Φως και καλλιγραφία

Η καλλιγραφία με συνάντησε, όταν αποφάσισα, να ασχοληθώ με την γραφιστική. Διδάχτηκα όσα έπρεπε να ξέρω, για αυτήν, προκειμένου να την αντιμετωπίσω ως μέρος της ιστορίας της γραφής. Ως κεφάλαιο, βέβαια, έκλεισε γρήγορα για εμένα, αφού άνηκε στο παρελθόν. Αργότερα σε ένα σεμινάριο του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, στα πλαίσια του 3ου Παγκόσμιο Συνέδριο Τυπογραφίας και Οπτικής Επικοινωνίας, ο Μιχάλης Σέμογλου μας την σύστησε και πάλι και τολμώ να πω ότι καταγοητεύτηκα. Έχω κρατήσει το πενάκι της εξάσκησης και όταν θέλω να «αδειάσω» το μυαλό μου από περιττές σκέψεις, σχεδιάζω γράμματα. Και το βρίσκω πολύ λυτρωτικό.

Sara David , originally uploaded by Heart Industry.

Αναζητώντας δείγματα καλλιγραφίας, μεγάλων δημιουργών με πρώτο και αγαπημένο τον Hassan Massoudy, μια καλλιγραφία του οποίου έχω διαλέξει να κάνω τατουάζ, ανακάλυψα μια πολύ ιδιαίτερη και εφήμερη μορφή έκφρασης της καλλιγραφίας, την καλλιγραφία με φως. Μπορείτε να την βρείτε, με διαφορετικά ονόματα, σχεδόν όσα και οι δημιουργοί της και αποφάσισα να σας παρουσιάσω, εδώ τους σημαντικότερους.

Julien Breton

Poésie, originally uploaded by Kaalam.

Στην προσωπική του ιστοσελίδα, μπορείτε να βρείτε αντί για το τυπικό βιογραφικό, τις επιρροές του (influences) καθώς και δείγματα δουλειάς (gallery, photos, videos). Μην παραλείψετε να περάσετε και από typo, όπου μπορείτε να γράψετε ότι θέλετε και να το δείτε να εμφανίζεται, με την δική του «γραμματοσειρά» ή καλύτερα, με τον δικό του πειραματισμό, με το αλφάβητο.

Lumière, originally uploaded by Kaalam.

Σε καμία περίπτωση, μην παραλείψετε να επισκεφτείτε το τμήμα gallery->light calligraphy, τμήμα του οποίου είναι διαθέσιμο και στο flickr.

Nuit blanche 2007, originally uploaded by Kaalam.

Ο ίδιος δηλώνει, πως οι φωτογραφίες, από τις Light calligraphies, δεν έχουν «πειραχθεί» ηλεκτρονικά και με μια προσεκτικότερη ματιά, αυτό φαίνεται. Για ποιο όμως λόγο, είναι σημαντική αυτή η δήλωση;

Εδώ, θα κάνω μερικές διευκρινήσεις, για τους λιγότερο «μυημένους» στη φωτογραφία. Η φωτογραφία είναι, στην πιο απλή εξήγησή της, ο χειρισμός του φωτός. Ρυθμίζοντας το πόσο φως(διάφραγμα) θα «αγγίξει» την ευαίσθητη επιφάνεια (παλαιότερα φιλμ και τώρα πλέον αισθητήρες φωτός), σε συνδυασμό με την χρονική διάρκεια(ταχύτητα), που θα κρατήσει αυτό το «χάδι», μας δίνει το αποτέλεσμα.

Στις απλές φωτογραφικές μηχανές (compact) υπάρχουν αυτοματοποιημένα προγράμματα, με τα οποία μπορούμε να φωτογραφίσουμε τα πάντα και να πάρουμε ένα αποτέλεσμα, περίπου σαν αυτό που βλέπουμε. Τα δύσκολα αρχίζουν όταν το φως είναι λίγο και ακόμα και εμείς δυσκολευόμαστε να δούμε τις λεπτομέρειες. Εκεί το ελάχιστο φως, μπορεί και δημιουργεί εικόνες από μόνο του. Αν καταφέρουμε και κρατήσουμε την είσοδο του φωτός (φωτοφράκτη) ανοιχτή, για πάνω από 30 δευτερόλεπτα, το μόνο, που καταφέρνει και «γράψει» είναι το φως και οτιδήποτε άλλο κινείται εξαφανίζεται. Η ευαίσθητη επιφάνεια, δεν μπορεί να το διακρίνει. Σαν να μπαίνεις σε ένα δωμάτιο, με απόλυτο σκοτάδι και ενώ γύρω σου υπάρχουν άνθρωποι, που κινούνται, εσύ δεν τους βλέπεις. Αν κάποιος ανάψει έναν φακό και αρχίζει να τον κουνάει δεξιά και αριστερά, θα μπορείς να διακρίνεις μόνο το φως και όχι τον άνθρωπο.

Έτσι, κάπως λειτουργεί και η light calligraphy. Νύχτα, σε εξωτικά συνήθως περιβάλλοντα, ή σε κλειστούς και ελεγχόμενου φωτός χώρους, ο Julien με έναν φακό ή και με παραπάνω, καλλιγραφεί στον αέρα. Σχεδιάζει περίτεχνες καλλιγραφίες, χωρίς ο ίδιος να τις βλέπει, κινείται διαρκώς για να μην «γράψει» και ο ίδιος στην φωτογραφία, ενώ ο φωτοφράκτης της φωτογραφικής παραμένει ανοιχτός. Και το φως «γράφει» την κίνηση και το τελικό αποτέλεσμα είναι καλλιγραφίες, που στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν. Δεν μπορούν να διορθωθούν. Θα πρέπει να επαναληφθεί το ίδιο εγχείρημα, ξανά και ξανά για να υπάρξει η τέλεια φωτογραφία.

