει» πάτο σε συγκριτικές λίστες παγκοσμίως επί σειρά ετών, με τον αναλφαβητισμό να καλπάζει σε ανεμοδαρμένα ύψη, ενώ υπάρχουν ανοιχτά μέτωπα πολέμου σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης και η χώρα αιμορραγεί θανάσιμα κυρίως σε δολλάρια αλλά και σε ανθρώπινες ζωές.

Στο εσωτερικό που διαβιεί μακριά από τα φώτα του CNN και του Fox News κοχλάζει το μίσος αιώνων και ο ρατσισμός αναλφάβητων κοκκινολαίμηδων που πνίγουν τη φτώχεια και την επίκτητη μιζέρια τους σε κουτάκια ξεθυμασμένης μπύρας, έπειτα από σαββατιάτικη έξοδο με το λασπωμένο 4χ4 στο τοπικό μπαρ, χορεύοντας με την καλή τους από το γυμνάσιο τετράγωνο χορό. Στο 95% του πληθυσμού υποσχέθηκε μειώσεις στους φόρους και πλήρη φτηνή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, λες και μπορεί να τα βάλει με τις εταιρίες-κολοσσούς AstraZeneca, Bristol-Meyers Squibb, Johnson & Johnson και Warwick Pharmaceuticals που ήταν στην πιάτσα πολύ καιρό πριν και θα εξακολουθήσουν να είναι πολύ καιρό μετά. Σε 16 μήνες θα αποσύρει όλα τα στρατεύματα από το Ιράκ, έτσι, επειδή γουστάρει, λες και θα περάσει ο λόγος του ενάντια στην Blackwater και την Halliburton, στα αδιανόητα συμφέροντα των νεο-συντηρητικών του πατρός Bush, που εδραιώθηκαν πάνω στα όνειρα των πιτσιρικιών του αμερικάνικου ονείρου, γιγαντώθηκαν με το χυμένο αίμα τους και σιδερόδεσαν τα φτερά της υπόλοιπης ανθρωπότητας με το αιματοκύλισμά της. Θα ηγηθεί σταυροφορίας για την οικολογική αναγέννηση του πλανήτη, λες και φυσώντας θα διαλύσει το διοξείδιο του άνθρακα, και θα πείσει τους πάγους να μην λειώσουν γιατί τους χρειαζόμαστε, και χαμογελώντας αστραφτερά θα κλείσει τις τρύπες του όζοντος, και θα ανοίξει τα χέρια του διάπλατα πλημμυρίζοντας τον κόσμο από σιτάρι, καλαμπόκι, αλεύρι και νερό, σε μια προσπάθεια να εξορκίσει, χωρίς αμφιβολία με καλή θέληση, την πείνα και τη δίψα των κατατρεγμένων αυτού του κόσμου.

Ο Μαύρος Μεσσίας του «έχω ένα όνειρο» θα δημιουργήσει δουλειές εκ του μη όντως, θα καταπολεμήσει την Τρομοφοβία του πλανήτη με τρελλά επιστημονικά μέσα, θα διαιωνίσει τον πόλεμο στο Αφγανιστάν (ε κάπου πρέπει να υπάρχουν εστίες για να δοκιμάζονται τα νέα υπερόπλα), και θα δωρίσει ένα κουτάβι στα κορίτσια του αφού κάνει έρωτα με τη Μισέλ. Έχει να δουλέψει υπερωρίες απλήρωτες...

Στα 46 του χρόνια ήρθε να κάνει τη διαφορά. Σεμνός και ταπεινός.

Εμένα, τότε, γιατί ολοένα και μεγαλώνει το αίσθημα ότι κάτι δεν πάει καλά;

Έχει περισσότερα εδώ...

Αυτό ήταν όλο! Κλείστε το...