Marko-93

Γεννημένος το 1973, στην Saint-Denis, 93, δηλώνει αυτοδίδακτος, στην τέχνη Kalligraffism και δεν έχω λόγο να τον αμφισβητήσω αφού η τέχνη του, πρόκειται για έναν συνδυασμό φωτός, graffiti και καλλιγραφίας, που μέχρι τώρα δεν έχω καταφέρει να βρω κάποιον άλλον, σε αυτό το είδος. Πιστεύω ότι είναι η ονομασία, που έχει δώσει για την μοναδική τεχνική του, την οποία μπορείτε να δείτε εδώ:

Στην σελίδα του στο myspace, μπορείτε να δείτε, πάρα πολλά δείγματα, από την άλλη του μεγάλη «αγάπη» το body-painting αλλά και άλλους πειραματισμούς. Λιγότερο «πειθαρχημένος» ως προς τις βασικές αρχές της καλλιγραφίας, με μεγαλύτερη διάθεση για πειραματισμό και πολύ ένταση, σε ότι κάνει, είναι πιο κοντά, στα δικά μου αισθητικά πρότυπα, χωρίς να θαυμάζω λιγότερο τον Julien.

Rezine69

Lightgraff 2001 2007 REZINE69. Ambiance and travel
Ανέβηκε από REZINE69

Κατάφερε και ένωσε τον Julien, τον Marko-93, τον Deter καθώς και τον Δάσκαλο Massoudy, σε μια έκδοση, με τίτλο Lightgraff, που θεωρείται η πρώτη έκδοση, για αυτό το είδος της τέχνης, ενώ περισσότερα, σχετικά με την γραφή με το φως, μπορείτε να βρείτε και στο Lightgraff.org.

Ο Rezine69 είναι επίσης, μεταμοντέρνος καλλιγράφος, που οι καλλιγραφίες του, δεν εμπίπτουν στις γνωστές νόρμες της κλασσικής και αυστηρής καλλιγραφίας. Προσωπικά οι «υπαρκτές» καλλιγραφίες του, με εντυπωσιάζουν περισσότερο από τις φωτεινές, τις οποίες και νιώθω λίγο πιο πρόχειρες και λίγο πιο αβανταδόρικες, τόσο σε σύγκριση με τους άλλους δύο καλλιτέχνες, όσο και σε σύγκριση με το «υπαρκτό» έργο του.

Αν σας «άνοιξα» την όρεξη με το φως και τα «παιχνίδια» του, σας προκαλώ να πειραματιστείτε, ειδικά τώρα που λόγω Χριστουγέννων, τα φωτάκια και τα λαμπάκια είναι παντού. Θα χρειαστείτε μόνο μια φωτογραφική μηχανή, που να μπορεί να ρυθμιστεί η ταχύτητα, πάνω από 30 δευτερόλεπτα και μπορεί να είναι κάποια παλιά αναλογική με φιλμ. Δύσκολα βρίσκει κανείς μια DSLR τη σήμερον, σε ένα σπίτι πρόχειρη. Για όσους δύσπιστους, ως προς το αποτέλεσμα του πειραματισμού, να θυμίσω ότι ένα χρόνο πριν, σε μια γιάφκα, ζωγράφισαν ταυτόχρονα, πάνω από 10 άτομα! Σας θυμίζει κάτι;

Έχει περισσότερα εδώ...

Αυτό ήταν όλο! Κλείστε το...

Δελφίνια στο Θερμαϊκό

Το μόνο πράγμα που κατάφερε να μου φτιάξει τη διάθεση αυτή την εβδομάδα ήταν η τύχη που είχα να αντικρύσω ένα κοπάδι δελφίνια μέσα στον κόλπο της Θεσσαλονίκης.

Είχα ακούσει ότι υπάρχουν, αλλά χάρηκα πολύ που τα είδα και ήμουν πολύ τυχερός που κατάφερα να φωτογραφίσω ένα στον αέρα (κι ας είναι κουνημένη η φωτογραφία)

Τελικά μπορεί να υπάρχει μια ελπίδα για το μέλλον.

Έχει περισσότερα εδώ...

Αυτό ήταν όλο! Κλείστε το...

Διεκδικούμε τους ελεύθερους χώρους της πόλης μας!

Εμείς θα είμαστε εκεί....εσείς;;;

Έχει περισσότερα εδώ...

Αυτό ήταν όλο! Κλείστε το...

cubescape

Ένα από τα πράγματα που με γοήτευσαν στον παγκόσμιο ιστό ήταν οι πειραματισμοί. Βρήκα πολλές φορές ανθρώπους έτοιμους να μοιραστούν τις ιδέες τους, να καλέσουν σε σχολιασμό και να παίξουν.
Έναν τέτοιο πειραματισμό θέλω να σας δείξω σήμερα. Τον βρήκα στο σάιτ του Cameron Adams γνωστού και ως The man in blue. Αυτός ο κύριος λοιπόν, με τη βοήθεια της jquery που είναι μια javascript βιβλιοθήκη και φυσικά της φαντασίας του, έφτιαξε ένα σχεδιαστήριο με χρωματιστά τουβλάκια και μας καλεί να υλοποιήσουμε εκεί τα σχέδιά μας.


Η λειτουργία του cubescape είναι πολύ απλή. Μπαίνετε στη σελίδα κι αρχίζετε να βάζετε τουβλάκια στο πλέγμα. Επιτρέπονται οι εναλλαγές χρωμάτων, το να βάζει κανείς τουβλάκια πάνω στα προηγούμενα, να σβήνει ό,τι δεν του πάει (με τη βοήθεια μιας βόμβας, παρακαλώ!), να χρησιμοποιεί "αόρατα" τουβλάκια για στηριξη και γενικά ό,τι ξεχαρμανιάζει το αρχιτεκτονικό ή σχεδιαστικό μας απωθημένο. Η κίνηση των κύβων είναι πολύ όμορφη και μπορείτε να δείτε τις (animated) δημιουργίες των προηγούμενων καθώς και να απαθανατίσετε αν θέλετε τις δικές σας στην gallery των δημοφιλών.

Μπορείτε να φτιάξετε το αγαπημένο σας παιχνίδι,

το λογότυπό σας σε τρισδιάστατη μορφή,

το χόμπι σας,

τον νταλκά σας,

το ζωάκι σας,

κάτι εντυπωσιακό,

ή πολύχρωμο,

ή και χρήσιμο, αν θέλετε να περάσετε πάνω από τον Ειρηνικό προς το Σαν Φρανσίσκο!

Άντε, τι θα γίνει, δεν θα πάτε να δοκιμάσετε τις δυνάμεις σας;


Υ.Γ. Το σάιτ το πρωτοανακάλυψα χάρη σε μια αναφορά του πολύ αξιόλογου The portrait of a geek, ο οποίος βέβαια το ανέφερε ως πατράδειγμα δυνατοτήτων της jQuery, αλλά όλοι φυσικά κόλλησαν με τα τουβλάκια :-Ρ...

Έχει περισσότερα εδώ...

Αυτό ήταν όλο! Κλείστε το...

"Μικρός" απολογισμός για το 49ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

Άργησα, κάπως να κάνω post για το Φεστιβάλ, γιατί ήθελα να μελετήσω προσεκτικά τα όσα γράφτηκαν κατά τη διάρκεια και με το κλείσιμο του Φεστιβάλ. Τόσο από τα «επίσημα» ΜΜΕ, όσο και από bloggers, που ήταν εκεί, έζησαν την εμπειρία και κυρίως από bloggers, που έχουν και «προϋπηρεσία» στο Φεστιβάλ. Ξεκίνησα να γράφω ένα κείμενο, αυστηρό, αντικειμενικό και δίκαιο, τόσο για το Φεστιβάλ, όσο και για το κοινό του. Αλλά δεν είμαι δημοσιογράφος, δεν είμαι παράγοντας, δεν είμαι συντελεστής. Δεν είμαι κάποιος, που συνδέομαι οικονομικά ή κοινωνικά ή επαγγελματικά με το Φεστιβάλ. Είμαι μια απλή θεατής από το 1998 και πηγαίνω για τους δικούς μου λόγους. Και για αυτούς θα γράψω.

Ακολουθεί, μεγάλο, υποκειμενικό, παιδικής αφέλειας και γεμάτο spoiler κείμενο… Παρακαλώ οι γκρινιάρηδες και οι επαγγελματίες του χώρου, όπως αποχωρήσουν…

Όταν άρχισα να μελετάω το πρόγραμμα, τολμώ να πω ότι αγχώθηκα κάπως, όπως κάθε χρονιά. Έχοντας στο αρχικό πλάνο 7 σταθερές αίθουσες, με πρώτη προβολή κατά τις 11:00 το πρωί και τελευταία στις 24:00, αλλά και οι 2 επιπλέον αίθουσες, για 10 μέρες, είναι πραγματικά αυτό, που το cinemainfo.gr, ονομάζει εύγλωττα “γιγαντισμός”. Είναι πραγματικά αδύνατο, να καταφέρει κάποιος, να τα παρακολουθήσει όλα. Ακόμα, και αν πάρει άδεια από την εργασία του, όπως πολλοί ή ακόμα και αν είναι φοιτητής, όπως ακόμα περισσότεροι. Αλλά, με έπιασε μια απίστευτη «λαιμαργία», όπως κάθε χρόνο, να προλάβω, όσα περισσότερα μπορώ. Αυτό, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, ως καταναλωτική μανία, ως προσπάθεια «απόσβεσης» του κόστους της κάρτας ή και ως μαραθώνιος.

Ποσότητα ή ποιότητα; Στην ποσότητα χάνεται η ποιότητα; Η ποιότητα σημαίνει και μειωμένη ποσότητα; Πως ορίζεται η ποιότητα; Τα ερωτήματα αυτά, που τα θεωρώ απόλυτα σεβαστά, με αφήνουν παντελώς αδιάφορη αναφορικά με τις ταινίες, που προβάλλονται στο Φεστιβάλ.

Αυτό, που με γοητεύει, είναι η διαφορετικότητα. Άλλοι επιλέγουν τις ταινίες, με βάση κριτικές, άλλων. Άλλοι δέχονται ως μέτρο ποιότητας, τα βραβεία των ταινιών. Και εγώ παίρνω το πρόγραμμα, ακούω προσεκτικά όλες τις προτάσεις και προσπαθώ να δω όσο το δυνατό, πιο διαφορετικές ταινίες. Διαφορετικές στη γλώσσα, στην χώρα προέλευσης, στο είδος, στο θέμα. Νιώθω αποδέκτης, απίστευτης ποσότητας, διαφορετικότητας και έρχομαι πιο κοντά, σε ανθρώπους, που δεν ήξερα καν ότι υπάρχουν, σε καταστάσεις, που δεν θα ζήσω, σε νοοτροπίες, που δεν θα κατανοήσω, σε εικόνες, που δεν θα δω. Είναι ένα μεγάλο και ιδιαίτερο ταξίδι, σε απίστευτα πολλές γωνιές της γης και με συνεπιβάτες, τους πιο διαφορετικούς, από εμένα ανθρώπους.