Ιστορική μέρα !

politics , the Obama election

Η εκλογή του Μπαράκ Ομπάμα στην Προεδρία των Η.Π.Α. είναι γεγονός εξαιρετικής σημασίας για πάρα πολλούς λόγους .
Οπωσδήποτε για λόγους συμβολικούς -αν σκεφτεί κανείς ότι πριν από σαράντα χρόνια υπήρχαν ακόμη φυλετικές διακρίσεις στην αμερική - το γεγονός ότι ένας αφροαμερικανός πρώτης γενιάς και μάλιστα "αναμικτος" καθώς η μητέρα του είναι λευκή και ο πατέρας του Κενυάτης , εκλέγεται στο ύψιστο αξίωμα στη χώρα και μάλιστα όχι οποιαδήποτε χώρα αλλά την υπερδύναμη αυτού του πλανήτη είναι πολύ μεγάλη υπόθεση . Ειναι θρίαμβος για τον αγώνα για τα ανθρώπινα δικαιώματα για την ισότητα και την ισονομία .
Ο Ομπάμα κατάφερε να εμπνεύσει , να κινητοποιήσει και να ενώσει εκατομύρια ανθρώπους , ανεξάρτητα από φυλή , γλώσσα , θρησκεία , χρώμα σε έναν αγώνα για αλλαγή
σε μια χρονική στιγμή που η αμερική αλλά και ο κόσμος ολόκληρος αντιμετωπίζει σοβαρή οικονομική ύφεση , την κλιματική αλλαγή , τον πόλεμο στο Ιρακ και το Αφγανιστάν .
Η ανευ προηγουμένου κινητοποίηση και συμμετοχή του κόσμου στην εκλογική εκστρατεία και και την εκλογή του Μπαράκ Ομπάμα είναι γεγονός εξαιρετικά ελπιδοφόρο σε μια κοινωνία σε πολύ μεγάλο βαθμό άνιση και απολίτικη όπως η Αμερική .
Απέδειξε ότι η δημοκρατία λειτουργεί ακόμη , ότι η αμερική είναι τόπος όπου μπορεί κανείς να βάλει στόχους και να τους κατακτήσει , και το μήνυμα αυτό είναι ιδιαίτερα θετικό όχι μόνο για τον μαύρο πληθυσμό της χώρας αλλά και για όλες τις μειονότητες αλλα και για όλους τους κατοίκους αυτής της χώρας .
Επιπλέον δημιουργεί θετικές προσδοκίες από τον υπόλοιπο κόσμο ότι η αμερική θα επιδείξει ένα άλλο πρόσωπο στις διεθνείς σχέσεις και θα συνεργαστεί με τις άλλες χώρες για να αντιμετωπιστούν οι μεγάλες προκλήσεις που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα ,με συζήτηση και διπλωματία και όχι με πολέμους . Υποσχέθηκε πως θα αποσύρει τα αμερικανικά στρατεύματα από το Ιράκ και θα δώσει τέλος στον πόλεμο με το Αφγανιστάν.
Ο τετράχρονος γιος αγαπημένων φίλων μου που παρακολούθησε μαζί μας χτες το βράδυ , καθώς το ξενυχτήσαμε , περιμένοντας με αγωνία να βεβαιωθούμε ότι η εκλογή του Ομπάμα είναι σίγουρη , ρώτησε κάποια στιγμή : πόσο δυνατά πρέπει να φωνάξει κανείς για να σταματήσει τον πόλεμο ...
Εύχομαι στον νέο Πρόεδρο και στους συνεργάτες του , καλή δύναμη , κουράγιο σύνεση και ψυχραιμία για να αντιμετωπίσουν τις πολύ μεγάλες προκλήσεις που τους περιμένουν.
Ο Μακέιν προς τιμή του τον συνεχάρει και υποσχέθηκε να δουλέψει μαζί του , καθότι συνεχίζει γερουσιαστής .
Και κάτι ακόμη που δεν το αναφέρουν τακτικά τουλάχιστον τα εν ελλάδι ΜΜΕ. Ο Ομπάμα δεν πήρε ούτε ένα δολλάριο για την προεκλογική του εκστρατεία από το κράτος όπως ο Μακεην αλλά και όλοι οι προκάτοχοι του που διεκδίκησαν το ανώτατο αξίωμα . Τα χρήματα προήλθαν μόνο από εισφορές ανθρώπων που ξεκινούσαν από ελάχιστα δολλάρια εως μεγάλα καθώς και πολύ μεγαλυτερα χρηματικά ποσά . Βέβαια πάντα στις εκλογικές εκστρατείες μεγάλο μέρος των δαπανών καλύπτεται από δωρεές ιδιωτών όμως τα χρήματα που προέρχονται από τον κρατικό προυπολογισμό αποτελούν σημαντικό κομμάτι της προεκλογικής δαπάνης απαραίτητο δε ιδιαίτερα στο ξεκίνημα .Ο Ομπάμα λοιπόν για πρώτη φορά στην ιστορία ξεκίνησε με μηδενική συμμετοχή απο το κράτος διότι αν και την δικαιούνταν την αρνήθηκε .
Οι άνθρωποι δε που βοήθησαν στην συγκέντρωση των χρημάτων ήταν ιδιαίτερα νεοι πολλοί εκ των οποίων σπουδαστές και βέβαια εθελοντές .
Καλή του δύναμη λοιπόν .