Την Παρασκευή, κοιτούσα διαρκώς το ρολόι και περίμενα να πάει 4:31, για να σχολάσω και να φύγω τρέχοντας, για το λιμάνι και την πρώτη μου προβολή. Αγχωμένη και με την γλώσσα έξω, από το τρέξιμο, μόλις κάθισα στην αναπαυτική θέση της Φρίντα Λιάππα, μπήκε τρέχοντας μια κοπελίτσα, με μεγάλα και διαπεραστικά μάτια, που προσπαθούσε με νύχια και με δόντια (στην κυριολεξία) να μην απολυθεί. Την έδιωχναν και εκείνη δεν ήθελε καν να φύγει από το χώρο. Την πήρα και εγώ στο κατόπι, για να καταλάβω, γιατί παθιάζεται έτσι, για μια δουλειά και υπέθεσα, ότι είχε κάποιο σοβαρό οικονομικό πρόβλημα. Δυσκολεύτηκα αλλά κατάλαβα, ότι ενώ για πολλούς η δουλειά είναι βιοποριστικό ζήτημα, για εκείνη, ήταν το εισιτήριό της για το «λεωφορείο», με τους «φυσιολογικούς» ανθρώπους.

Όταν κουράστηκα, να την κυνηγάω αλλά και εκείνη να τρέχει, βρήκα ένα καράβι, που είχε αράξει εκεί κοντά και είπα να μπω λιγάκι, να ηρεμήσω. Συνάντησα έναν τελειωμένο τύπο, που αποφάσισε να επισκεφτεί τη μάνα του, μετά από 20 χρόνια στα καράβια. Το ήθελε και δεν το ήθελε και με ταλαιπώρησε λιγάκι γιατί το σκεφτόταν πολύ. Άμα, την πήρε την απόφαση, πήγε για να ησυχάσω και εγώ, και η μάνα του, ούτε που τον θυμόταν. Αλλά κατάλαβα, ότι οι ναυτικοί έχουν πολύ ελεύθερο χρόνο και εκπαιδεύονται, στο να τα κάνουν όλα αργά. 20 χρόνια δεν το λες γρήγορα…

Κάπως κουρασμένη και απογοητευμένη, έφυγα από το λιμάνι και πήγα στο αεροδρόμιο. Να αλλάξω μέσο. Εκεί βρήκα μια πολύ περίεργη και χλωμή οικογένεια, που περίμενε την άφιξη ενός χαμένου γιου. Και όπως μαζεύτηκαν όλοι μαζί, είχαν πολλά να πουν και έφυγα για να μην ενοχλήσω. Οικογενειακά θέματα…

Μάλλον με πήρε ο ύπνος και ξύπνησα σε ένα βανάκι, γεμάτο λαθρομετανάστες, που είχαν αφήσει τα πάντα πίσω στην χώρα τους, για μια καλύτερη ζωή. Ο οδηγός και ο συνοδηγός, ένα αγόρι ούτε 15 χρονών, με εκμεταλλεύτηκαν, που δεν μιλούσα τη γλώσσα τους, με χτύπησαν, που δεν είχα αρκετά χρήματα, για να τους πληρώσω και με έκλεισαν σε μια τρώγλη. Στο διπλανό δωμάτιο, μια αφρικανή, με το μωρό της, μονίμως στην πλάτη, έχασε τον άντρα της, τον μοναδικό άνθρωπο της και πήρε τους δρόμους να τον βρει. Την ακολούθησα για να την βοηθήσω και την είδα να κρύβεται κάτω από μια αερογέφυρα, για να ξαποστάσει και κάτι «λευκούς», να ουρούν από πάνω, από την αερογέφυρα, πάνω της. Το δέρμα μου έχει το ίδιο χρώμα, με εκείνους και αυτό μόνο αρκεί, για να μη θέλει τη βοήθεια μου.

Έφυγα ντροπιασμένη και περπάτησα αρκετά, μέχρι που βρέθηκα σε μια φτωχογειτονιά, γεμάτη πιτσιρίκια, που έπαιζαν μπάλα. Έπαιξα και εγώ λιγάκι μαζί τους και γέλασα με τα πειράγματα τους. «Δεν σε θέλει η μπάλα ρε κοπελιά. Άντε πάνε να γίνεις γκαρσόνα». Και πριν προλάβω να διαμαρτυρηθώ, με πλησίασε μια ανέκφραστη κοπελιά και μου είπε «Ότι και να γίνεις, θα είσαι καλύτερα από εμένα» και έφυγε για να επιστρέψει σπίτι της. Κρυφοκοίταξα από το παράθυρό της αλλά δεν μπόρεσα να καταλάβω, γιατί τελικά έμεινε.

Αργότερα, τα ήπιαμε σε ένα μπαράκι, με δυο στρατιώτες, του ισραηλινού στρατού, από τον πρώτο πόλεμο στο Λίβανο, στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Μου είπαν για τους εφιάλτες τους και είδα και το γιατί επέλεξαν να μην θυμούνται. Σπάραξα όταν κατάλαβα και ήθελα να γυρίσω σπίτι και να κοιμηθώ για να ξεχάσω και εγώ.

Τραγούδησα με τον Μπάρι. Έψαξα τον Γολιάθ. Θαύμασα τον Ράντυ και ήθελα να είναι εκεί και η Κάσιντι. Έγινα το πιθήκι με τα κλειστά μάτια, το ροζ κοτοπουλάκι του Jay, φίλη της Σοράγιας. Όποτε με πλησίαζε η Ελεονόρ, σφιχταγκάλιαζα την τσάντα μου. Ταυτίστηκα με τον Αχμέτ και γνώρισα τη Στέλλα. Και μου χαμογέλασε. Και ήταν το πιο αληθινό χαμόγελο, που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Και ναι, θα ήθελα το Φεστιβάλ, να γίνει καλύτερο και καλύτερο και καλύτερο. Θα ήθελα:
- Περισσότερες και καλύτερες αίθουσες.

- Φθηνότερο εισιτήριο και οικονομικότερες κάρτες.

- Περισσότερες, δωρεάν προβολές.

- Έντυπο υλικό από νωρίς και όχι τελευταία στιγμή.

- Φθηνότερο και καλύτερο καφέ στα κυλικεία του λιμανιού.

- Περισσότερους επισκέπτες, κυρίως από τη Θεσσαλονίκη αλλά και από άλλες πόλεις και χώρες.

- Μεγαλύτερη και καλύτερη προβολή.

- Πρόσβαση σε όλους του χώρους του Φεστιβάλ.

- Περισσότερες μέρες.

Και θέλω ανθρώπους δεκτικούς στη διαφορετικότητα. Που να θέλουν να έρθουν, όχι για να δουν μια «καλή» ταινία, από έναν «αναγνωρισμένο» σκηνοθέτη και με «γνωστούς» ηθοποιούς και με «πολλά» βραβεία. Να έρθουν «ανοιχτοί» σε όλα τα ερεθίσματα και να φύγουν διαφορετικοί και όχι καλύτεροι.

Για εμένα, το Φεστιβάλ, για ακόμα μια φορά, ήταν ο Αμπού Ραέντ μου. Με «ταξίδεψε» και ας μην ήταν πραγματικός πιλότος.

Έχει περισσότερα εδώ...

Αυτό ήταν όλο! Κλείστε το...

Έχεις γράμμα!

Η αλληλογραφία είναι το πιο αρχαίο μου χόμπι, πιο αρχαίο κι απ' το πιάνο. Πιάνο ξεκίνησα στα 7. Το πρώτο μου γράμμα το έγραψα στα 6, κι απευθυνόταν σε μια φίλη μου από την Αθήνα, με την οποία βρισκόμασταν "στο χωριό μου" κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών μας διακοπών. Στην Ελλάδα οι φιλίες μέσω αλληλογραφίας ποτέ δεν υπήρξαν τόσο διαδεδομένες όσο στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης. Εύκολα χαθήκαμε με τη φίλη μου, εξίσου εύκολα χάθηκα και με τους επόμενους φίλους μου "δι' αλληλογραφίας" από την Ελλάδα. Ωστόσο με την έναρξη της εφηβείας η δραστηριότητά μου επεκτάθηκε και στο εξωτερικό. Η πρώτη μου φίλη εκτός Ελλάδας ήταν η Τούουλι από τη Βάσα της Φινλανδίας. Πρόσφατα ξαναβρεθήκαμε στο Facebook. Η δεύτερη ήταν η Τζάκο από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Πάνε χρόνια από τότε που είχα τελευταία φορά νέα της, αλλά ελπίζω ότι σύντομα το διαδίκτυο θα μπορέσει να με ξανασυνδέσει και μ' αυτήν.

Σύντομα οι φίλες και οι φίλοι μου από το εξωτερικό, από κάθε μεριά του πλανήτη, πλήθυναν. Αυτή τη στιγμή αλληλογραφώ με πάνω από είκοσι άτομα, κάποια από τα οποία τα γνωρίζω πάνω από τη μισή μας ζωή... Γνωρίζω τα πάντα για τις φιλίες και τις εμπειρίες τους στην εφηβεία, γνωρίζω γι το πρώτο τους φιλί και την πρώτη τους σχέση, γνωρίζω πράγματα τα οποία οι τωρινοί τους σύντροφοι πιθανόν να αγνοούν, πράγματα που ενδεχομένως τα παιδιά τους ποτέ να μη μάθουν. Και τα κρατάω όλα μαζί μου, γραμμένα με μολύβι και χαρτί, μέσα στιυς φακέλους τους, διατηρημένα με τις ξεχωριστές τους μουτζουρίτσες, τα δειλά ορνιθοσκαλίσματα, τις ξεχωριστές τους μυρωδιές, τις ζωγραφιές, τις φωτογραφίες... Και κάπου εκεί έξω ξέρω πως σημαντικά κομμάτια της ζωής μου είναι διασκορπισμένα στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, φυλαγμένα με αγάπη μέσα σε ντοσιέ και κουτιά από ανθρώπους που σήμερα με γνωρίζουν καλύτερα απ' τους περισσότερους ανθρώπους που συναναστρέφομαι στην καθημερινή μου ζωή...