Έχει περισσότερα εδώ...

Αυτό ήταν όλο! Κλείστε το...

Έχει περισσότερα εδώ...

Αυτό ήταν όλο! Κλείστε το...

Ψηφίστε όσο προλαβαίνετε!

Θέλετε να ψηφίσετε στις Αμερικάνικες εκλογές? Τώρα μπορείτε!


Το If the World could vote δέχετε την ψήφο σας ακόμα κι αν δεν έχετε εκλογικό βιβλιάριο, ακόμα κι αν δεν είστε καν Αμερικανοί πολίτες!

Ο -ομολογουμένως υπεραισιόδοξος- στόχος τους είναι να ψηφίσουν περισσότεροι απ'οτι στις πραγματικές εκλογές, αλλά θα είναι ευχαριστημένοι αν περάσουν το 1.000.000 ψήφους.

Το περισσότερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα αποτελέσματα, με τους Ρεπουμπλικανούς να έχουν αυξημένα ποσοστά μόνο στα κράτη-προτεκτοράτα των ΗΠΑ.

Εγώ πάντως ψήφισα ότι με φώτισε ο Θεός!

Έχει περισσότερα εδώ...

Αυτό ήταν όλο! Κλείστε το...

In the Mood for Doyle

Τον ανακάλυψα τελείως τυχαία μέσα από την ταινία του Wong Kar-Wai – In the mood for love, 7 χρόνια πίσω και έγραψα το όνομά του για να μην τον ξεχάσω... Christopher Doyle.
Οι περισσότεροι από εσάς ακόμα και αν το όνομά του δεν σας θυμίζει τίποτε έχετε δει έστω και μια από τις ταινίες που έχει δουλέψει.

Παρουσίαση του ίδιου και της δουλειάς του


Λιγότεροι όμως θα έχετε δει τα φωτογραφικά του κολάζ που κάποια από αυτά έκθεσε στο 44ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης

Δείτε ΕΔΩ κι άλλες φωτογραφίες του

Η σελίδα του στο IMDb

Ταινίες – ντοκιμαντέρ για αυτόν και την δουλειά του:
Orientations - Christopher Doyle: Stirred Not Shaken (2000)
In the Mood for Doyle (2007)(TV)

Φωτογραφικά του άλμπουμ:
Photographs of Tamaki Ogawa
Buenos Aires
Cloud in Trousers
There is a crack in everything
R34g38b25

Δωράκι.... φωτογραφίες από το HERO χωρισμένες σε χρώματα ΕΔΩ

Έχει περισσότερα εδώ...

Αυτό ήταν όλο! Κλείστε το...