Με το πέρασμα του χρόνου κατάφερα να συναντηθώ με πέντε από τους πολύτιμούς μου "φίλους στα τυφλά", και συνεχίζουμε ακόμα όλοι να κηνυγάμε κάθε ευκαιρία που μπορεί να μας φέρει πρόσωπο με πρόσωπο. Οι περισσότεροι, αν και από διαφορετικές χώρες, γνωρίζονται και μεταξύ τους. Είμαστε μια μεγάλη παρέα που δε βιάζεται αρκετά ώστε να αντικαταστήσει το χαρτί αλληλογραφίας με το Outlook Express, αλλά δε χορταίνει να μοιράζεται και να δένεται μέσα από συνδεδεμένες προσωπικές σελίδες και ιστολόγια, μέσα από sms και μέσω messenger... Και είμαστε αποφασισμένοι, αφού φτάσαμε ως εδώ, να συνεχίσουμε την αρχαία μας παράδοση μέχρι το τέλος, μέχρι ο χρόνος να σημειώσει την πρώτη του νίκη, είτε απέναντί μας είτε απέναντι στα γραμματόσημα -- οποιοδήποτε από τα δύο συμβεί πρώτο. Κι ο λόγος που αντέχουμε και θα συνεχίσουμε να αντέχουμε είναι επειδή όταν χτίσαμε αυτήν την παρέα, δεν υπήρχε messenger, δεν υπήρχε email, δεν υπήρχε ICQ ή Facebook ή Blogger... Το χτίσιμο χρειάστηκε κόπο και χρόνο, κι επιλέξαμε να ασχοληθούμε μαζί του επειδή πραγματικά το θέλαμε κι επειδή πιστεύαμε ο ένας στον άλλο.

Η αλληλογραφία στις μέρες μας θεωρείται πασέ. Είναι χόμπι προς εξαφάνιση. Η εξιστόρηση της προσωπικής μου εμπειρίες που θέλησα να μοιραστώ μαζί σας σήμερα καταδεικνύει και τους λόγους για τους οποίους την έχει κατατροπώσει το διαδίκτυο. Ποτέ κανείς μας δεν πρόκειται να το απορρίψει το διαδίκτυο ως μαζικό, επιφανειακό και ψεύτικο. Οι άνθρωποι είναι αυτοί που καθορίζουν την ποιότητα των σχέσεων και την ανθεκτικότητα της μεταξύ τους φιλίας. Είναι γεγονός όμως ότι όσο πιο εύκολο και γρήγορο γίνεται κάτι, τόσο περισσότερη από την αξία και τη μαγεία του κατακρημνίζεται μέσα μας. Για μας τους λίγους εναπομείναντες "penpals" κανένα "wink", κανένα "smiley", καμιά "blog-entry" και κανένα "pm" δεν μπορεί να ανταγωνιστεί σε οικειότητα και αμεσότητα την αναγνώριση της ταυτότητας του φίλου σου απλά και μόνο από τον τρόπο που γράφει το όνομά σου στην πρόσοψη ενός φακέλου, και της ποιότητας των νέων του από τις μικροαλλοιώσεις του γραφικού του χαρακτήρα, πριν ακόμα πιάσεις το χαρτοκόπτη και χωρίς την παρουσία subject και συνημμένων...

Έχει περισσότερα εδώ...

Αυτό ήταν όλο! Κλείστε το...

Είναι αυτός πολιτισμός?

Edit: Επειδή η mafalda είχε δίκιο ότι η αρχική μου ανάρτηση ήταν λειψή, αποφάσισα να περιλάβω κομμάτια από τα σχόλιά μου για να γίνει πιο σαφής.

Αν και όλοι παθαίνουν παράκρουση με το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης είναι το σημαντικότερο πολιτισμικό δρώμενο της πόλης και κάθε χρόνο έχει πληθώρα φανατικών οπαδών και υποστηρικτών, ανάμεσά τους και πολλοί από τους συγγραφείς και αναγνώστες του Biographix, το φετινό Φεστιβάλ μου άφησε μια πικρή αίσθηση.

Προσωπικά πιστεύω ότι αυτό που με εκφράζει φέτος καλύτερα από όλα σχετικά με το φεστιβάλ, είναι η παρακάτω φωτογραφία από αυτοκόλλητο που βρήκα στους χώρους του φεστιβάλ.

Θα αναφέρω στη συνέχεια τους λόγους που συμφωνώ με το αυτοκόλλητο.

Πρίν από περίπου 10 μέρες είδαμε στο Ολύμπιον, στο χώρο δηλαδή του φεστιβάλ το "Βίκυ-Χριστίνα-Βαρκελώνη", την τελευαία ταινία του Woody Allen, ενός από τους πλέον καταξιωμένους καλλιτέχνες, στην τιμή των 6€. Γιατί το φεστιβάλ, που είναι και επιδοτούμενο από το Υπουργείο Πολιτισμού έχει ακριβότερο εισητήριο? Δεν είναι δυνατόν μια ταινία που παρήχθει από μια εταιρεία με σκοπό το κέρδος να έχει φθηνότερο εισητήριο από ένα φεστιβαλ με πολιτισμικό χαρακτήρα! Δεν πρέπει άλλωστε να ξεχνάμε ότι το κράτος, μέσω του υπουργείου πολιτισμού και άλλων φορέων,επιδοτεί το φεστιβάλ με τους φόρους μας και ότι υπάρχουν πολλοί χορηγοί.

Σκοπός του φεστιβάλ (θα έπρεπε να) είναι να σου γνωρίσει ταινίες που δεν έχεις τη δυνατότητα να δείς στους εμπορικούς κινηματογράφους και καλλιτέχνες που δεν είναι γνωστοί στο ευρύ κοινό, ενώ παράλληλα να εμβαθύνει στο έργο γνωστών και καταξιωμένων καλλιτεχνών. Το ακριβότερο εισιτήριο (πέρσι ήταν 5€, δηλαδή αύξηση τιμής 40%) αποθαρρύνει τον μέσο θεατή να πειραματιστεί με νέους καλλιτέχνες και νεοτροπίες. Πιο δύσκολα δίνει κάποιος 7€ για να δεί έναν άγνωστο σκηνοθέτη από τις Φιλιππίνες, παρά για τον Όλιβερ Στόουν. Άρα ακυρώνει και το σκοπό του.

Αν και υπάρχουν οι κάρτες του φεστιβάλ, που πραγματικά προσφέρουν μεγάλη έκπτωση σε όσους έχουν το χρόνο και τη διάθεση να παρακολουθήσουν πολλές ταινίες, δεν συμφέρουν για τον μέσο θεατή που μπορεί/θέλει να παρακολουθήσει 3-4 ταινίες. Για να βγάλουν τα λεφτά τους πρέπει να δείς το λιγότερο 9 ταινίες (για την κάρτα των 60€) δηλαδή μια ταινία κάθε μέρα.
Η κάρτα ουσιαστικά σε ωθεί σε μια "υπερκατανάλωση" ταινιών. Πιστεύω ότι είναι καλύτερο να δεις 4-5 ταινίες καλές ή κακές, αλλά να σε αγγίξουν, να τους δώσεις και κάποιες μέρες χρόνο να κατασταλάξουν μέσα σου, παρά να είσαι με το πρόγραμμα στο χέρι όλη μέρα και να τρέχεις από αίθουσα σε αίθουσα. Πολιτισμός θα ήταν να υπάρχουν κάρτες για 2 ταινίες ή 2 άτομα με 10€.

Επίσης είναι ακριβό και για την ποιότητα της προβολής: οι περισσότερες αίθουσες είναι χάλια! Αν εξαιρέσεις το Ολύμπιον και τις αίθουσες στην αποθήκη 1, οι υπόλοιπες είναι μικρές για το κοινό, αλλά και ως οθόνη. Στο Τελλόγλειο, μουσείο τέχνης, τις δείχνουν με προτζέκτορα σε μουσαμά προβολής! Πέρσυ δείξαν ταινία από DVD γιατί είχαν τεχνικά προβλήματα! Αξίζουν 7€ αυτά τα χάλια? Δεν πρέπει να έχει το φεστιβάλ τις υποδομές που του αξίζουν πριν αξιώσει τέτοιο εισιτήριο?

Δεν είμαι αρνητικός απέναντι στο Φεστιβάλ ώς θεσμό, ούτε απέναντι στους θεατές του, ανάμεσά τους είμαι κι εγώ άλλωστε. Αλλά δεν παύω να έχω απαιτήσεις και να θέλω να βελτιώνεται αντί να χειροτερεύει.

Edit: Τα αποτελέσματα από τη δημοσκόπιση του in.gr δεν είναι θετικά για το φεστιβάλ.

Έχει περισσότερα εδώ...

Αυτό ήταν όλο! Κλείστε το...

Μεγάλη η χάρη της...

Της Αγίας Παρασκευής σήμερα. Χρόνια μας πολλά, να είμαστε καλά. Άντε και την άλλη εβδομάδα με το καλό...


Όχι, δεν είναι αυτό που νομίζετε. Δεν είναι η Αγία Παρασκευή η καλοκαιρινή, που γιορτάζει μια φορά το χρόνο και λέμε χρόνια πολλά στις Παρασκευές, Βούλες, Εύες και δε συμμαζέυται!

Είναι η Αγία Παρασκευή που γιορτάζει κάθε εβδομάδα. Κάθε τέλος εργάσιμης εβδομάδας για την ακρίβεια. Και τη γιορτάζουν όλοι οι εργαζόμενοι.

Είναι η μέρα που ένα πολύ μεγάλο ποσοστό των εργαζόμενων στα γραφεία παραγγέλνουν.

Είναι η μέρα το πρωί στο δρόμο βλέπεις χαμόγελα. Τις άλλες μέρες τα πρόσωπα είναι σκυθρωπα - για να μη μιλήσω για την κοψοφλεβική όψη απόγνωσης που έχουν τη Δευτέρα (-:

Είναι η μέρα που έχει λιγότερη κίνηση στο δρόμο απ' ότι συνήθως.

Είναι η μέρα που οι υπολογιστές στο γραφείο κλείνουν και παραμένουν γύρω στις 64 ώρες κλειστοί. Ας ξεκουραστούν και τα συστήματα. Όχι μόνο οι άνθρωποι.

Είναι η μέρα που πολλοί ξεχνούν τον κωδικα ένδυσης!

Είναι η μέρα για την οποία σε σχετικό απάλευτο τραγούδι των Στρουμφ δεν πέφτει καθόλου γκρίνια.

Είναι η μέρα που στα Αγγλικά πήρε το όνομά της από την Freyja, τη Θεά του ερωτα και της γονιμότητας! (Όπως βλέπετε, αρχαιόθεν η Παρασκευή ήταν μια πολύ ...ερωτική μέρα (-;)

Είναι η μέρα που οι εργασιομανείς Γερμανοί αποτελούν Freitag, το οποίο όλως τυχαίως(;) είναι ομόηχο με το Frei - Tag (=ελεύθερη μέρα!)

Κι αν καμιά φορά τύχει να έχει ο μήνας 13, δε χάλασε κι ο κόσμος. Απλά κάποιοι προληπτικοί προσπαθούν να σπιλώσουν το καλό όνομα αυτής της ημέρας.

Τι νομίζετε, ότι είναι πολλές, εξ άλλου, οι Άγιες Παρασκευές; 48 (=12*4) είναι όλες κι όλες. Βγάλτε και μερικές που πέφτουν μέσα στην άδεια και μένουν καμιά σαρανταπενταριά.

Ας τις χαρούμε. Χρόνια μας πολλά και πάλι!

Έχει περισσότερα εδώ...

Αυτό ήταν όλο! Κλείστε το...

Magnificent Revolutionary Bicycle Cinema sto 49o Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

Χτες βγαίνοντας από μία βαρετή ταινία του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης πέσαμε πάνω στα μέλη του Bike Respect, που έκαναν ποδήλατο χωρίς να κουνιούνται απ'τη θέση τους, παρακολουθώντας ταυτόχρονα την προβολή μιας ταινίας!

 

(πηγή: http://cyclecinema.wordpress.com)

Τα παιδιά που ήταν εκεί προσέγγιζαν όποιον πλησίαζε το χώρο και τον παρότρυναν να κάνει κι αυτός λίγο ποδήλατο-έστω και για 5 λεπτά-για να ξεκουράσει τους προηγούμενους. Φυσικά δεν έχασα την ευκαιρία και έκανα κανά τεταρτάκι (τα έφτυσα λίγο για να πω την αλήθεια, ευτυχώς τότε τελείωνε και η ταινία και δε χρειάστηκε να με μαζεύουν με το κουταλάκι και να γίνω ρεζίλι :-Ρ).
Το Magnificent Revolutionary Bicycle Cinema μας έρχεται από το Cambridge της Αγγλίας και ζητά από το κοινό να «τρέξει» τα 8 «σταθερά» ποδήλατα τα οποία δημιουργούν ηλεκτρική ενέργεια αρκετή για να τεθεί σε λειτουργία μια μηχανή προβολής. Μα δεν είναι καταπληκτική ιδέα;;;

 

(πηγή: http://cyclecinema.wordpress.com/posts)

Φέτος στα πλαίσια των "πράσινων διαλόγων" που καθιερώνονται για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης συμπεριλήφθηκε και αυτή η όμορφη πρωτοβουλία με τη βοήθεια εθελοντών από την Αγγλία και το Magnificent Revolutionary Bicycle Cinema, αλλά και από τη δική μας Bike Respect. Έτσι, από τη Δευτέρα 17/11 μέχρι την Παρασκευή 23/11 και από τις 18.00 μέχρι τις 22.00, προβάλλονται ταινίες στον υπαίθριο χώρο δίπλα στο μουσείο φωτογραφίας. Αν ενδιαφέρεστε, λοιπόν, να συμβάλλετε σ'αυτή τη μικρή ενεργειακή επανάσταση και να ζήσετε αυτή τη διαφορετική εμπειρία, ακόμη προλαβαίνετε να το κάνετε!

Με αυτή την ευκαιρία σας προτείνω να ρίξετε και μια γενικότερη ματιά στις διάφορες ποδηλατοεκδηλώσεις-κυρίως ποδηλατοβόλτες-που οργανώνει η Bike Respect, όπως είναι οι "κρίσιμες μάζες" της Δευτέρας και της Τετάρτης στην πόλη της Θεσσαλονίκης, που αποσκοπούν καταρχάς σε μια ασφαλή, ομαδική και χαρούμενη βόλτα και κατά δεύτερον στην ευαισθητοποίηση του κόσμου και κυρίως των οδηγών αυτοκινήτων απέναντι στους ποδηλάτες, μιας και οι βόλτες γίνονται σε κεντρικούς δρόμους της πόλης.

 (πηγή: http://www.bikerespect.gr)

Έχει περισσότερα εδώ...

Αυτό ήταν όλο! Κλείστε το...

Είδη manga: Τα "αγορίστικα" (shoonen)

Hajimemashioo! (Ας ξεκινήσουμε!)
Στα shoonen (σόονεν) ανήκουν τα manga που απευθύνονται σε μικρά αγόρια ως και νεαρούς άντρες.
Τα πρώτα έχουν πολύ απλοϊκό σχέδιο, έντονα αφαιρετικό, με σκληρές γραμμές και υπερβολές στα χαρακτηριστικά. Αντίθετα από τα shoojo, οι υπερβολές αυτές δεν είναι τόσο στα μάτια, αλλά στα μαλλιά, στα φρύδια, στα μπράτσα. Είναι κυρίως δράσης, με πολλά don!, wap!, krash!, έντονο κωμικό στοιχείο και μιλούν κυρίως για τη φιλία και τη δύναμη που δίνει στην υπερπήδηση των εμποδίων της ζωής.
Κάποιοι τίτλοι: Dragonball, Naruto, Pokemon, One Piece.

Αυτά που απευθύνονται σε μεγαλύτερες ηλικίες επικεντρώνονται σε έναν μοναχικό ήρωα συνήθως, που αποτελεί το πρότυπο του σκληρού αλλά κατά βάθος ευαίσθητου άντρα. Έχουν τραγικές φιγούρες, προδοσίες, εκδίκηση, αίμα, σκοτωμούς, βασανισμούς και απώλειες όπως και τα shoojo, μόνο που εδώ υπάρχει πολλή περισσότερη βία και αγριότητα, πολύ συχνά αδικαιολόγητη.

Άλλες διαφορές είναι στο σεξ (ενώ στα shoojo υποννοείται, στα shoonen είναι ξεκάθαρο) και στις γυναικείες φιγούρες (στα shoojo έχουν μορφή συλφίδας, ενώ στα shoonen τα στήθη τους ξεχειλίζουν).

Προσωπικά, ως τώρα έχω να προτείνω τα: Full Metal Alchemist, Samurai Deeper Kyo και Bleach, ενώ, μόνο για ενήλικες, τα Hellsing και Berserk (που είναι και το πιο αγαπημένο μου manga).

Στο επόμενο post: test manga χαρακτήρων! Dewa mata!

Έχει περισσότερα εδώ...

Αυτό ήταν όλο! Κλείστε το...